Tekstovi autora: XXZ magazin

Valente je na ovom projektu radila naredne dve godine, te ističe da i dalje smatra da je ovo veoma važna priča koju je bilo neophodno ispričati, budući da svedoči o tome šta je tolerancija, i koliko je važna ljubav prema sebi, te život u skladu sa istinskim identitetom.

Hapšenja, koja bismo lako mogli da nazovemo i uvodom u holokaust, se u Čečeniji dešavaju već godinu i po dana. Godinu i po dana! Prema analitičaru Paulu Gobleu već više od godinu dana postoji i logor u koji se šalju muškarci za koje se sumnja da su gej, a nalazi se u nekadašnjim vojnim objektima u Argonu. Porodice se odriču svojih kvir članova, a kako bi „sačuvale obraz“, a prema glasinama neke mogu i da biraju hoće li same da ih ubiju, i tako spreče da se sazna o „njihovoj sramoti“, ili će ih, pak, prepustiti organima reda, koji će pre ili kasnije zapečatiti njihovu sudbinu.

“Reakcije su uglavnom bile pozitivne. Naravno, na društvenim mrežama ljudi imaju mogućnost da pišu svakakve komentare i sakriju se iza ekrana. Znam da postoje ljudi koji doživljavaju mnogo više prijetnji i mržnje nego ja, tako da se trudim da mislim o tome i da se fokusiram na ono što moram uraditi jer je bitno za sve nas. Biti ženom i lezbejkom koja igra fudbal izaziva dosta mržnje.”

Nije moguće da se utvrdi da li su ljubavnici ikada završili u krevetu, a glasine koje su mogle da se čuju nakon Ficinove smrti, a po kojima je bio poznat kao sodomit, ukazuju da verovatno jesu. I sam Ficino u jednom pismu priznaje „da može da se ima prevelika ljubav prema telu, ali da to nije neobično budući da je telo družbenik i čedo duše“.

Prva pesma koju je napisala je “iT”, koja peva o želji za penisom kao alatkom koja omogućava lakši život u patrijarhalnom sistemu, a napisala ju je kada je izbačena iz dramske škole u Lionu, a zbog toga što je režirala sopstvenu predstavu. Naime, u školi je režija bila namenjena isključivo dečacima, dok se devojčicama nametala samo gluma, a Letissier nije bila spremna da na to pristane. Danas kaže da bi radije ostala žena, te odustaje od želje za penisom, budući da kao jedino sredstvo koje vodi ka boljem životu vidi borbu, te konstantno preispitivanje muške dominacije.

Nije pretjerano reći: u monumentalnoj monografiji "Od kolijevke do Hajduka", umirovljeni fotoreporter "Slobodne Dalmacije" i nekadašnji sportski izvjestitelj dopisništva „Vjesnika“ u Splitu, zabilježio je sve spomena vrijedno: najveće face, najveće događaje, obišao ama baš sva obalna mjesta i gradove, Zagoru i otoke, zavirio pod svaki kamen, svjedočio tranziciji zavičaja koji je živio od mriže i motike u turističku meku. Pa, onda svi ti splitski festivali na kojima je Karaman vrebao zvijezde i zvjezdice u usponu i na zalasku karijere. Potom, Mate Parlov u mudantama, na vaganju pred odlučujući meč, Tina Turner na Gripama... sve su to portreti oko kojih će se sigurno tiskati na izložbama koje će Karaman organizirati u razdoblju što je pred nama

O mentalnom stanju nacije ponekad nije potrebno čitati opsežne medicinske studije; dovoljno je da uđete u Tviter-lavirint i tamo otkrijete najnovije istine o zločincu Titu, velikom Draži, odvratnim Šiptarima, podloj vakcinaciji, pokvarenim komunistima i uvek humanim četnicima koji ni malog mrava ne bi zgazili. Ukratko: stanje redovno!

Ova i slične video-igre dobar su primer za interaktivnu edukaciju, budući da proživljavanje iskustava i diskriminacije pruža najbolji način za razumevanje svih prepreka sa kojima se suočavaju oni koji se ne u klapaju u heteronormativne sisteme. Tako bi nove generacije mogle da se vaspitavaju na drugačijim sistemima vrednosti, te da se uče kako je za kvalitetan život neophodna ne samo tolerancija, već i suštinsko razumevanje drugog koji se sticajem okolnosti nije rodio u okvirima koji obezbeđuju sve privilegije.

Jedan od epiteta koji se pridavao lezbijstvu u ranonovovekovnoj Evropi bio je amor impossibilis, nemoguća ljubav, budući da reč „lezbijka“ nije postojala za učenjake toga vremena. Ipak, reč lezbijka upotrebljava se bar od X veka, kada je priča o Sapfo počela da se povezuje sa seksualnim odnosima između žena. Nema dokaza da su žene koje su volele žene koristile tu reč kako bi opisivale sebe, budući da je u to vreme bila oznaka za sramotu, ne za identitet. Za razliku od muške sodomije, protiv koje su se vodili mnogobrojni sudski postupci, koncept lezbijstva nije se temeljio na jasno definisanom seksualnom činu. Malo je ljudi u ranom novom veku čulo za termin lezbijka, a i oni koji su ga znali nisu ga tumačili kao što se to čini danas, što važi i za mnoge druge termine, poput prijateljstva, ljubavi i seksa, koji su u to vreme takođe imali različita značenja u odnosu na to kako ih danas razumemo.

Glumica Milena Dravić preminula je u noći sa subote na nedelju, u 79. godini u Beogradu. Jedna od najpoznatijih srpskih i jugoslovenskih glumica rođena je 5. oktobra 1940. u Beogradu

„Pitanje gej kulture – pri tom ne mislim samo na romane o homoseksualnosti koje su napisali homoseksualci, mislim na kulturu u širem smislu, kulturu koja izmišlja raznovrsne načine povezivanja, vrste egzistencija, tipove vrednosti, tokove razmene između pojedinaca koji su zaista novi i nisu identični sa postojećim kulturnim formama, niti su nadgrađeni na njima. Ako je to moguće, onda gej kultura neće biti samo izbor homoseksualaca za homoseksualce, već će stvarati odnose koji su, u nekim aspektima, prihvatljivi i za heteroseksualce.“ (Fuko)

Homofobne modele ponašanja osnažuje celokupno većinsko društvo, a u rasponu od ignorisanja, pa sve do aktivnog pozivanja na nasilje prema LGBTIQ osobama. Pojedinci koji se iz samo njima poznatih razloga odlučuju na nasilni čin, praktično su od detinjstva oblikovani u tom smeru, te su uglavnom naučeni da sve što je drugačije nije zaista ljudsko, iz čega proizilazi da bilo koji intenzitet nasilja koji se primeni nad drugačijima ne podleže kazni, što osnažuju i zakoni nekih država, pa se u Srbiji, na primer, nasilje nad LGBTIQ osobama ne ubraja u zločine iz mržnje kao što bi trebalo.

Povodom obilježavanja i proslave značajnih događaja iz Narodnooslobodilačke borbe, Savez antifašističkih boraca i antifašista Republike Hrvatske upriličio je prije nekoliko godina veliku izložbu koja je obišla Zagreb, Dubrovnik, Split, Varaždinske Toplice… Nažalost, izložba nije imala regionalni karakter, te je mnogi iz novonastalih država bivše SFRJ nisu vidjeli. Zahvaljujući portalu Saveza antifašističkih boraca RH, u prilici smo da u nekoliko nastavaka na našem sajtu predstavimo ovu dragocenu dokumentarnu zbirku. Za početak odabrali smo deo izložbe pod naslovom “Žene u borbi” gde u katalogu piše sledeće: Početkom ustanka i u vrijeme osnivanja prvih organa narodne vlasti, žene su se uključivale u široki narodni front. Širom zemlje osnivane su razne organizacije žena ciljevi koji su bili isti: oslobođenje zemlje od okupatora i borba za ravnopravni položaj žena u društvu. One su se masovno priključivale NOP-u kao borci, vojni i politički rukovodioci, liječnice, bolničarke, a posebno kao aktivne sudionice u zaleđu fronta (…) Žene su žrtvovale svoje mlade živote, svjesne da je put do ciljeva NOB-a u Hrvatskoj moguće ostvariti samo bespoštednom borbom s nositeljima najstrašnije ideologije u povijesti naših naroda – fašizma. Nije se rijetko dešavalo da su borci poslije napornih pokreta i borbi padali od umora, a partizanke nastavljale obavljati razne “domaćinske poslove”. Samo spretne ženske ruke mogle su pomoći borcima u brizi za lakše ranjenike i bolesnike, te u izvršavanju mnogobrojnih „neborbenih poslova“. U kulturno-zabavnom životu svojih jedinica partizanke su bile nezamjenjive sudionice. Kao odlične pjevačice, recitatorke i glumice sudjelovale su u umjetničkim programima priredaba organiziranih za borce i narod. (…) O značajnom učešću žena svjedoče i podaci da su u NOB-u u Hrvatskoj s puškom u ruci sudjelovalo 43.660 žena, da je živote položilo 4.579 žena, da je 40.150 žena stradalo kao žrtve fašističkog terora, ali je od 290 proglašenih narodnih heroja samo 18 žena, od kojih su njih 14 položile svoje živote u NOB-u… Slava im!

U prvoj polovini XX veka mali broj umetnika, uključujući Marcela Duchampa i Clauda Cahuna, koristili su drag, i uklapali ga u dela koja su proizvodili. Forma je počela još šire da se koristi od šezdesetih godina prošlog veka, kada je drag postao deo većeg broja nastupa, i počeo da se koristi u pokretima za borbu za ljudska prava, te u okviru feminističkih pokreta.

Japanska fotografkinja Miyoko Ihara već više od 15 godina fotografiše svoju baku Misao i njenu mačku, a kako bi dokumentovala i od zaborava sačuvala odnos koji ove dve imaju. Mačka je dobila ime Fukumaru, što na japanskom znači „krug sreće“, a nakon što se jednog dana pojavila u dvorištu devedesetogodišnje starice, i od tada postala njen nerazdvojni saputnik koji joj pravi društvo u svakodnevnim aktivnostima. Čini se da je Vislava Šimborska mislila baš na ovakve saputnice, a kada je pisala o mačkama: Mačka ne bi da umre./ Jer šta da radi mačka/ u praznom stanu./ Da se penje na zidove./ Da se češe o nameštaj./ Kao da je sve ostalo nedirnuto,/ pa ipak izmenilo se./ Kao da ništa nije pomereno,/ pa ipak ispremeštalo se./ I uveče lampa više ne gori./ Čuju se koraci na stepeništu,/ ali nisu to ti./ Ruka koja stavlja ribu u činiju/ opet nije ona stara./ Nešto ovde više ne počinje/ u svoje uobičajeno vreme./ Nešto se ovde ne odvija/ kako treba./ Neko je ovde bio i bio,/ a zatim odjednom iščezao/ i uporno ga nema./ Pregledala je sve ormane./ Optrčala sve police./ Zavukla se pod tepih i pregledala./ Čak je prekršila zabranu/ i razbacala papire./ Šta ima više da se radi./ Da se spava, da se čeka./ Samo neka se vrati,/ samo neka se pojavi./ Pokazaće mu već/ da se tako s mačkom ne može./ Ići će mu u susret/ kao da to čini preko volje,/ polagano,/ na veoma uvređenim šapama./ I bez velike radosti, za početak. (Vislava Šimborska, Mačka u praznom stanu)