Misaoni odnos bez telesnog kontakta

I pored atmosfere nabijene homoerotikom, istopolni odnosi između žena bili su bez zaprećene kazne, dok su oni između muškaraca u mnogim nemačkim zemljama do 1871. bili nekažnjivi, da bi se potom članom 175 Kaznenog zakona Reicha određivala zatvorska kazna za ono što se nazivalo „protivprirodnim bludom." Ovim tipom "bluda" se pravosudna praksa bavila isključivo kao „činovima sličnim spolnom odnosu“. Nacionalsocijalizam je krajem juna 1935. godine pooštrio paragraf 175, a u smislu da je svaki „blud“ između muškaraca, čak i misaoni odnos bez telesnog kontakta (ako su bili „stanovitog intenziteta i trajanja“) mogao biti kažnjen kao „zločin“, a zatvorom do 10 godina, u teškim slučajevima i kastracijom.

Arno Breker (1900-1991) je bio nemački skulptor čiji su neoklasični vajarski radovi postali jedan od simbola nacističke Nemačke, te vojne estetike Trećeg rajha. Pre početka rata zatekao se u Parizu, gde se družio, te sarađivao sa najvećim imenima avangarde, a poput Jean Cocteaua, Jean Renoira i Pabla Picassa. Kasnije je napustio uticaje nadrealizma i kubizma, da bi se okrenuo konzervativnijoj estetici.

U Nemačku se vratio kada je nacistički režim došao na vlast, a njegov povratak pozdravio je i sam Hitler, koji je njegov rad opisivao kao „izraz moći i snage volje.“ Brekerove skulpture su najčešće predstavljale idealnu figuru arijevskog muškarca, ali se nije zaustavljao na savršenim proporcijama, već se koncentrisao i na intimne delove subjekta, te ekspresivne poze koje podvlače jak homoerotski naboj.

Po završetku Drugog svetskog rata Brekerov rad je odbačen kao fašistički, a on je pao u nemilost države. Ipak, 1985. godine otvoren je Arno Breker muzej u gradu Nörvenich, da bi kratko nakon toga, posle burnih protesta, promenio ime u Muzej evropske umetnosti.