Bogovi samoprihvatanja

Jonathan Kent Adams inspiraciju crpi iz religije, seksualnosti, te anatomije, i dobro predstavlja one koji se ne uklapaju u opšte prihvaćene društvene konstrukcije, pa svoju egzistenciju grade na marginama uživajući u svim plodovima koje sloboda podrazumeva. Njegov rad se koncentriše na figuru, te istražuje komunikaciju kroz nežive objekte, video sadržaje, svakodnevne predmete i poeziju. Tako njegovo stvaralaštvo osnažuje pojedince koji su na putu samootkrivanja, u kulturama koje neretko poriču postojanje onih koji se smatraju autsajderima.

Svoje radove opisuje kao proizvode koji nastaju iz samoprihvatanja, i ističe da religija zauzima važno mesto u njegovom stvaralaštvu, ali ne kao stereotip, već kao lokacija za bekstvo, koja mu je tokom odrastanja bila neophodna, a od trenutka kada je počeo da shvata da ga privlače muškarci i da će zbog toga biti odbačen. Tako je izabrao da svoje tajne poveri onome što je nazivao bogom, nakon čega ne bi prestajao da oseća ljubav i prihvatanje. Kasnije je njegov odnos prema religiji evoluirao, budući da su ga drugi koji su se smatrali vernicima odbacivali zbog seksualnog identiteta. Tako je boga zamenio prirodom, gde je nastavio da traga za tumačenjima ljudskosti, te za odgovorima na pitanje pta znači biti čovek.