Tekstovi sa tagom: Džejms Džojs

Svaki je život sačinjen od mnogo dana, dan za danom. Hodamo kroz sebe same, susrećemo razbojnike, duhove, divove, starce, mladiće, žene, udovice, šurake. Ali uvek srećemo sebe same

Finegan je, pak, kao jak otrov. Ako neko ispije mnogo, poblesaviće; ako uzme deset kapi, izlečiće se i od samrtne melanholije...

Dali smo sebi redakcijsko obećanje da ćemo uoči svakog vikenda čitaocima ponuditi nešto da gledaju, umesto što im samo nudimo da čitaju. Umesto tabloidnih video-užasa koji posvuda imaju zajednički naslov „Da se naježiš“ ili „Da se smrzneš“ ili „Skandalozno: ovo morate videti“, odabrali smo YouTube spotove koji, čini nam se, prijaju formatu našeg portala, a bogami i nama

Tačno pre sto godina, 2. februara 1922. godine, objavljen je „Uliks“ Džejmsa Džojsa, prevratnički roman u istoriji književnosti. Džojsovo remek-delo odbilo je više desetina izdavača, na kraju je roman objavila mala knjižara “Shakespeare & Co” u Parizu. “Uliks” je u zemljama engleskog govornog područja bio zabranjen, u Britaniji su ga malo spaljivali, u SAD-u proglasili opscenim delom, a u nacističkoj Nemačkoj je goreo na lomači zajedno sa mnogobrojnim drugarima po dekadenciji. SAD su postale prva zemlja u kojoj je prodaja “Uliksa” legalna tek 1934. godine, dok je Džojsova rodna Irska mogla da čita roman svog najvećeg pisca tek šezdesetih godina prošlog veka. U epohi u kojoj se romani objavljuju na tone, a 99,99 posto te orijaške produkcije traje mnogo kraće nego što je Džojs tražio izdavača, dobro je podsetiti se velike literature. Povodom stogodišnjice Džojsovog romana prenosimo prvu epizodu serije “The Modern World: Ten Great Writers” iz 1988. godine koja je posvećena “Uliksu”

Suočen sa pošastima nepismenog, petparačkog, tabloidnog novinarstva i neretko iste takve stvarnosti, XXZ magazin beži u prošlost, onu bolju prošlost, neka lepša vremena i tekstove o događajima i ljudima koji nisu zaslužili da budu zaboravljeni. Međutim, valja se setiti toga da neprijatelj nikada ne spava, da teška vremena mogu postati još teža, te da u svakakvom vremenu i sredini postoje ljudi koji se trude, stvaraju i teže boljem. Zato smo odlučili da vam svake sedmice preporučimo dela savremenika iz sveta (pop) kulture koji su zaokupili našu i zavređuju vašu pažnju. Uz pokoje nedelo, odnosno *kontrapreporuke, razume se

Lili, nastojnikova kći, bukvalno je spadala s nogu. Tek što bi jednog gosta uvela u malu odaju iza kancelarije u prizemlju i pomogla mu da skine kaput, već bi isprekidano zvono na ulaznim vratima ponovo zazvonilo i ona bi jurila nezastrtim hodnikom i uvodila novog gosta. Sva sreća što nije morala da vodi brigu i o gospođama. Za to su se postarale gđica Kejt i gđica Džulija i za tu priliku kupatilo na gornjem spratu preuredile u žensku garderobu. Njih dve su sad gore brbljale i smejale se, svaki čas usplahireno išle jedna za drugom do vrha stepeništa, naginjale se preko ograde i zivkale Lili da je pitaju ko je stigao.

Unatoč otkazivanju, osmišljeno je alternativno, online izdanje koje je i dokument vremena i praksi kada smo se izmjestili iz životnog na internetske prostore i ondje premjestili aktivnosti svakodnevice, uključujući glazbu, festivale, edukacije i druženja. Hrvatski glazbenici kao majstorice i majstori riječi s kojima opisuju svoja iskustva uskočili su u Dublin 1904. i pročitali odabrane ulomke Uliksa

Zaslugu za povratak “Ulisa” među građane Dublina imaju Flann O’Brien i Patrick Kavanagh. Oni su 16. juna 1954. na obali Dublinskog zaliva, u podnožju Martellove kule gde počinje radnja “Ulisa”, prvi u Irskoj javno poskidali kape pred Joyceom i njegovim delom. Kažu da je O’Brien došao već pijan, pa je, u pokušaju da se popne na vrh, pao Kavanaghu na glavu. Posle su nastavili da piju u kočiji, a kad su stigli do prvog paba, tu su i ostali, sve dok ih uveče nisu odneli kućama. Od tada poštovaoci svake godine obilaze Martellovu kulu, napušteno vojno utvrđenje u kojem je pisac „Ulisa“ boemski živeo u mladosti, a danas Joyceov muzej. Oni hrabriji ponavljaju ritualno kupanje Bucka Mulligana u hladnoj vodi obližnjeg kupališta, a manje hrabri penju se na vrh i čitaju odlomke iz romana

Donosimo vam izbor iz pisama u kojima Džems Džojs, pišući svojoj supruzi Nori, svjedoči o teškim uslovima pod kojim su izlazile njegove prve knjige, o svojoj potrebi da odbaci društveno-religiozni poredak, ali i o averziji koju je osjećao prema Dablinu i Irskoj. Pisma su, međutim, zanimljivija po tome što i u njima autor Uliksa ispoljava svoj žestoki senzibilitet, jer ovdje kriterij ljepote postaje slast bestidnog voluptuoznog izražavanja, a u prebiranju po skarednim riječima, kao najljepšim izrazima ljubavi, otkriva se jaka potreba da se voli na jedan drugačiji način, mimo dobrih građanskih uzusa okamenjene bračne ljubavne gramatike.

Donosimo vam izbor iz pisama u kojima Džems Džojs, pišući svojoj supruzi Nori, svjedoči o teškim uslovima pod kojim su izlazile njegove prve knjige, o svojoj potrebi da odbaci društveno-religiozni poredak, ali i o averziji koju je osjećao prema Dablinu i Irskoj. Pisma su, međutim, zanimljivija po tome što i u njima autor Uliksa ispoljava svoj žestoki senzibilitet, jer ovdje kriterij ljepote postaje slast bestidnog voluptuoznog izražavanja, a u prebiranju po skarednim riječima, kao najljepšim izrazima ljubavi, otkriva se jaka potreba da se voli na jedan drugačiji način, mimo dobrih građanskih uzusa okamenjene bračne ljubavne gramatike.

Donosimo vam izbor iz pisama u kojima Džems Džojs, pišući svojoj supruzi Nori, svjedoči o teškim uslovima pod kojim su izlazile njegove prve knjige, o svojoj potrebi da odbaci društveno-religiozni poredak, ali i o averziji koju je osjećao prema Dablinu i Irskoj. Pisma su, međutim, zanimljivija po tome što i u njima autor Uliksa ispoljava svoj žestoki senzibilitet, jer ovdje kriterij ljepote postaje slast bestidnog voluptuoznog izražavanja, a u prebiranju po skarednim riječima, kao najljepšim izrazima ljubavi, otkriva se jaka potreba da se voli na jedan drugačiji način, mimo dobrih građanskih uzusa okamenjene bračne ljubavne gramatike.

Hvale je vredan samopregorni trud patriotskih inteligenata da sačuvaju svoj narod, a naročito njegove najmlađe članove, takozvanu decu, od zločestog autošovinizma, ali se mora priznati da je njihova akcija prilično ograničenog dometa. Naime, naši vitezovi nacionale se bez ikakvog vidljivog razloga zaustavljaju samo na savremenim autošovinistima, a ispod žita im promiču mnogo opasniji primeri autošovinizma. Takva nepažnja neće se dobro završiti, jer u Srbiji postoje prava legla najcrnjeg autošovinizma na koje niko ne obraća pažnju, a to su škole, fakulteti i biblioteke

Donosimo vam izbor iz pisama u kojima Džems Džojs, pišući svojoj supruzi Nori, svjedoči o teškim uslovima pod kojim su izlazile njegove prve knjige, o svojoj potrebi da odbaci društveno-religiozni poredak, ali i o averziji koju je osjećao prema Dablinu i Irskoj. Pisma su, međutim, zanimljivija po tome što i u njima autor Uliksa ispoljava svoj žestoki senzibilitet, jer ovdje kriterij ljepote postaje slast bestidnog voluptuoznog izražavanja, a u prebiranju po skarednim riječima, kao najljepšim izrazima ljubavi, otkriva se jaka potreba da se voli na jedan drugačiji način, mimo dobrih uzusa okamenjene bračne ljubavne gramatike.

Donosimo vam izbor iz pisama u kojima Džems Džojs, pišući svojoj supruzi Nori, svjedoči o teškim uslovima pod kojim su izlazile njegove prve knjige, o svojoj potrebi da odbaci društveno-religiozni poredak, ali i o averziji koju je osjećao prema Dablinu i Irskoj. Pisma su, međutim, zanimljivija po tome što i u njima autor Uliksa ispoljava svoj žestoki senzibilitet, jer ovdje kriterij ljepote postaje slast bestidnog voluptuoznog izražavanja, a u prebiranju po skarednim riječima, kao najljepšim izrazima ljubavi, otkriva se jaka potreba da se voli na jedan drugačiji način, mimo dobrih uzusa okamenjene bračne ljubavne gramatike.