Entertainment - Ličnosti

Nekadašnji premijer SR Jugoslavije, bivši predsednik Crne Gore, večiti obožavalac Slobodana Miloševića, zaljubljenik u Putina i njegovu Rusiju, nedavno je dao intervju omiljenom KGB-glasilu „Sputnik“, gde je onako bulatovićevski razuzdano nadmašio samog sebe tragikomičnim rečenicama

Tek što su se razišli dimovi prvomajskog uranka, u beogradskom tabloidu „Blic“ osvanuo je komentar simptomatičnog naslova „Olja na roštilju“ u kome je novopečena kolumnistkinja, široj javnosti poznatija kao neostvarena glumica i voditeljka nekadašnjeg "Utiska nedelje" - Olja Bećković iznela niz nebuloznih tvrdnji koje vređaju inteligenciju svakom zdravorazumskom mislećem stvoru u ovom delu sveta. U ciničnim pokušajima da dokaže kako je ukidanje njene, davno istrošene, autorske emisije, koja se u poslednjim godinama postojanja svela na ogoljeno podupiranje kulta ličnosti Borisa Tadića i Dragana Đilasa, zapravo zločin protiv slobode medija i dokaz teze o vladavini medijskog mraka u Srbiji, Bećković juniorka se zapitala „kako je moguće da vlast i njihovi simpatizeri ne odustaju od priče da je u Srbiji vladao medijski mrak sve do njihovog dolaska, a naročito u periodu od 2008-2012“?

Hvala ti za Du Du A, prvo slušanje Rex Ilusiviija i Milana Mladenovića koji su obrađivali “Sex Machine” Džejmsa Brauna; “Bigmouth Strikes Again” The Smiths, Simple Minds, “Running Up That Hill”, Prefab Sprout, Gene Loves Jezebel.... Hvala ti što si u “Paradi albuma” svaki put puštao drugu pesmu sa albuma koji su na listi – i tako mi otkrio “The Secrets of The Beehive” Dejvida Silvijena, Cabaret Voltaire, Lori Anderson, Mika Karna, Tuxedomoon... Hvala za “Vibracije” koje su mi otkrivale tamnu stranu meseca, b-strane singlova, neke čudne zvuke, bendove o kojima se nije mogla naći ni reč u tadašnjoj rok-štampi a na čiji pomen su me zaposleni u prodavnicama muzike gledali potpuno zbunjeno

Prohujale su bezmalo tri decenije otkako ambasador boema, Vlado Dijak nije na ovom svijetu. I danas se sjećam njegovog romana ''Topovi i slavuji'', snažne lirske proze o Drugom svjetskom ratu. I završetka tog romana: ''Slavuji pjevaju. A topovi ćute''. Uvjeren sam da i danas slavuji pjevaju na grobu Vlade Dijaka i pronose slavu pisca vedrine i čuvaju umjetnost njegovih riječi, pjesama i romana

Pesma "Čovek koji nije postojao" kojom je Matija Bećković zamahnuo na Crnu Goru povodom 13. jula, misleći da u ruci drži batinu, nekim čudom se savila, preobrazila u bumerang i mlatnula pesnika po glavi. Pokušavajući da napiše nešto zlobno na račun Crne Gore, Matija je nehotice napravio autoportret. I to iznenađujuće precizan. Idemo kroz Bećkovićevu pesmu stih po stih, da vidimo kako pesnik vidi samog sebe