Srebrenički genocid i moralne nakaze

Poricanje, falsifikovanje, otvoreni podsmeh članovima porodica žrtava ubijenih tokom istrebljenja Bošnjaka realizovanog 1995. u Srebrenici i stravičnim toponimima istočne Bosne i Hercegovine, deo su široke lepeze neljudskih postupaka kojim zvanična i poluzvanična, vlastima poželjnija, Srbija negiraju svako pominjanje genocida. Zločina koji su, po slovu presude Međunarodnog suda pravde, uz podršku Republike Srbije, “bosanski Srbi osmislili i izvršili genocid u Srebrenici”. Srbiji je, vratimo se na trenutak u stvarnost, presuđena, kako to država i danas predstavlja, istinska nevinost, iako je Sud konstatovao da su snage bosanskih Srba u Srebrenici u julu 1995. počinile genocid koji je Srbija najpre propustila da spreči, a zatim i da kazni i izruči Haškom tribunalu njegove počinioce, na čelu sa Ratkom Mladićem. Komandant Vojske Republike Srpske, ćerke-firme Vojske Jugoslavije, Ratko Mladić uhapšen je zvanično u maju 2011. i u toku je proces protiv njega. Radovanu Karadžiću, predsedniku RS izrečena je prvostepena presuda kojom je proglašen krivim za genocid u Srebrenici i osuđen na 40 godina zatvora.

Kontramiting sa Ratkom Mladićem

Prošle su 22 godine otkako je Srbija "propustila da spreči genocid" i, kao pred svaku godišnjicu, postojala je samo dilema koji će pristup odabrati sledbenica države agresora; dilema je razrešena 10. jula, kada je i saopšteno da niko od srbijanskih zvaničnika neće biti na komemoraciji u Potočarima. Na Trgu Republike u Beogradu demonstrirali su Udruženje porodica kidnapovanih i ubijenih na Kosovu i Metohiji, kojem su se, kako su preneli elektronski mediji, "pridružile porodice Srba ubijenih u Srebrenici". Članovi Udruženja nenajavljeno su izveli svoj kontramiting, vređajući Žene u crnom, koje su, nekoliko metara udaljene, održale, kao i svake godine, protestno stajanje i istakle transparente sa porukama "Srebrenica, odgovornost, solidarnost. Priznajem" i sa brojkom 8.372.

Kontramitingaši su razvili transparent sa velikom fotografijom Ratka Mladića u uniformi, a njihov skup obeležilo je i prisustvo predsednika parlamentarnog Odbora za Kosovo i Metohiju Milovana Drecuna, Miše Vacića, bivšeg portparola organizacije 1389 i savetnika direktora Kancelarije za Kosovo i Metohiju, te Radomira Počuče, bivšeg portparola Protivterorističke jedinice MUP Srbije koji je nedavno oslobođen optužbi da je pozivom na nasilje prema Ženama u crnom ugrozio sigurnost pripadnica ove mirovne nevladine organizacije.

Nevoljno otkazana promocija

Prošle nedelje je, preko volje, načelnik Srebrenice Mladen Grujičić otkazao promociju knjige Ljiljane Bulatović "Srebrenica - Laž i podvala srpskom narodu", jer bi, navodno je njegova procena, "neki zlonamerni ljudi mogli isprovocirati neželjene trenutke u Srebrenici". Još je izustio da knjiga "otvara oči svetu i kazuje istinu o podmetačini i zaveri protiv Srba, koji su najveći stradalnici". Prepričava Grujičić čuvenu autorku koja je, kaže, podržala njegovo nastojanje da u Srebrenici stvori uslove za dobar život ljudi. Ko bi posumnjao u dobronamernost neoficijelne hagiografkinje Ratka Mladića, često citirane: "Neka izmeste njihovo mezarje na svoju teritoriju" (tribina na Pravnom fakultetu u Beogradu, maj 2005).

Bilo je i drugih tumačenja: "Žalosno je da je Grujičić morao pod pritiskom međunarodne zajednice i porodica žrtava, kao i nas iz Organizacionog odbora, doneti odluku da se promocija otkaže, jer da je normalan, ne bi planirao ni da Ljiljana Bulatović uopšte dolazi u Srebrenicu", rekao je Ćamil Duraković, bivši načelnik Srebrenice.

Pred Međunarodnim tribunalom za ratne zločine u Hagu general Vojske RS Radislav Krstić osuđen je na 46 godina zatvora, a četiri godine kasnije kazna mu je smanjena na 35 godina, za pomaganje i podržavanje genocida. Za genocid nad Bošnjacima u Hagu su donete i presude kojima su bivši oficiri Vojske RS Vujadin Popović i Ljubiša Beara osuđeni na kazne doživotnog zatvora, a presuđeno je još petorici oficira VRS i policije, Drago Nikolić dobio je 35, Ljubomir Borovčanin 17, Vinko Pandurević 13, Radivoje Miletić - 18 i Milan Gvero - pet godina zatvora.

Haški tribunal je u decembru 2012. osudio generala Zdravka Tolimira, pomoćnika Ratka Mladića i ratnog šefa obaveštajne službe Glavnog štaba VRS na doživotnu kaznu zatvora, proglasivši ga krivim za genocid. Za zločine u Srebrenici Tribunal je osudio i bivše oficire Vojske RS-a Momira Nikolića na 20 godina zatvora, Vidoja Blagojevića na 15, Dragana Obrenovića na 17 i Dragana Jokića na devet godina zatvora.

Srebrenica MCMXCV

U nedavno objavljenoj knjizi Srebrenica MCMXCV (Vrijeme, Zenica, 2017) bosanskohercegovački novinar i političar Emir Suljagić podseća:

"Tačno mjesec dana nakon pada Srebrenice, 11. augusta 1995. godine, ambasadorica Sjedinjenih Američkih Država u Ujedinjenim narodima Madeleine Albright predočila je svjetskoj javnosti dokaze o počinjenom zločinu – satelitske fotografije svježe iskopanih masovnih grobnica koje su bile napravljene u Novoj Kasabi. Nakon tog šokantnog otkrića i kratkotrajne uzbune u međunarodnoj javnosti, nije se dogodilo ništa. Tek dvadesetak dana kasnije, nakon još jednog masakra na sarajevskoj pijaci Markale kada su ubijena 43 civila, NATO je krajem augusta 1995. godine pokrenuo zračne udare na položaje i vojnu infrastrukturu VRS-a. Već u septembru vojno i političko rukovodstvo RS-a, suočeno s vojnim slomom u cijeloj Bosni i Hercegovini, povuklo je tešku artiljeriju oko Sarajeva izvan dometa grada i pristalo na razgovore o okončanju rata.

Početkom novembra 1995.godine započeli su, a krajem mjeseca zaključeni mirovni pregovori u Daytonu, u Sjedinjenim Američkim Državama,čime je nakon četiri godine okončana agresija na Bosnu i Hercegovinu. Presude Vijeće sigurnosti Ujedinjenih naroda 1993. godine kao odgovor na masovna ubistva,etničko čišćenje i druga ozbiljna kršenja međunarodnog humanitarnog prava počinjena u bivšoj Jugoslaviji osnovalo je Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju (International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia – ICTY)."

Suljagić naglašava da "uprkos neospornim dokazima i pravosnažnim presudama najviših međunarodnih pravnih instanci država Srbija i bh. entitet RS sistemski negiraju genocid u Srebrenici.

"Duga historija zvaničnog negiranja i prešućivanja genocida počela je takozvanim Izvještajem o slučaju Srebrenica koji je usvojila Vlada bh. entiteta RS-a u mandatu Mladena Ivanića, a izradio njezin Biro za odnose s ICC-om. Izvještaj je u potpunosti negirao masakr i optužio Međunarodni komitet Crvenog krsta za lažiranje nalaza o ubistvima. Izvještaj je u međunarodnim pravnim krugovima nazvan 'jednim od najgorih slučajeva revizionizma'.

Vlada RS-a time nije bila obeshrabrena pa je u martu 2008. godine donijela odluku da finansijski podrži organizaciju 'Istorijski projekt Srebrenica'(Stichting Srebrenica Historical Project) sa sjedištem u Haagu, koji je osnovan s ciljem negiranja pravosudno utvrđenih činjenica o genocidu. Vlada RS-a je ovoj organizaciji stavila na raspolaganje 'svu tehničku i administrativnu pomoć'.

Kao rezultat toga, u periodu od 2008. do 2014. godine, Istorijski projekt Srebrenica iz budžeta RS-a dobio je blizu dva miliona konvertibilnih maraka. Predsjednik Istorijskog projekta Srebrenica Stefan Karganović poznat je po tvrdnjama da je u istočnoj Bosni u julu 1995. godine ubijeno manje od 1.000 ljudi."

Dokaz o agresiji Srbije na BiH

Suljagić skenira i prirodu odnosa Vojske Jugoslavije i VRS: "Trideseti kadrovski centar Generalštaba Vojske Jugoslavije bio je zadužen za RS i ta činjenica ne ostavlja sumnju o efektivnoj kontroli Vojske Jugoslavije nad Vojskom RS-a. Centar je u novembru 1993. godine osnovao načelnik Generalštaba VJ Momčilo Perišić. Centar je osnovan da bi se putem njega pružala vojna i logistička podrška, regulirala isplata plaća i rješavao status velikog broja ofi cira JNA koji su služili u Vojsci RS-a ili su u VRS prekomandovani iz VJ. Trideseti kadrovski centar nastavio je postojati sve do 28. februara 2002. godine kad je odlukom tadašnje srbijanske vlade, i to kao jedan od uvjeta za pristupanje NATO-ovu programu Partnerstvo za mir, ugašen. Na taj je način formalno prekinuto finansiranje Vojske RS-a iz Srbije. Dokaz o agresiji Srbije na Bosnu i Hercegovinu jeste i Opći okvirni sporazum za mir u Bosni i Hercegovini, potpisan u bazi zračnih snaga SAD-a Wright-Patterson u Daytonu 1995. godine. Zemlje potpisnice ovog međunarodnog mirovnog sporazuma bile su Republika Bosna i Hercegovina, Republika Hrvatska i Savezna Republika Jugoslavija. Ovim mirovnim sporazumom potvrđen je međunarodni karakter sukoba u Bosni i Hercegovini, a potpis Slobodana Miloševića na Dejtonskom mirovnom ugovoru zapravo znači formalno priznanje agresije tadašnje Savezne Republike Jugoslavije, odnosno Srbije na Bosnu i Hercegovinu."

Koliko li će tek koštati uverenja moralnih nakaza i zablude vaspitno zapuštenih izdanaka ljudske vrste.