Euroazija i nacistički žargon

Među svojim glavnim neprijateljima altermondijalisti i euroazijci nesumnjivo vide i postmodernizam. Osjećaju ga kao simptom pobjede liberalizma i kraja istorije.

Taj put – kažu – vodi u oslobađanje čovjeka od svega onog što ga čini čovjekom, nadindvidualnih i vanljudskih vrijednosti i ideala. To je vrijeme najstrašnije krize individue, nad koju se nadvio mondijalizam koji poriče čovjeka kao vrhovnu vrijednost. U tome će biti i njihov problem sa novom ljevicom, koja – za razliku od stare ljevice – dovodi u sumnju strukture razuma, osporava valjanost koncepcije realnosti, raskrinkava nauku kao mistifikaciju, razbija diktaturu “akademskih krugova”, kritikuje koncepciju “čoveka” kao “totalitarnu apstrakciju”.

Krajnji rezultat će biti to što će Dugin, u obratu jednog post-truth retoričkog slogana, ruske ratove u prva tri desetljeća 21. vijeka pravdati u zapadnoevropskim medijima – time što postoji ruska istina

Globalizam stvara uslove za fatalnu planetarnu “revoluciju mnoštava” koja će, koristeći sveopštu komunikaciju i širenja otvorenih znanja, stvoriti mrežu svjetske sabotaže – kao što se prelazi sa čovjeka na postčoveka (mutanta, kiborga, klona, virtuela) koji slobodno bira pol, spoljašnjost i individualnu racionalnost po sopstvenom nahođenju.

Kako vrijeme bude odmicalo, alterglobalisti Euroazijci će se služiti postmodernističkim strategijama, žonglirajući u političke svrhe. Tako će naprimjer, s postkolonijalnim prizvukom, optuživati Zapad da se samoprezentira kao “napredan”, “progresivan”, “civilizovan”, dok se sva ostala istorijska iskustva i društveno-političke sisteme izjednačavaju sa nečim “nesavršenim”, “zaostalim”, “varvarskim“.

Preokrećući postmoderni glosarij, altermondijalisti će iskoristiti to što se svaka reprezentacija može uzeti kao laž. Nikakvog opšteg sistema više nema, nego postoji zapadni, američki, ruski, kineski, iranski, indijski sistem vrijednosti, koji različito tumače najprostije stvari. Krajnji rezultat će biti to što će Dugin, u obratu jednog post-truth retoričkog slogana, ruske ratove u prva tri desetljeća 21. vijeka pravdati u zapadnoevropskim medijima – time što postoji ruska istina.

To postmodernističko kodiranje osjeća se i u drugom broju Naših ideja, kada počnu pledirati za rehabilitaciju tradicijskih anagrama i metaistorijskih znakova, koji stvaraju suštinu euroazijskog zavičaja, slavenske duhovnosti i srpske otadžbine. Ti simboli, kao glasnici nedostižnog i prozori vječnog, poslužiće kao primordijalno sjećanje obeznanjenih robova na galiji, u ime skoka iz ništavila ka zvjezdanom zavičaju naše rase.

Oficijelno se obrušavajući u tekstu Protiv postmodernizma na taj mit 20. vijeka, Dejan Ćorić navodi da se nikad u istoriji umetnosti nije desio slučaj poznat kao postmoderna, kada se javlja vreme bez stila, bez ikakvih stilskih naznaka. - Ne postoji nijedna takva epoha u istoriji, u kojoj se tek dešavaju pretakanja, miksture, koje brišu umetničke osobenosti u osmozama helenske sa indijskom umetnošću, ništeći aleksandrizam, rani srednji vek, japanizam i prožimanja umjetnosti Istoka i Zapada, u neprepoznatljivom melanžu bez oštrih stilskih granica, nasuprot pravog i vidljivog prožimanja stilova.

Tu umjetnost grafita koji su stvorili marginalni jadnici i očajnici u Cirihu, ležeći zbog toga i po šest meseci zatvora – sada lukrativno razvijaju američki pederi poput Haringa do estetike undergrounda koji se danas ukazuje kao preovlađujući slikopis u medijima, kako djeluju procesi postmoderne satanizacije. Krajnji rezultat će biti podljudska umjetnost njujorških crnaca – raskrinkavaju Naše ideje tu estetsku mondijalističku zavjeru - čije su mazarije i divljanja po platnima također debelo unovačavaju neki galeristi.

Dok urniše te postmodernističke registre, u volšebnom obratu, ovaj estet u pola teksta najednom če postati prorok kraja vremena, koji su osjetili – kaže – svi veliki mislioci budućnosti istorije, privučeni tim brojevima oko 2000-te. Na svakom od tih presjecišta, kaže, očekivan je kraj istorije, Apokalipsa i Strašni sud i početak nadistorije, dok astrologija, ta najcrnja magija, prekriva duše današnjih stvaralaca. I rock'n 'roll muzika, nekada propagirana kao mirotvorna, otkrivaće demonsko lice destrukcije.

Za to vrijeme laureati Kanskog festivala, veliki režiseri zapadne kinematografije poput Dejvida Linča, produkuju čitave opuse i serije demonske prirode, posvećeni prastarom zlu koje se danas udružuje u taktu grandiozne realizacije negativnih utopija, oličenih u tehnici i viziji tehničke budućnosti. Ovaj kritičar Novih ideja spoznaće tajnu i zašto su svi proizvodi koji nose medijsku informaciju (za razliku od onih pre rata i iz 50-ih i 60-ih) sada crne boje i zašto TV i radio programi ikonografu nude obilje dijaboličkih nasrtaja.

Za Dugina je konzervativna revolucija: “Posljednja revolucija”, “najveća revolucija u istoriji, kontinentalna i univerzalna“, „povratak anđela, vaskrsenje heroja i ustanak srca protiv diktature razuma”, i tom bliskošću Duginovi koncepti, kako pokazuju istraživači, nedvosmisleno korespondiraju sa fašizmom

Estetika desnih Novih ideja se tom postmodernističkom obilju suprotstavlja usvajajući splet okultnih alternativnih istina, oslonivši se na usamljene duhove, koji – kažu – zasnivaju uporišta otpora vremenu, kao što Mediala imitira samobitnost i sakralizaciju umetnosti, ponavljajući postnadrealistički slogan: Umetnost će biti sveta ili je neće biti.

Vjerujući na riječ u to (neo)avangardno proročanstvo koje najavljuje preokret svjetske istorije u godini broja dijaboličke simetrije -1991., Nove ideje sada doprinose okultnoj postmodernoj igri riječima i konceptima, dajući im politički obol. Oslanjajući se na to što taj medialni glosarij konačno uporište nalazi u tradiciji, taj alterglobalizam poziva u pomoć mislioce kao što su Genon, Evola, Berđajev, Hajdeger, Hamvaš.

Isto kao što se u međuraću njemački reakcionarni modernisti ne biraju isključivo ili kulturu ili tehniku, kao što preporučuju klasični konzervativci, nego ih stapaju u sintezu tehnologije i kulturie čime se moderna tehnika ugrađuje u kulturni sustav njemačkog nacionalizma, a da se pri tom (po Džefriju Herfu) ne gube romantični i antiracionalni aspekti, isto tako alterglobalisti i euroazijci početkom devedesetih, pa i u srpskoj varijanti Novih ideja, taj antimondijalizam ne okreću isključivo na običnu nacionalnu pastoralu, nego snivaju o jednoj ujedinjenoj tehnološki i intelektualnoj nadmoćnijoj zajednici, koja je i supranacionalna i ostavlja obični materijalizam prošlosti.

Kao što su Selinovi pamfleti ili Jingerovi eseji ispisanu i u ritmu avangardne fragmentarnosti, tako se altermondijalisti služe post-truth postmodernim retoričkim obratima i alter-vizijama o kraju vremena, kao intarzijama konkretnog političkog programa.

To će biti isti onaj put, koji su anticipirali njemački reakcionarni modernisti, kada vojno-industrijske potrebe pod Hitlerom postaju nacionalne vrline. Upravo to što je, naprimjer, Tomas Man detektovao u reakcionarnom modernizmu kao opasni melanž robusne modernosti i afirmativnog stava prema napretku, u kombinaciji sa snovima iz prošlosti – osjeća se i u oduševljenju Duginovom mislima konzervativnih revolucionara i njihovim visokotehnološkim romantizmom, kao stožerom jednog novog visokog postprosvjetiteljskog svijeta u kojem se obnavljaju herojske vrijednosti gotovo zaboravljene Tradicije.

Za Dugina je konzervativna revolucija: “Posljednja revolucija”, “najveća revolucija u istoriji, kontinentalna i univerzalna“, „povratak anđela, vaskrsenje heroja i ustanak srca protiv diktature razuma”, i tom bliskošću Duginovi koncepti, kako pokazuju istraživači, nedvosmisleno korespondiraju sa fašizmom, a ujedinjenjuje ih i geopolitička vizija o suprotstavljenim moru i kopnu, što poprima moralne dimenzije manihejske borbe između dobra i zla.

Dvosjekli mač konzervativne revolucije osjeća se i u programu Nacional-boljševičke partije, koja s jedne strane obećava naučnicima, istraživačima i pronalazačima „rajske uslove“ i prioritetno finansiranje iz državnog budžeta, ako njihova sloboda bude ograničena otpuštanjem od agresije mondijalizma, tog „unutrašnjeg neprijatelja“ nacional-boljševizma.

Daleki impuls konzervativne revolucija se osjeća i u Duginovom pogledu na komuniste početkom devedesetih, kada ističe da su današnji komunistі sasvim drugačiji: „Reč je o onim pravim komunistima, koji nikada nisu ni imali vlast dok se oni lažni, koji su držali vlast, vršili teror, danas izdaju za demokrate i zagovornike liberal-kapitalizma. Premda sam uvek bio i ostao nepokolebljivi antikomunista, moram priznati da je komunizam posedovao, bar potencijalno, nacionalnu, odnosno nacionalističku perspektіvu“.

- Euroazijci su – kaže - davno predvideli preobražaj komunističke partije u stranku nacionalnog tipa, potpuno imunu na inkluzije proleterskog internacionalizma. Posle perestrojke ruska Кomunistička partija je postala slobodna od dominanti marksizma, ateizma, internacionalizma i negativnog lenjinizma, postavši partija nacionalnog tipa koja ima gigantsku političku, državnu i duhovnu budućnost.

U prikazu konzervativnih revolucionara u drugom broju Naših ideja posebno važno mu je, kaže, osvijetliti istoriju jedne posebne ideologije koja se ne može ubrojati ni u kategoriju desnice, ni u kategoriju levice, u času tu ljevica postaje desnica i obrnuto, u skladu sa najboljom euroazijskom tradicijom, kako je davno najavio Savicki. Neopterećen moralnom stranom konzervativnih revolucionara, pošto svaka ideja može tokom svoje realizacije biti diskreditovana, jer je politički život ionako obilježen propagandnim ocrnjivanjem, ma koliko krvavih zločina da su počinili "komunisti", "kapitalisti" ili "fašisti", njihove ideološke koncepcije valja objasniti objektivno i nepristrasno.

Konzervativni revolucionari, kaže iznimni su po tome što nisu poricali duboku krizu političkih i društvenih kretanja u Evropi između dva svjetska rata, ali za razliku od ljevice nisu radikalizovali teze o Slobodi, Bratstvu i Jednakosti, insistirajući na suprotnom pristupu koji teži da se vrati poretku koji je prethodio ne samoj revoluciji, nego i nastanku uzroka koji su do nje doveli. Svjesni širine socijalno-političke krize, došli su do totalnog odricanja lijevih ideja, prošavši kroz periode oduševljenja, istovremeno pozivajući na preispitivanje desničarskih vrijednosti u pravcu revolucionarne radikalizacije.

Koncepcija Trećeg Puta skoro uvijek je na ovaj ili onaj način povezana sa putanjom Ruskog Puta, a istraživači bez izuzetka ističu rusofiliju konzervativnih revolucionara. Tu je presudna geopolitička osobenost Rusije i njena istorijska sudbina. Najrasprostranjenija geopolitička teza "Trećeg Puta" može biti formulisana kao "ni Istok, ni Zapad", što znači odbacivanje kako "prosvetiteljskih", "atlantskih" tendencija, tako i društvenih arhaičnosti azijskog tipa.

Preteče Trećeg Puta postojale su i u Njemačkoj, jer sam arhetip njemačke duše i geopolitička pozicija Nijemaca, čine ih, slično Rusima, sklonim takvoj ideologiji, počev od Fihtea, Herdera, romantičara, preko Ničeove sinteze, sve do Karla Šmita i Ernsta Jingera.

Sukob kontinentalne Njemačke sa "atlantskom" Francuskom i Engleskom, kao i "ne-istočnost" evropskih Nemaca, načinili su "iskonsko germanstvo" logičnim sinonimom Trećeg Puta u izrazito evropskom, zapadnom geopolitičkom prostoru. Ti elementi su prisutni i u ruskom boljševizmu - od smenovehovaca do današnjih neostaljinista – a italijaski fašizam u ranim fazama skoro u potpunosti se zasniva na principima konzervativne revolucije.

Najpotpunije i totalno ovaploćenje Trećeg Puta – kaže Dugin – bio je ipak njemački nacional-socijalizam. U spajanju desne koncepcije nacionalizma sa lijevom koncepcijom socijalizma – biva očigledno da se tu ne radi ni o desnom ni o lijevom putu, već upravo o Trećem Putu.

Putanja tog stanovišta u Evropi poslije 1945. pala je "epohu katakombi", dok se u Trećem svijetu u političkoj i socijalnoj ravni počinje ostvarivati odmah poslije 1945. Ideje socijalne pravde i obraćanje nižim slojevima stanovništva kojem je bio garantovan posao, novčana pomoć i zaštita ekonomskih prava - sve prilično ljevičarsko u fašističkom ideološkom kompleksu, kao i kulturna tendencija ranog fašizma, povezana sa avangardnom umjetnošću, futurizmom, modernizmom, daleki su odjeci konzervativne revolucije.

U rumunskoj varijanti, u vidu slavne Gvozdene garde, na čijem čelu je bio najistaknutiji i najpoštovaniji čovjek Кonzervativne Revolucije - kapetan Kornelju Кodreanu, čuva se najčistiji arhetip Trećeg Puta, koji se presijava u tri aspekta – u italijanskom fašizmu sa njegovim etatizmom i ustrojstvom Države; u njemačkom nacional-socijalizmu koji je okrenut Naciji-duši; i u rumunskom gardizmu sa mističnim pravoslavljem, oplemenjen folklorom sa religioznim temama i mistično-političkim himnama.

Iako je glavna tema ruskih Euroazijaca Oktobarska revolucija, oni se suprotstavljaju ljevičarima, koji su izvojevali boljševičku revoluciju, istovremeno zavađeni i sa desnicom koja boljševizam smatra čisto spoljašnjim faktorom, a predrevolucionarni režim vidi savršenim. Glavni uzrok krize za Euroazijce je zapadnjaštvo koje prate apsolutizacija carske vlasti, pseudoaristokratije, inteligencija kao "obeskorenjeni" slojevi, gubljenje totalnog Pravoslavlja, degradacija petrovske Rusije u pravcu grubog i neorganskog kapitalizma XIX vijeka.

Evroazijce su ponekad nazivali "slovenofilskim futuristima", pošto su tradicionalizam i čak arhaičnost spajali sa težnjom ka zadovoljavanju narodnih potreba za socijalnom pravdom. Ruski Treći Put pocijepaće se na nacional-boljševike koji su u staljinizmu vidjeli izvjestan zaokret prema narodno-imperijalnoj stihiji, i na nacional-socijaliste koji su se solidarisali s Nijemcima u ratu.

Poseban moment iz nacional-socijalističke tradicije koju Evroazijci nasljeduju – kaže Dugin – jeste misija Vafen-SS-a u smislu intelektualno-naučnom, koji se umjesto uskonacionalnog germanizma zalagao za jedinstvenu Evropu, podijeljenu na etničke regione sa neofeudalnim centrima, pri čemu se etničkim Nijemcima ne daje nikakva posebna uloga. Ta organizacija ima međunarodni karakter koji obuhvata i predstavnike "obojenih" naroda – azijske i bliskoistočne muslimane, Tibetance, Turke i Arape.

Pokret SS je obnavljao izvjesne strane srednjevekovnog duhovnog viteškog Reda sa tipičnom idealima prevazilaženja ploti, siromaštva, discipline i meditivne prakse, čime se u ekonomskoj sferi kategorički odbacuje tipično kapitalistički hedonizam, plutokratija, finansijskog liberalizam, slobodno tržište, kamatni sistem, što je blisko i credu Novih ideja.

Besmisleno je, po Duginu, lijepiti etikete "ljevica" i "desnica" u geopolitičkom polju u kojem se bore "atlantizam" ili "evroazijstvo". Budući da je sada Rusija neraskidivo povezana sa ostalim svetom - opominje - ne smije se dopustiti da prevlada bipolarni sistem desnica-ljevica, što vodi u hegemoniju globalnog "američkog modela". Trenutno su najaktivniji u ideološkom polju "atlantska" desnica i "evroazijski" konzervativni revolucionari, dok su lijeve tendencije zasad anarhističke i nonkonformističko-liberalističke prirode, potpuno neodređene i neubjedljive.

Za to vrijeme – insistira – Treća Pozicija se danas otkriva kao nešto veoma ozbiljno, fundamentalno, zasnovano, u ovom svijetu poslije Jalte, gubeći kriminalnu stigmu. Ako se uskoro pojavi vojna, strateška i industrijska alternativa "atlantizmu", ona se može ukazati, najavljuje Dugin, samo kao euroazijska Treća Pozicija.

U istom broju Ideja tom Duginovom pletenju priključit će se Dragoslav Bokan tekstom Herojski realizam akcije, kao manji euroazijski brat, da uspostavi vertikalu desnice i revolucionarnog konzervativizma u srpskoj kulturi – kaže - od Dečanskog mermera, Jefimijine Plaščanice, Obilićevog uboda sablje, preko renesansne živosti dvora Despota Stefana do Venclovićevih propovedi, Koderovog i Kostićevog hermetizma, Nastasijevićeve misaonosti i herojske nostalgije Crnjanskog.

Najveći neprijatelji tu biće sumrak sveta, nestanak bogova, uništenje zemlje, preobražaj ljudi u rulju, mržnja i podozrenje na sve istinski slobodno i kreativno, koje dostižu takve razmere po čitavom licu zemlje da su kategorije kao "pesimizam" i "optimizam" odavno postale apsurd, kao u vrijeme Hajdegerovo.

Nasuprot obezdušenih i obeznarođenih intelektualca koji šmrcaju zbog prohujale lagodnosti, valja otkriti kulturno-politički i duhovno-mistični kvalitet našeg srpskog, slovenskog i evropskog identiteta, rastjeravši tu fatamorganu postojanja i strgnuv mrtvački pokrov.

Sljubljenost postmodernističkog alterglobalističkog imaginarija sa nacističkim žargonom, na stranicama Novih ideja, ne manifestuje se samo u korespondencijama sa tim opštim mjestima evropske desnice, kao lijepo izatkanih jezičkih plašteva

- Mlade srpske elite – propovijeda Bokan – neosetljive na zavodljivu slatkorečivost intelektualnog polusveta sa njihovim internacionalizmom, prosvetiteljskim ambicijama i slepom verom u mehanički progres ispovedanom pred oltarom Boga Razuma, pouzdaće se u duhovno vaskrsenje našeg narodnog života, ne obazirući se na nerazumevanje janjičarskih razsrbljenih generacija Nove Jugoslavije.

Odbačeni akademski "trgovci znanjem" biće zamijenjeni živim primjerom ekselencije svetaca i ratnika, dok se sumorna borba za svakodnevnu egzistenciju pretvara u herojsku bitku za više i plemenite ciljeve, a dekadentni uzori "prokletih pesnika", tuberkuloznog buncanja i samoubistva nestaju pred novim borcima. Biće presudno da se srpska inteligencija početkom devedesetih, docira, vrati oltaru tog Evropskog hrama postajući nasljednicima onih koji po stranicama "Narodne odbrane", "Hrišćanske misli", "Studentskih novina", "Otadžbine" i "Ideja" ispisuju svoju pripadnost rasi koja trijumfuje podvizima talenta, vere i herojstva.

Među njima naći će se Vladimir Vujić, Miloš Crnjanski, Stanislav Кrakov, Dušan Nikolajević, vladika Nikolaj Velimirović, Momčilo Nastasijević. Vjerovatno (osim Svetislava Stefanovića) nije propustio da nabroji ništa od štampe i nikoga od figura, što tridesetih i četrdesetih godina na srpskom jeziku nije bilo (i kolaboracionistički) umiješano u jednu retoriku počveništva i volksich književnosti, književne desnice, Novog poretka, što će uskoro pasti kao slovna zavjesa, iza koje će, između ostalih, biti poubijano, naprimjer, i devedeset hiljada Srba u Jasenovcu.

Ta sljubljenost postmodernističkog alterglobalističkog imaginarija sa nacističkim žargonom, na stranicama Novih ideja, ne manifestuje se samo u korespondencijama sa tim opštim mjestima evropske desnice, kao lijepo izatkanih jezičkih plašteva. To neće, dakle, samo vidjeti u ekskursima u kojima, naprimjer, savremene diskoteke postaju poprište divljeg njujorškog ritma, koje valja prevazići jedinstvenom dušom i ličnošću srpskog naroda, kao što je njemačka duša prevazila tridesetih godina opake ritmove crnačkog džeza.

Te paralele se, riječju, ne zaustavljaju samo na tome, postajući na stranicama ovog časopisa, u pojmovima tog rječnika, i živa realnost, naprimjer, i u oduševljenju chick-lit spisateljice Isidore Bjelice likom kapetana Kodreana, koje će – što priznaje u jednom ponesenom dnevničkom odjeljku – vremenom polako prelaziti u pravu opsjednutost, kako evoluira svako pravo voljenje.

Nisu tu najveći problem ni savjeti, naprimjer, Sonje Karadžić koja u vrijeme najvećih kontra-mondijalističkih borbi po Bosni i Hercegovini piše o tome kako su pojedine dame pogrešno shvaćene, jer i same usvajaju tuđe kvazi-modne trendove, tako da za popodne ostavljaju teže parfeme, umjesto da se istuširaju sapunom i najobičnijom vodom, dajući doprinos očuvanju ozonskog omotača i disajnih površina. Nije tu, dakle, najproblematičnije ni naravoučenije iz tog teksta koje kaže da se – poslije svih reklamnih gluposti – vratimo sebi, skloni Evropi koja ovdje bila oduvijek, nasuprot Amerike koja – s Božjom pomoću – nećemo nikada postati.

Stapanje tog alter-globalističkog sveslovenstva sa nacizmom čini se jasnim kao dan, međutim, u jednom nadahnutom ekskursu Dejana Ćorića o Staljingradu i Hitleru. Upravo u trenu kad su Slaveni – divljački boreći se danima – konačno pobijedili, Hitler – kaže Ćorić – početi polako da stari, dočekavši te vijesti u jednom bunkeru, koji opisuje kao mješavinu logora i manastira, gledajući se u ogledalu dotadašnje spektakularne moći, u odsjaju tog krupnog i posljednjeg poraza, nastavljajući polako da se pogrbljuje, lijeva noga će ga sve češće izdavati, a neće održati više nijedan veliki govor.

U toj atmosferi straha, dok se razmjenjuju recepti za samoubistvo, Hitler, nikako lud, nego samo abnormalan čovek, građen po drugim i višim parametrima od ljudskih, mašta i sanja u svojoj projekciji budućnosti, pažljivo samo proučavajući kolonade, kupole, uglove i vіzure panteona i hramove rodnog Linca.

Sve počinje, dakle, kaže se, u umetnosti, sve se u njoj završilю, u snu istorije i istorije arhitekture, koju je Кant jedinu smatrao dostojnom mišljenja. Napolju, na ulici, pred propast – objašnjava Ćorić - Hitler nikoga nije optuživao za neuspjeh i poraz, kriv je neprijatelj koji ne želi bolji svet.

- Poslednja Hitlerova fotografija snimljena nekoliko stotina metara od ruske linije, prikazuje ga bledog, oronulog, u nečemu nalik Napoleonu. Jedan velikih san Germana razbijao se o jednu veliku realnost, jedno nevino poštenje rase smenile su generacije bez iluzija. Nacizam je otišao, došao je komunizam, došla je demokratija, i ljudi koji nisu znali za snove.

Žargon o veličajnoj umjetnosti, poštenju rase, humanim snovima, velikim idealima koje dijele Germani i Slaveni, demokratskoj truleži – ostaće, godinama poslije, nasljedovani tako u imaginariju jednog srpskog alter-globalističkog časopisa, pred izazovima novog vremena zatrovanog mondijalizmom, i u glosariju estetskih ekspertiza, i u prirodi političkih koncepata koje će zagovaraju, u euroazijstvu i konzervativnoj revoluciji.

Godinama poslije anatomi fašističke retorike uobičajeno će pisati da je Hitler bio najveći praktičar tog reakcionarnog modernizma, bez obzira da li se slagao sa svim tezama, ne osvrćući jesu li se svi ti konzervativni revolucionari primili nacional-socijalističke službe, ili su možda pali u nemilost. - Gradeći autoputeve i počevši rat on je jedini ujedinio tehniku i njemačku rušu. To će biti čelična katarza koje će oslobađati snage duboke, supstancijalne, narodne Njemačke.

Tu vezu konzervativne revolucije, kao duše euroazijstva, sa nacional-socijalizmom, neće nijekati ni Dugin, tek naglašavajući da više nema vremena za moralno prosuđivanje i mondijalističke podjele lijevo-desno.

Simbolima, metaforama i analogijom – na nivou jezika – dovedena su tako i ovdje u vezu udaljena i neuskladna značenja – Tehnika i kultura – blagodareći konzervativnoj revoluciji – i u nacional-socijalizmu i euroazijstvu. U zamahu romantične kontrarevolucije protiv prosvjetiteljstva, progres i tehnika spojile su se sa simbolikom i jezikom kulture - zajednica, krv, volja, ja, oblik, produktivnost, i rasa - izvučene iz ralja civilizacije – stapaju se ovdje sa idealima razuma, intelekta, internacionalizma, materijalizma i financija. To što su sanjali inženjeri i desničarski literati završilo je sloganima kojima su se vodili političari, pokrećući i ratove, na dva različita načina, i u slučaju Putinovom i Hitlerovom.

Takva političko-retorička srodnost altermondijalističkog euroazijskog imaginarija sa nacističkim žargonom– možda nije zanemariva emprijska datost, koju je valjalo primijetiti, dok su u i uime tih principa, preko bosanskih brda i ukrajinskih stepa, gazili Milošević-Karadžićevi i Putinovi tenkovi vršeći denacifikaciju i – u ritmu post-činjeničnog svijeta – tobože oslobađajući Evropu od kolaboracionizma i fašizma.