Tekstovi autora: Andre Breton

Ćubaste ševe iščezavaju u nebeskom plavetnilu/ Štite rosu udarcima svojih kresta/ Tada divno geslo bleska/ Pada na zastavu razvalina

Nameštaj onda ustupa mesto životinjama iste/ veličine koje me braski posmatraju/ Lavovi u čijim grivama dogorevaju stolice/ Ajkule sa čijim se belim trbusima stapa posljednji drhtaj čaršava

Moja žena vretenastih nogu/ Kojoj su kretnje kao u urarstva i u očaja/ Moja žena u koje su nožni listovi od bazgove srčike/ Moja žena u koje su noge inicijali/ U koje su noge svežnjići ključeva

I kad se ponovo rađaš iz feniksa svog izvora/ U metvici sjećanja/ Zagonetna preljeva sličnosti u jednom zrcalu bez dna/ Izvlačeći se vješto iz onoga što će se vidjeti samo jedanput

Postoji i jedan izlog u ulici Gospe od Lorete/ U kome su skrštene dvije divne noge/ obučene u dokoljenice/ Koje se šire preko jednog velikog trolista bijele djeteline

Nije učinjen niti jedan napor da se Dadi prizna njena želja da se ne predstavlja kao škola. Svi inzistiraju na riječima tipa grupa, vođa plemena, disciplina. Ide se tako daleko da se tvrdi kako pod pričom o podizanju individualnosti, dada predstavlja opasnost upravo za nju, bez uzimanja u obzir da je ona upravo jedna od najvećih naših suprotnosti koja nas drži zajedno. Naš zajednički odmak od umjetničkih ili moralnih pravila pruža nam samo privremeno zadovoljstvo. Svi smo mi veoma svjesni da će iznad i ispod ovoga, nekontrolirana osobna imaginacija, više “dada” nego pokret, imati slobodnu vladavinu.