Sahrana Boška Buhe i druge fotografije

ČETNICI DINARSKE DIVIZIJE I NJIHOVI NACISTIČKI GOSPODARI: Još jedan dokaz četničke izdaje i služenja nacističkom okupatoru. Na slici su četnici Dinarske divizije i njihovi nacistički gospodari septembra 1943. Đujićeve jajare su odmah nakon kapitulacije Italije promenile gospodara. Đujićeve jajare nisu imale nijednu borbu protiv Nemaca u Drugom svetskom ratu. Koja je to mizerija bila najbolje govori pismo jednog bivšeg Đujićevog oficira (Jovana Pupavca) koji je napustio Dinarsku diviziju kada je video da je Đujić spreman da služi nacistima: "Posle propasti Italije u Dalmaciju su došli Nemci. Komandant Dinarske oblasti, pop Đujić, stupio je u saradnju sa njima, najpre preko Mana Rokvića, koji je došao sa njima iz Bosanskog Petrovca. Kasnije je delegirao kod štaba 114. nemačke divizije svoga načelnika štaba, kapetana Mijovića Novaka. Ljudstvo je postalo nemačka milicija, primajući od njih redovnu hranu, municiju i dopunu oružja. Nemci su vrlo rado primili saradnju četnika..."

SOVJETSKI PILOT SEMJON BOJKO: Oktobar 1944, okolina Pančeva. Seljaci nose na ramenina sovjetskog pilota Semjona Bojka čiji avion je pogodila nemačka vojska iznad Beograda. Stisnuta pesnica u vazduhu, simbol klasne borbe i antifašizma. Radost i sreća na licima.

ČETNIK POGINUO U OKRŠAJU S PARTIZANIMA, NA STRANI OKUPATORA: Trećeg decembra 1944. okončana je Kninska operacija. Ta velika bitka trajala je 40 dana. Partizani su naspram sebe imali 14.000 Nemaca, 5.000 četnika i 1.500 ustaša. Bitka je okončana potpunim trijumfom narodne vojske nad fašistima. U jeku bitke nemački general Fen, komandant 15. brdskog korpusa, koji je zapovedao nemačkim snagama u bici, uputio je poruku vojvodi Đujiću. Đujić mu je odgovorio preko svog izaslanika majora Novaka Mijovića. Nemci su zabeležili taj odgovor koji spada u antologiju četničke izdaje i prostitucije: "Četnička komanda sa svim svojim oružanim snagama od meseca septembra prošle godine radi i sarađuje sa Nemačkom vojskom u ovim krajevima iskreno i lojalno. Ovo su nam nalagali naši zajednički interesi... Ova se saradnja produžila sve do danas."
Slika: četnik poginuo decembra 1944. između Knina i Pađena.

OVAKO GINU KOMUNISTI: Streljanje zarobljenih crnogorskih partizana od strane italijanskog okupatora, okolina Cetinja, kraj 1941. Svi smo čuli za osmeh Ljube Čupića pred streljanje, za njegov podsmeh dželatima. Na ovoj fotografiji vidimo dvadesetak njemu sličnih koji osmehom, pesmom, povikom i stisnutom proleterskom pesnicom prkose smrti i fašističkim ubicama.

OSLOBOĐENJE BEOGRADA: Dvadesetog oktobra 1944. godine okončane su sedmodnevne borbe za oslobođenje Beograda. Za oslobođenje našeg glavnog grada poginulo je 3.000 partizana i 1.000 crvenoarmejaca. Na slici: najhrabriji među hrabrima, kolona 1. proleterske brigade ulazi u Beograd. Radnička i seljačka omladina, Šumadinci, Beograđani, Crnogorci, Dalmatinci, Bosanci, Krajišnici u jednoj koloni.

PROFESOR I PROTOJEREJ, PONOSNI PARTIZANI: Pljevlja, 20. novembar 1943. S leva na desno: profesor SRETEN VUKOSAVLJEVIĆ i protojerej JEVSTATIJE KARAMATIJEVIĆ. Dvojica vršnjaka (obojica rođena 1881), stari ratnici iz Balkanskih i Prvog svetskog rata, solunski borci i nosioci Albanske spomenice, ponosno nose petokraku na kapama. Obojica su bili članovi Predsedništva AVNOJ-a u Jajcu 1943. Obojici su deca bila u partizanima. JEVSTATIJE KARAMATIJEVIĆ je rođen 1881. u Novoj Varoši. Prota Jevstatije je bio pokretač ustanka u Novoj Varoši i okolini 1912. protiv turske okupacije. Pre toga je bio komita. Bio je učesnik oba Balkanska rata i Prvog svetskog rata. Nosilac je Albanske spomenice jer je preživeo Albansku golgotu, borio se na Solunskom frontu. Bio je republikanac i opozicionar između dva rata. Kada je izbio partizanski ustanak u Srbiji 1941. prota Jevstatije se nije dvoumio. Partizanima su se priključili prota Jestatije, njegova supruga učiteljica Jefimija, njihovi sinovi Prvoslav (slikar, poznat pod nadimkom Pivo) i Vuk i kćerke Zora, Nataša i Katarina. Prota Jevstatije je 1942. izabran za člana Predsedništva AVNOJ-a u Bihaću. Bio je veliki zagovornik bratstva među našim narodima, posebno bratstva među Srbima i Muslimanima u Sandžaku. Bio je sveštenik 3. sandžačke proleterske brigade. Iz rata je izašao sa činom pukovnika. Kćerka Nataša poginula je 1943. na Kamenoj gori kod Prijepolja. Kćerka Katarina-Kaja poginula je na Sutjesci takođe 1943, nekoliko meseci pre Nataše. Kaja je teško ranjena na Sutjesci. Umrla je u mukama na očevom krilu. Najstarija kćerka Zora i protina supruga Jefimija poginule su 1944. prilikom bombardovanja Podgorice, gde su se bile sklonile. Četnici su mu ubili dvojicu rođene braće i snaju - suprugu njegovog sina Prvoslava-Pive. Pivinu ženu Zorku (rođenu Marković) u Pljevljima je 1944. ubio lično četnički dželat - pop Milorad Vukojičić (proglašen za sveštenomučenika 2005. od strane Srpske pravoslavne crkve jer su ga komunisti 1945. osudili na smrt zbog zločina koje je počinio za vreme rata).

SLOBODAN SEKULIĆ DRŽI GOVOR U OSLOBOĐENOM UŽICU: Pre 76 godina, 24. septembra 1941. godine, partizani su zauzeli Užice. Taj dan se obeležava kao dan nastanka Užičke republike. Danas se prisećamo jednog od zaboravljenih heroja Užičke republike. Na slici: SLOBODAN SEKULIĆ, poručnik Vojske Kraljevine Jugoslavije i komandant Užičkog bataljona Užičkog partizanskog odreda, drži govor 2. oktobra 1941. u Užicu, prilikom sahrane partizana poginulih u borbi kod sela Drežnika, 18. avgusta 1941. U toj borbi izginulo je 30 partizana i nepoznat broj Nemaca, albanskih i srpskih žandarma. Partizanima je u toj borbi komandovao upravo poručnik Sekulić. Iako nije bio komunista, priključio se pokretu pod vođstvom komunista već jula 1941. Rođen je, inače, 1915. u Krčagovu, selu odmah pokraj Užica.
Nakon propasti Užičke republike, poručnik Sekulić je decembra 1941. zarobljen od strane četnika u Ljubišu i predat je Nemcima. Nemci su ga zatočili u Banjičkom logoru, kroz koji je prošlo oko 400 boraca Užičkog partizanskog odreda - mnogi od njih su zarobljeni od strane četnika, ljotićevaca i nedićevaca i ustupljeni Nemcima. Sekulić je na Banjici delio ćeliju sa nekoliko zatočenika, među kojima su bili Božidar Đorđević, kapetan Vojske Kraljevine Jugoslavije, koji je bio drugi komandant Požarevačkog partizanskog odreda, i Blagoje Ljumović, poručnik Vojske Kraljevine Jugoslavije, koji je 1941. prišao četnicima. Ljumović je ovoj dvojici partizanskih oficira i još trojici njihovih saradnika došao glave. Izdao ih je upravniku logora Svetozaru Vujkoviću da spremaju napad na stražare i bekstvo iz logora. Bekstvo je zaista spremano od strane Sekulića i Đorđevića. Vujković je munjevito reagovao: odmah nakon što je primio dojavu žandarmi su vezali Sekulića i Đorđevića i nakon prebijanja sprovedeni su na Jajince gde su streljani 9. marta 1942. 
Poručnik Blagoje Ljumović je kasnije pobegao iz logora uz pomoć stražara koji su bili četnički simpatizeri. Draža Mihailović ga je 1944. postavio za komandanta Oplenačke brigade Korpusa gorske garde. Posle rata je emigrirao u Ameriku gde mu se zameo trag.

MILORAD VIDAČIĆ I SS DIVIZIJA PRINC EUGEN: Ideološki sledbenici četničkih kolaboranata najavljuju ovih dana podizanje spomenika četničkom komandantu Miloradu Vidačiću i njegovim četnicima u Trebinju. Podsećamo kakav bednik je bio Milorad Vidačić.

Ovde ga na slici vidimo sa jednim od komandanata zloglasne 7. SS divizije Princ Eugen, manje od dva meseca nakon što je 7. SS divizija u Drežnju kod Nevesinja i Dubu kod Gacka poklala oko 200 srpskih civila.

Samo iz familije Mučibabić zaklali su 91 člana, a iz familije Milidrag 51. Obe familije su živele u Dubu. Esesovci su klali sve redom: i žene, i decu i starce.

Na slici su: August Šmidhuber, komandant 2. puka 7. SS divizije, kasnije komandant celokupne 7. SS divizije (skroz levo); Todor Perović, lekar Trebinjskog korpusa JVuO (u sredini) i kapetan Milorad Vidačić, komandant Trebinjskog korpusa JVuO (skroz desno).

+++

DVA ČETNIKA, JEDAN DOMOBRAN: Još jedan dokaz saradnje četnika sa NDH. Nedavno otkrivena slika. Na slici dvojica četnika i jedan domobranski oficir studiraju topografsku kartu, verovatno u nekoj od zajedničkih akcija četnika sa oružanim snagama NDH protiv partizana. Sliku je verovatno snimio neki Nemac jer se original čuva u Berlinu.

NARODNI HEROJ DRAGIŠA IVANOVIĆ​: Slabije poznata faca koja zaslužuje da se populariše. Narodni heroj DRAGIŠA IVANOVIĆ, komesar 5. proleterske crnogorske brigade, naučnik, profesor kvantne fizike, jedini narodni heroj koji je bio rektor Beogradskog univerziteta, omiljeni profesor među generacijama studenata Elektrotehničkog fakulteta, dekan istog fakulteta, general JNA. Rođen je 1914. god. u Kučima kod Podgorice. Oca Miljana, crnogorskog oficira, nije upamtio jer mu je otac poginuo u Prvom svetskom ratu. Diplomirao je pre rata na Tehničkom fakultetu u Beogradu. Učestvovao je u Aprilskom ratu 1941. godine kao rezervni oficir 38. pešadijskog puka koji je nazvan "Crveni puk" zbog velikog broja komunista u njemu. Taj puk je zaustavio italijansku tenkovsku kolonu koja je krenula prema Podgorici i zatim izvršio protivnapad na Italijane. Puk je prešao albansku granicu i stigao do prilaza Skadru. Vratili su se kad su saznali za kapitulaciju. Dragiša je bio organizator ustanka 1941. u Kučima. Kada je osnovana 5. crnogorska brigada za komandanta je postavljen Sava Kovačević, a za komesara Dragiša Ivanović. Dragiša je prošao sve bitke i borbe 5. crnogorske brigade tokom 1942. i 1943. godine. Krajem 1943. godine postavljen je za komesara 29. hercegovačke divizije. Rat je završio u oslobođenom Trstu maja 1945 god. Posle rata je mogao da bira da li će u generale ili u političare, ali je odabrao nauku. Jedan je od osnivača Elektrotehničkog fakulteta čiji je dekan bio od 1959. do 1962. godine. Rektor Beogradskog univerziteta je bio od 1967. do 1971. god. Umro je 2001. god. u Beogradu.

+++

ANTONIJE MILIČIĆ, KOMANDANT DRUGE RAČANSKE BRIGADE: Kakve mutljavine i hohštaplere je Draža Mihailović okupljao oko sebe govori primer Antonija Miličića, komandata Druge račanske brigade Zlatiborskog korpusa JVUO. Na slici Miličić (nosi bradu) stoji i smeje se u drugom redu u društvu okupatora. Slika je nastala 1942. u Bajinoj Bašti gde je Miličić bio na dužnosti sreskog načelnika. Na to mesto ga je početkom 1942. postavio Milan Aćimović, ministar unutrašnjih poslova kvislinške vlade Milana Nedića. Miličić pre toga nije živeo u Bajinoj Bašti. Miličić je tokom 1942. sarađivao sa Nemcima i ljotićevcima u hapšenjima partizanskih simpatizera i njihovom slanju u logore. Miličić je kao sreski načelnik naredio pokrštavanje muslimanskih Roma u Bajinoj Bašti. On sam je pre rata prešao sa katoličke na pravoslavnu veru zbog karijere (rođen je kao Hrvat u Županji). Miličić je početkom 1943. morao da beži u šumu jer mu je zapretilo hapšenje od strane Nemaca zbog saradnje sa četnicima DM. Ubrzo je postavljen za komandanta brigade koja je teritorijalno obuhvatala današnju opštinu Bajina Bašta. Po njegovom naređenju izvršena su klanja nad civilima u Bajinoj Bašti i okolini. Navodimo neke zločine:
- 27. septembra 1943. njegovi četnici su upali u Bajinu Baštu i izveli 8 civila od kojih 3 žene i sve ih poklali.
- 5. novembra 1943. Miličićevi četnici ponovo upadaju u Bajinu Baštu, hvataju 5 muškaraca, odvode ih van grada i kolju ih.
- 1. maja 1944. Miličićevi četnici opet upadaju u Bajinu Baštu, hvataju 12 meštana, među njima nekoliko žena, odvode ih van grada i kolju ih.
Miličić je uhvaćen maja 1945. na Zelengori. Odveden je u Užice gde je ispitivan od strane OZNE. U istrazi je priznao da je naredio klanja stanovnika Bajine Bašte. Krajem 1945. pokušao je da pobegne iz zatvora u Užicu sa grupom četnika. Svi su ubijeni u pokušaju bekstva.