Pošalji prijatelju
Verzija za štampu
Najbolji filmovi raskošne 2019.
10. The Lodge
Transfer austrijskog kreativnog dua Veronica Franz / Severin Fiala u vode internacionalnog indie-horora je prošao više nego uspešno, a da su njih dvoje ostali verni svojoj tematici (narušeni porodični odnosi), poetici (realistično jeziva deca protiv nestabilnih odraslih, izolacija) i estetici (gotovo "hanekeovska" hladnoća). The Lodge je budući klasik žanra.
François Ozon verovatno nije prva asocijacija na naoko stilski svedene, dikretne i ozbiljne doku-drame, ali je sa By the Grace of God pogodio u centar izuzetno važne teme pedofilije u redovima sveštenstva, gde je lyonski kardinal odgovoran u najmanju ruku za sistemsko zataškavanje istih. Ozon se pritom koristi interesantnim pripovedačkim tehnikama (naracija kroz pisma, uglavnom u službenom tonu), likove polako uvodi u priču i labavo povezuje, pritom sve vreme slikajući socijalni pejzaž u pozadini. Jedan od najboljih i najvažnijih filmova godine.
Premda se osnovna premisa o dvojici svetioničara koji usled izolacije skreću u ludilo može okarakterisati kao nešto manje ili više "dignuto" iz serije The Twilight Zone ili makar kao opšte mesto horor-filma, Robert Eggers dokazuje da je možda i najpažljiviji stilista na polju žanrovskog filma. On se opet duboko uranja u paradigmu, ali za razliku od svog prvenca The Witch, ovde to čini žestokim tehniciranjem u svrhu reference na određeni period filmske istorije, dok od dvojice izuzetno ekspresivnih glumaca izvlači apsolutni maksimum.
7. Beanpole
Kada smo kod paradigme, nešto na tu temu bi svakako mogao reći i mladi ruski reditelj Kantemir Balagov, čiji je film Beanpole vrlo precizna rekonstrukcija vremenskog trenutka tik po svršetku Drugog svetskog rata u "gradu-heroju" Lenjingradu. Balagov priča priču o dve žene koje su deo rata provele na frontu, tamo žrtvovale ne samo svoju ženstvenost, nego i ženskost, odatle se vratile sa teškim oblicima post-traumatskog stresa i koje sada tragaju za smislom života u društvu koje ne zna šta bi sa njima. Oslonjen na izuzetnu glumu i anti-intuitivan, a opet upadljiv dizajn, Beanpole je film koji je istovremeno i briljantan i mučan za gledanje.
6. Extreme Job
Komedija i akcioni film se dosta često podcenjuju kao žanrovi, ali i jedan i drugi su vrlo zahtevni u smislu dramaturgije i režije, posebno ako u sebi sadrže inteligentan i originalan pod-tekst, što je svakako slučaj sa filmom Extreme Job čiju režiju potpisuje Lee Byeong-heong. Nije tu ni stvar premise o ne baš najpametnijim detektivima koji se prihvataju prismotre narko-legla iz lokalnog fast food restorana, te o problemima u koje misija zapadne zbog njihovog slučajnog poslovnog uspeha, već se tu radi o visokom tempu za kompletno vreme trajanja filma, sjajnom ritmu i tempiranju što komičnih, što koreografirano nasilnih "udaraca" i o vrlo inteligentno zapakovanoj poenti o "vrzinom kolu" korupcije, nasilja i zloupotrebe sile.
5. The Irishman
Možda nije reč o remek-delu, niti o najboljem filmu Martina Scorcesea, ali The Irishman je šlag na torti po pitanju autorovog opusa mafijaških drama. Reč je o glumački potentnom i režijski energičnom filmu. Još veći uspeh predstavlja paradoks da je jedan od retkih problema filma koji traje tri i po sata to što nije još duži, a epizode interesantnih pripovedačkih digresija nisu još malo razrađenije. Ako ste raspoloženi za filmski maraton od jednog filma, The Irishman je pravi izbor.
Baveći se jednom veoma ličnom temom kao što je razvod braka, Noah Baumbach je ubrao put kojim pre njega niko nije išao i iz sve snage udario na industriju razvoda koju diktira advokatska struka praveći sebi posao, a onemogućavajući ljude da se raziđu kao ljudi, sporazumno i na prijateljskim osnovama. U tom smislu se Baumbach u velikoj meri oslanja na izvrsne glumce, Adam Driver i Scarlett Johansson ostvaruju uloge za pamćenje portretirajući životne likove sa vrlinama i manama, a do izražaja dolaze i suptilne razlike u njihovim karakterima, životnim putevima i preferencijama. Marriage Story možda i najbolje funkcioniše kao podsetnik koliko je malo potrebno da se sukob rasplamsa do te mere da ga je teško, gotovo nemoguće, smiriti.
3. First Love
Ponekad čak i nije nužno biti po svaku cenu originalan i "nanovo izmišljati točak". Dovoljno je u jednostavnim i jasno zacrtanim okvirima biti kreativan. Tu do izražaja dolazi pravo majstorstvo. First Love čiju režiju potpisuje Takashi Miike je primer upravo toga: neapologentski sentimentalna gangsterska akcija sa povremenim crnohumornim elementima koja gledaocu omogućava nešto više od sto minuta lude vožnje. Ovim filmom izuzetno plodni japanski žanrovski autor još jednom potvrđuje svoje mesto u vrhu svetske kinematografije.
2. Parasite
Siguran sam da će se film Parasite za koji je Bong Joon-ho dobio Zlatnu palmu u Cannesu ove godine naći na mnogim top-listama sa odličnim razlogom, jer ovakve socijalne parabole zapakovane u žanrovsku matricu horora, trilera, crne komedije, satire, a ponekad i farse, ne dobijamo svake godine. Bongov film komunicira univerzalno razumljivim jezikom na večitu temu jaza između onih koji imaju i onih koji nemaju, a pojedine od opservacija izrečenih u filmu (poput distinkcije u mirisu između pripadnika različitih klasa ili tome kako bi i siromasi bili slatki i fini kao bogataši da su toliko bogati) zaslužuju svoje filmove i naučne radove. Nije reč samo o jednom najboljih filmova ove godine, reč je o remek-delu.
1. The Traitor
Titula filma godine za potpisnika ove liste, međutim, odlazi filmu koji je oštro podelio filmsku kritiku i koji je zato ostao u senci nekih drugih ostvarenja. Reč je o u Cannesu premijerno prikazanoj mafijaškoj doku-drami italijanskog majstora socijalno angažovanog filma Marca Bellocchija, The Traitor, koja u fokus stavlja Tommasa Buscettu, prvog svedoka-pokajnika iz redova mafije koji se okrenuo protiv svojih nekadašnjih saboraca. Italijanski veteran Bellocchio vešto slaže mozaik žanrova, od doku-drame koja se snažno oslanja na faktografiju, preko spektakla punog impresivnih "masovki" i klasične sudske drame do mafijaškog epa, pritom upošljavajući glumca Pierfrancesca Favina da bude u fokusu igrajući vrlo kompleksan lik Buscette, čoveka koji je sasvim sigurno đubre, ali ipak etičnije od onih koji su na drugoj strani. The Traitor možda neće biti svakome po ukusu, ali se radi o ultimativnom filmu na temu mafije.
Pažnju su privukli i:
Cat Sticks - kao siguran, hrabar i nadahnut debitantski film o paklu droge na ulicama Kalkute jedne kišne noći
Destroyer - kao najkompletnija uloga karijere Nicole Kidman
If Beale Street Could Talk - kao još jedna demonstracija pripovedačke i rediteljske veštine Barryja Jenkinsa koji izrasta u ponajboljeg afro-američkog filmskog stvaraoca
Knife + Heart - kao izuzetno širok spoj žanrova i relevantnih tema u meta-filmskom okviru i neo-giallo stilu
Les Misérables - kao jedan od najimpresivnijih debija godine i izuzetno snažan društveno-angažovani triler
Synchronic - kao primer inteligentnog naučno-fantastičnog filma sa gustom i neprijatnom dramskom atmosferom ukorenjenom duboko u realnosti.
Technoboss - kao briljantna disekcija starenja i krize identiteta
The August Virgin - kao studija generacijske smušenosti i fenomena leta u gradu koji odrastanje vidi kao celoživotni proces
The Sisters Brothers - kao dokaz da western kao žanr nije još umro
The Old Man and the Gun - kao glumački testament velikog Roberta Redforda
Tumbbad - kao dubinska studija ljudske pohlepe u kolonijalnom i post-kolonijalnom okruženju koje diktira folklor, odnosno mitologija, zapakovana u napet i strašan horor film.
