Foto-esej o toleranciji i slobodi

Fotografkinja Pauliana Valente Pimentel je u gradić Mindelo prvi put došla 2014. godine, i tom prilikom upoznala članove lokalne LGBTIQ zajednice, te imala priliku da oseti vibrantnost kojom pripadnici ove manjine maskiraju sivilo svakodnevne egzistencije. Ovaj gradić-luka nalazi se na severnoj strani ostrva São Vicente, 838 kilometara od Senegala, među vulkanskim ostrvima koja tako skupljena podsećaju na potkovicu, u zemlji poznatoj pod imenom Cape Verde.

U poređenju sa stanovnicima Zapadne Afrike, oni koji žive na ovim ostrvima bolje prihvataju ne-binarne, te gej članove zajednice, iako istopolna partnerstva nisu priznata zakonom, istopolni odnosi su dekriminalizovani 2004. godine, što je Cape Verde popelo na sam vrh liste najprogresivnijih područja u ovom regionu. Homoseksualnost je još uvek nelegalna u 37 zemalja na afričkom kontinentu, a u četiri zemlje sa tog spiska pripadnicima LGBTIQ zajednice preti kazna smrću u slučaju da se sazna za njihove identitete.

Valente, koja je na ostrvo došla iz Lisabona, ovu vrstu tolerancije pripisuje veličini ostrva, budući da je bliskost među stanovnicima neizbežna, a zbog toga što žive na minijaturnom komadiću zemlje. Drugi razlog za povoljan položaj pripadnika LGBTIQ zajednice je i Karneval, budući da su gej i transrodne osobe jedini kostimografi na ostrvu, ali i jedini performeri, tako da su zaduženi i za plesne , te druge tačke. Ipak, gej i transrodne osobe ostali stanovnici i dalje smatraju „neobičnima“, ali to ne izaziva nasilje, te negativne reakcija pripadnika većine, što je zapravo i definicija tolerancije.

Prvi pripadnik manjinske zajednice iz Mindela kojeg je Valente upoznala jeste devetnaetogodišnji Steffy, koji otvoreno živi u skladu sa svojim identitetom, i odaje utisak samopouzdane i zadovoljne osobe. „Mislim da su jaki zbog toga što se drže na okupu,“ zaključila je fotografkinja nakon što je provela nekoliko dana sa ovim mladićem i njegovim prijateljima, da bi odmah nakon toga počela da ih fotografiše, a kako bi dokumentovala njihove živote.

Valente je na ovom projektu radila naredne dve godine, te ističe da i dalje smatra da je ovo veoma važna priča koju je bilo neophodno ispričati, budući da svedoči o tome šta je tolerancija, i koliko je važna ljubav prema sebi, te život u skladu sa istinskim identitetom. Na kraju ističe da pored glamuroznog dela priče na koji se fokusirala, postoji i ona druga strana, u kojoj je život svakodnevna borba, a zbog nedostatka prirodnih resursa, i velikog siromaštva koje predstavlja sledeći zadatak koji ova zemlja mora da reši, a kako bi se sigurnijim korakom zaputila ka boljem životu.