Četničko iživljavanje u slavu novog rata

Nakon koljačkog performansa, održanog 10. marta u Višegradu, reč ima pravosuđe: Tužilaštvo Bosne i Hercegovine formiralo je predmet u vezi sa okupljanjem uniformisanih pripadnika udruženja Ravnogorski pokreta koji su u toga dana održali svečanost u povodu obeležavanja datuma hapšenja četničkog zapovednika generala Dragoljuba Draže Mihailovića. Nakon svečanog postrojavanja, obišli su mesto na kojem je nekadašnji ratni zločinac, danas rehabilitovani imalac građanskih prava (osim groba), uhapšen i gde je njegova pratnja pobijena. A posle se četnolika bratija okrepila, poput idola iz Bulajićevih filmova.

Predmet je, kako kažu u Tužilaštvu, formiran na osnovi medijskih izveštaja i krivičnih prijava koje su Tužilaštvu uputili Vlada Kantona Sarajevo i Udruženje žena žrtava rata, a odnose se na, kako je saopštilo Tužilaštvo, “na kazneno djelo-izazivanje nacionalne, rasne, vjerske mržnje, razdora i netrpeljivosti iz članka 145. KZ BiH".

Zgražavanje su zvanično izrazile ambasade SAD i Velike Britanije, te brojna udruženja građana i pojedinci.

Planinski i urbani gibaničari

"Krivična prijava se, osim toga, podnosi i protiv lica koja su uzvikivala uvredljive i prijeteće poruke, te protiv lica koja su propustila poduzeti propisane mjere i radnje sa ciljem sprečavanja okupljanja koje u sebi ima obilježja krivičnog djela", stoji u saopštenju Vlade Kantona”, saopštila je Vlada Kantona Sarajevo.

Najupečatljiviji novokomponovni koljački hit, zaurlavan uz gusle, krase pacifistički stihovi: “Biće opet pakao i krvava Drina/Evo stižu četnici sa srpskih planina”. Posebnu težinu preteći performans ima na toponimu stradanja Bošnjaka u Drugom svetskom ratu i tokom agresije Srbije na Bosnu i Hercegovinu. Elitni ostatak prekodrinskih kama - mirotvoraca, pojačan istomišljenicima iz Srbije (Valjevo, Niš, Novi Sad, uniformisani i naćeflaisani, pacifistički raspoloženi), počinio je, navodi se u prijavama, “izazivanje nacionalne, rasne i verske mržnje, razdora i netrpeljivosti” iz Krivičnog zakona Bosne i Hercegovine. Kojim je zaprećeno da će se onaj ko javno izaziva ili raspiruje nacionalnu, rasnu ili versku mržnju, razdor ili netrpeljivost među konstitutivnim narodima i ostalima, kao i drugima koji žive ili borave u Bosni i Hercegovini, kazniti zatvorom od tri meseca do tri godine.

Tokom poslednjeg rata, očito u poslednjih četvrt veka produženog guslama, poganim jezicima, rakijom i drugim tradicionalnim četničkim asortimanom, 14.000 Bošnjaka prognano je iz ovog dela istočne Bosne, a više od tri hiljade civila ubile su različite srpske formacije, sa jedinstvenim štabom u Beogradu. Međunarodni sud u Hagu naveo je da je Višegrad podvrgnut “jednoj od najnemilosrdnijih kampanja etničkog čišćenja u BiH"; personifikacija zločina nad Bošnjacima je Milan Lukić, osuđen na doživotnu robiju. Najjeziviji zločini Lukića i njegove državne formacije “Osvetnici” bili su spaljivanje civila na dve lokacije u Višegradu. Žrtve u Pionirskoj ulici su zabarikadirane u jednoj prostoriji u kući koja je zatim zapaljena, a oni koji su pokušali pobegnu su ubijeni rafalima automatskih pušaka. Na identičan način ubijeni su i civili ugurani u jednu kuću na Bikavcu. Lukić je sa svojim podređenima blokirao izlaz iz kuće i u nju ubacio nekoliko bombi.

Monstrum nastavlja četničku tradiciju

“Požari u Pionirskoj ulici i na Bikavcu najgori su primeri nečovečnih postupaka jednog čoveka prema drugom. U istoriji ljudske nečovečnosti, koja je već isuviše duga, žalosna i ogavna, požari u Pionirskoj i na Bikavcu zauzimaju istaknuto mesto. Na kraju dvadesetog veka, obeleženog ratom i krvoprolićem kolosalnih razmera, ovi užasavajući događaji ističu se po gnusnosti spaljivanja, po očiglednom predumišljaju i proračunatosti koji ih definišu, po tome kako su žrtve iz čiste bezdušnosti i surovosti sprovedene, zatvorene i zaključane u te dve kuće da bi se našle potpuno bespomoćne u paklu koji je onda nastao, po stepenu boli i patnje koje su žrtve trpele dok su žive gorele. U tom činu zatiranja svakog traga pojedinačnim žrtvama, počiva nečuvena surovost koja itekako mora povećati težinu koja pripisuje ovim zločinima”, izgovorio je, obrazlažući presudu Lukiću, predsedavajući Veća sudija Patrik Robinson.

Tokom Drugog svetskog rata četnici su opsedali grad, klali civile i bacali leševe u Drinu. “Prema do sada poznatim i proučenim četnickim dokumentima i poslijeratnim spiskovima jedinice Pavla Đurišića su na području Crne Gore, Sandžaka i Istočne Bosne likvidirale oko 15. 000 Muslimana. Od toga na Crnu Goru otpada oko 3.000 građana islamske vjeroispovijesti. U Foči je, samo u avgustu 1942. godine ubijeno tri do četiri hiljade muslimanskog življa (dr Radoje Pajović).”

 Užički korpus je na početku rata zauzeo grad i ostao u njemu do 19. maja 1992. godine. Prema respektabilnim izvorima, najviše otmica i ubistava Bošnjaka dogodilo se nakon odlaska Korpusa, približno 400 ljudi ubijeno je do kraja godine. Formirani su logori, započelo je sistematsko silovanje Bošnjakinja, premlaćivanje nedužnih, nenaoružanih ljudi, pljačke i uništavanje imovine Bošnjaka.

Petarde su “partizanska artiljerija”

Faktografija ostaje u suvoparnim presudama, sećanja beleži i Avdo Huseinović, u knjizi "Dželati naroda mog", poglavlju "Najkrvavija ruka Istočne Bosne", posvećenom zlodelima Milana Lukića. Svedoci govore da je stanje u Višegradu bilo "relativno mirno" do odlaska Užičkog korpusa iz grada, a da su zatim lokalne srpske poglavice preuzele opštinsku i svekoliku vlast; formirana je srpska opština Višegrad i tada započinje etničko čišćenje koje sprovode višegradski Srbi, nad dojučerašnjim prijateljima i komšijama, te policija i srbijanske paravojne bande. Početkom maja vlast ubija bošnjačke intelektualce, što je i po definiciji klasični progon, ubija zatim bez reda i milosti sve, civile, decu, baca ih u Drinu. Na lokalitetu Uzamnica i u kasarni JNA formiraju se logori u kojima su se Srbi iživljavali nad Bošnjacima. Milan Lukić organizovao je paravojnu formaciju sastavljenu od lokalnog stanovništva, bio je u vezi sa višegradskom policijom i srpskim vojnim jedinicama, beleži Huseinović ispovest jednog od sagovornika.

"Ovo je grozno i katastrofalno da u 21. vijeku granicu prelaze sa istim i sličnim uniformama u kojima su nad nama i našim najrođenijim počinili ratne zločine. Sram bilo Bosnu i Hercegovinu, cijeli svijet i međunarodnu zajednicu u BiH", kaže Bakira Hasečić, predsjednica Udruženja Žena žrtva rata.

Predsednik Medžlisa Islamske zajednice Višegrad Bilal Memišević, predsednik Skupštine opštine Višegrad, s gorčinom konstatuje za BH elektronske medije da ovakvo okupljanje nije novost, odnosno da ih je bilo i ranijih godina.

"Šutnja na oživljavanje ideologije, koja u proteklih 200 godina na ovim prostorima prouzrokuje zločine, prouzrokuje prolivanje krvi. Negodujemo i pozivamo one, koji mogu učiniti bilo šta da preduzmu, da se ovoj i ovakvoj ideologiji stane u kraj", naglašava Memišević (RSE).

Četnički ravnogorski pokret je u policijskim dokumentima Bosne i Hercegovine još 2009. označen kao teroristička pretnja. Nikad niko ništa nije preduzeo.

Kristalno je jasno da je gibaničarski cilj zastrašivanje građana nesrpske nacionalnosti i građana svih nacionalnosti kojima nije do igrarije sa mogućim već viđenim posledicama. Mada je Dodikov glasnogovornik rekao da ga je stid (Dodik Milorad nije), Besmisleno je, dakle, pitati ravnogorsku bratiju zašto se ne postrojava u Srbiji. Tu je sve ionako dozvoljeno. I poželjno je slaviti rehabilitovanog zlikovca (dan njegovog hapšenja, fakat, i jeste za proslavu, kao i dan streljanja - ako je streljan).

Ostaje, međutim, bez odgovora pitanje (blago prekorno) mladim antifašistima: zašto nisu stroj ravnogoraca razbili pacifistički – uz pomoć, recimo, dve eksplozivne naprave. U narodu poznate kao petarde. Ili “partizanska artiljerija”.