Rock'n'roll terapija: Nove pesme, nova podrška

GOAT GIRL – Sad Cowboy

Najnoviji singl londonskog, ženskog, post-punk kvarteta Goat Girl, pesma “Sad Cowboy” plutajuće je putovanje kroz sanjivi soundtrack funky-loose ritmova i diskretne elektronike, uz lepljivi refren pop melanholije i prigušene veselosti koji opija sve oko sebe. Ovakav sinhronicitet elegancije se ne čuje često, za šta je potrebno imati poseban osećaj za instrumentalni groove prostor, kao što ga ima producent Dan Carey. Singl je inače prethodnica za novi album “On All Fours” koji će se pojaviti krajem januara 2021. za izdavačku kuću Rough Trade. A što se single tiče: čista desetka!

HEALTH :: CYBERPUNK 2.0.2.0.

Ako ste tražili pesmu/video koji u pet minuta planetarno sumira ovu godinu užasa, pandemije i straha, pobednika već imamo; to je L.A. grupa Health čiji se radovi mogu opisati kao industrial/pop noise, ali ovde uz preteće, teške electro sekvence i ubistveni ritam, preko kojih lebdi distopijski vokal koji vas hipnotiše nelagodnošću, dok sve oko njega tutnji mračnim, demonskim zvucima. Zastrašujući video reditelja Zeva Deansa zaslužuje samo jedan epitet – autentično remek delo.

GERRY CINNAMON – Where We're Going

Ne dešava se često da vas pesma već prvog slušanja zarobi kristalno čistom magijom i osećanjem emotivnog užitka, ali „Where We're Going“ jeste blistavi izuzetak. Akustična gitara, diskretni bas i još diskretniji bubanj pozornica su za melodiju koja je očigledno nastala u jednom dahu i koja vas plutajući vodi kroz emocionalne virove. Autor Gerry Cinnamon (prvo ime: Gerard Crosbie) rođen je i odrastao u Glazgovu, gde je pre deset godina imao lo-fi bend The Cinnamons čiju uspomenu čuva umetničkim prezimenom. Kao autentični singer-songwriter, Cinnamon se posebno fokusira na tekstualnu priču; njegovi stihovi vrve emocijama i iskrenošću, kao što je to slučaj u „Where We're Going“ gde na početku kaže: „Can I get back to my loneliness/I don't know what to do with all the happiness/ that you're giving me/ Lately/ You know that I could tell my heart do anything/ But it seems that in the end I fuck up everything and it's killing me/Slowly“. Potresno i – čarobno. PS: od srca preporučujem njegov najnoviji album „The Bonny“. Breathless.

ELA MINUS - They Told Us It Was Hard, But They Were Wrong

Iza umetničkog imena Ela Minus nalazi se Kolumbijanka Gabriela Jimeno, koja je u Bogoti počela kao bubnjarka u hardcore bandu Ratón Pérez, pre nego što je počela da studira na čuvenom Berklee College of Music. Nakon diplomiranja na dve master-teme (jazz drumming & synthesizer design), okrenula se elektronici u potrazi za senzualnim, organskim zvukom koji ekskluzivno stvara na svom kompjuteru. Pesma “They Told Us It Was Hard, But They Were Wrong” njen je prvi singl za izdavačku kuću Domino, minimalistički dragulj atmosphere, ritma i strasti, čiji semplovi govore više nego reči. Prigodno fantazmagorični video zaokružuje ovaj indie-electronica project s najvišom ocenom.

NOTHING – Bernie Sanders

Bilo je dovoljno da početkom oktobra filadelifijski hardcore rock band Nothing objavi novi singl pod naslovom “Bernie Sanders”, pa da se digne mala bura; da li je pesma stvarno o senatoru Sandersu ili je reč o marketingu uoči tek (srećnim ishodom) okončanih izbora u SAD. Kako Nothing objašnjavaju, ovo nije pesma o Sandersu, već o njihovim iskustvima tokom boravka u Japanu, dok je naslov podrška glasačima da izađu na izbore. U svakom slučaju, imamo moćnu, zidovima rifova zaokruženu celinu u kojoj eksplodiraju preteći udari lebdećih melodija, s refrenom čiji je eho u šezdesetim godinama. Kontrolisana agresija čak ume da stvori pop ugođaj, pa ne čudi da je “Bernie Sanders” (pesma) umalo popularna kao Bernie Sanders (senator).

S druge strane, umesto klasičnog video-rada imamo kratki spooky film Jordana Hemingwaya na granici groteske i horora, gde je poigravanje strahom i užasom deo opsesije grupe Nothing, naročito u vreme pandemije. Impresivan film koji se teško gleda, a još teže zaboravlja.  

PHOEBE GREEN – Reinvent

Najnoviji, malo je reći briljantni singl “Reinvent” mlade pevačice iz Mančestera Phoebe Green, nije samo muzički dragulj koji se lako ispija kao šampanjac, već stejtment o introspekciji odnosa među ljudima s naglaskom na potrebu da vas drugi vole i prihvate. Bez dlake na jeziku, Phoebe priča o pijanim noćima i potrebi da bude voljena, večito u dilemi da se prilagodi drugima kako bi bila “in”. Ovi maestralni stihovi sve govore: “I used to pride myself on honesty and being a good friend/ But now I hate the thought of conversation and having to pretend/ That I'm interested in what advice you feel the need to offer/ I don't wanna text you back, stop pretending that you're bothered”, da bi efektno poentirala pitanjima “ If I reinvent myself for every person that I meet/ Will they ever catch me out?/ If I reinvent myself for every person that I meet/ Will it make them stick around?”.

Kontrapunkt teškim rečima jeste – zarazno melodična linija čija veselost otkriva samoironiju i snagu volje. U monotonom pop svetu spuštanje zemlju nikad nije izmamilo toliko osmeha. Savršeno!

LEBANON HANOVER – The Last Thing

Na evropskoj minimal-wave sceni, nemački dvojac Lebanon Hanover odavno ima status kulta; njihova zvučna estetika koja vuče na goth/darkwave briljantan je primer najsvedenijeg muzičkog izraza; glas, robusni bas, oštre gitare, ritam mašina, synths  - u atmosferi u kojoj apokalipsa, strah i mrak vrebaju iza svakog tona. Njihovi video radovi eksplicitno slede pravilo “Manje je više”, kao što je slučaj sa pesmom “The Last Words” gde  statika čini pravo uzbuđenje. Obratite pažnju na plesne pokrete Williama Maybellinea, kao da se takmiči u školi za introvertne! Njegova muzička i životna partnerka je Larissa Iceglass, rođena u Švajcarskoj, dok je William iz Engleske – ali se Lebanon Hanover računaju kao nemački bend.

Pesma govori o poslednjim rečima čoveka koji umire: “I’m collapsing, breaking down/ Silently onto the ground/ Above me the azure sky/ The last thing I see in my life/ A swallow makes a little cry/ I look up for the last time/ There won’t be a miracle/ There’s really nothing more to come”. Baš gloomy. Cold cold wave.

KING HANNAH – Crème Brûlée

Igra je šećernog slučaja da mi je godinama kolač Crème Brûlée bio jedna od omiljenih poslastica, a poslednjih sedmica omiljena pesma. Budući da zbog bolesti poslasticu ne smem da jedem, ostaje mi da slušam ovu prekrasnu elegiju u koju sam se, delimično, zaljubio i zbog naslova. Numera “Crème Brûlée” prvi je singl liverpulskog dvojca King Hannah (Hannah Merrick i Craig Whittle), koji nas u šest i po minuta vodi kroz čitavu paletu emocija, od čežnje preko bola do ekstaze, a sve to samo sa dve električne gitare, u atmosferi omamljenosti koji podseća na Mazzy Star. Impresivan crno-beli video snimljen u Liverpulu i u severnom Velsu savršena je kulisa za uživanje u ovoj minimalističkoj raskoši. Crème Brûlée forever! 

BLACK FOXXES - Jungle Skies

Pisati pesmu o vlastitoj depresiji nije jednostavno, ali suočavanje sa svojim “ja” uglavnom pomaže. U ovom slučaju, Mark Holley, vođa grupe Black Foxxes (Exeter, England) sreće vlastite demone u jednoj od najpotresnijih pesama ovih meseci. Od akustičnih akorda preko ritmičke ljuljaške stižemo do brisanih prostora za široke melodijske zahvate u kojima caruje Holleyev glas u kojima je sva paleta osećaja dok se slušalac konačno ne naježi i sledi od emocionalnosti. Uzgred, njihov tek objavljeni treći album “Black Foxxes” prepun je pesama i tema koji direktno nadilaze tražene visoke kriterijume; jedna od mojih omiljenih ploča ove razularene godine. 

LONDON GRAMMAR – Californian Soil

Najnoviji singl britanske grupe London Grammar, pesma „Californian Soil“, najavljuje budući, istoimeni album početkom 2021. Ako je suditi po ovom perfektnom, maltene savršenom uratku, London Grammar ulaze u svoju najzbudljiviju fazu. Zahvaljujući senzacionalnom glasu pevačice Hannah Reid čija čistoća tona na vrhuncu vodećeg refrena gotovo reže staklo, ova numera - u kojoj je sve podređeno dramskoj tenziji i gde se, kao iz zore, rađa bas koji pokazuje put, usput šireći prostor za emocionalni udar koji stiže u up-tempu, nigde ne žureći – poseduje neku lekovitu, duhovnu energiju samobnavljanja. Gotovo četiri minuta ove epopeje vode nas u vanvremenski svet gde bez pop estetike grupe London Grammar nikad ne bismo ušli.  

MISUN – After Me

Postoje pesme koje su vam nekad prijale, ali ste ih zaboravili i ostavili u nekoj mentalnoj ćeliji da čekaju da ih ponovo otkrijete.  Na nekom američkom internet radiju, sad već daleke 2015, čuo sam numeru „After Me“ grupe Misun, koja me je od prvih taktova oborila ritmikom i prekrasnom, upečatljivom melodijom; sve do pre nekoliko nedelja više nisam ni pomislio na Misun, ali je refren iz „After Me“ počeo fantomski da me proganja. Zaronio sam u internet i otkrio da posle samo jednog albuma („Superstitions“, 2014) i nekoliko EP izdanja, Misun više ne postoje. Ali, ostaje ova tako moćna pesma u kojoj je sve perfektno; čvrst dance-beat, anđeoski vokal, topla gitara, dražesne klavijature, u ambijentu s blagim ukusom sedamdesetih i ekskluzivim pop-začinom. U ovim zajebanim vremeninma kad svaki ohrabrujući ton puno znači, pesma „After Me“ mi je obavezni lek za početak dana. Zbog pisane istorije neka se zna: bili su trio (Misun Wojcik, Nacey & William DeVon), a svoj muzički pravac ispravno su opisali kao „aquawave“; tečno, pitko, brzo i još uvek sveže.