Tekstovi sa tagom: SFRJ

Drugi album grupe Videosex, jednog od legendarnih bendova '80-ih, pod nazivom „Lacrimae Christi“ iz 1985. godine, biće uskoro objavljen i to prvi put kao međunarodno izdanje. Izvorni snimci sa ovog albuma su remasterizovani i biće dostupni na zlatnom vinilu

Izložba „Tragovi jednog vremena – filmski plakat 1980-1989“, na kojoj će biti predstavljeni filmski plakati iz fundusa i arhive Filmskog centra Srbije, biće otvorena 9. juna u 19 časova u Kulturnom centru Beograda

U subotu, 13. maja u 19 časova, u Galeriji Muzeja naivne i marginalne umetnosti u Jagodini, biće otvorena izložba „Partizanka i Fragonar. Kolekcija slika Jovanke Broz” nastala u saradnji sa Muzejem Jugoslavije i Galerijom Matice srpske

U poslednjem delu razgovora o Lukovićevoj knjizi "Bolja prošlost" govorimo o tome kako je 1988. došao na ideju za naslov i kako je samo godinu dana kasnije naslov postao najrelevantniji element knjige. Danas je ta sintagma ne samo sinonim za zlatno doba muzike bivše Jugoslavije, već sve što je prethodilo krvavom raspadu zemlje, ratovima, sankcijama, bedi, mržnji...

U četvrtak, 6. aprila u 19 časova u Galeriji Artget Kulturnog centra Beograda biće održana promocija knjige „Srpski film: pedesete“ autora Saše Radojevića, u izdanju Filmskog centra Srbije. Na promociji će govoriti Vesna Perić, teoretičarka i kritičarka Drugog programa Radio Beograda i Milutin Petrović, filmski reditelj i scenarista

Pred kraj života, Jugoslavija je iz nekad/nikad skladne zajednice izrasla u nerješiv džumbus čiji će raspad životom platiti desetine hiljada ljudi. Sva ona prednost nad ostatkom socijalističkog svijeta istopila se u tom krvavom kraju. Uslijedile su godine rušenja partizanskih spomenika i izrazitog antijugoslavenstva, a onda je mrtvac, na opće iznenađenje, počeo da se budi. I to ljepši nego što je ikada za života bio. Čak i nekada izrazito nezadovoljni ljudi shvatili su šta su imali i izgubili, a šta su zauzvrat dobili

Istoričarka i političarka Latinka Perović preminula je u ponedeljak, 12. decembra u Beogradu, u 90. godini

Vjera u znanje i svijest o važnosti ljudi kao ključnog kapitala predstavlja suštinsku razliku između Emerika Bluma i onoga čime smo danas okruženi

Serija vinilnih reizdanja Croatia Recordsa, barem onaj dio posvećen novom valu, upravo je nastavljena najboljim albumom jugoslavenskog rocka, legendarnom "Odbranom i poslednjim danima" beogradskih Idola, benda od kojeg je malo tko očekivao da bi tako nešto mogao snimiti

Na izložbi će biti prestavljeni plakati koji su urađeni za popularne ratne spektakle, kao što su „Sutjeska“ Stipe Delića, „Užička republika“ Žike Mitrovića, „Partizanska eskadrila“ Hajrudina Krvavaca, kao plakat filma „Valter brani Sarajevo“, takođe u režiji Krvavaca, najgledanijeg jugoslovenskog filma, koji predstavlja vrhunac „jugo-vesterna“. U izboru su se našli i plakati za filmove „Crveni udar“ (Predrag Golubović), „Dvoboj za južnu prugu“ (Zdravko Velimirović), „Okupacija u 26 slika“ (Lordan Zafranović), „Izdajice i ratni zločinci“ (Stole Janković), baš kao i plakati za filmove „Nokaut“ (Boro Drašković), „Ljubavni život Budimira Trajkovića“ (Dejan Karaklajić), „Čovek koga treba ubiti“ (Veljko Bulajić)…

Veliki uspjeh Jugoslavije u suzbijanju epidemije velikih boginja, posmatran iz današnje perspektive, postignut je uz veliko kršenje ljudskih prava, ali ako uzmemo da je osnovna svrha države zaštita društva, ne ispada li onda da su današnje razvijene države, sa svojim velikim individualnim slobodama, koje su se u pandemiji vratile u obliku nikad većeg antivakcinacijskog pokreta, zapravo okrenute protiv svoje osnovne svrhe?

Ne zna se ko se od srpskih pisaca više napatio u antisrpskoj Jugoslaviji, golema je ta lista: Ćosić, Isaković, Pavić, Bećković, Vitezović, Nogo, Crnčević, Rakitić, Toholj, Danojlić… Toliko su Srbi bili zlostavljani i diskriminisani u srbožderskoj SFRJ da su silni srpski pisci napravili karijere i živeli kao bubreg u loju, uživajući sve moguće privilegije društvenog sistema koji su iz dna duše mrzeli i prezirali. Jedva su dočekali da postave eksploziv u temelje te odvratne države i da uživaju gledajući kako neman leti u vazduh, odnoseći sa sobom desetine hiljada života, sela, gradove, kulturne spomenike i nebrojene ljudske sudbine. U toj apokalipsi usput je stradao i položaj pisca, književnosti i kulture, kao kolateralna šteta

A Beograd k’o Beograd, velik je, snažan i moćan, i ove jeseni. S prijateljem filozofom krećem na peripatetičku hodnju put Dedinja. Šetamo ulicama i uličicama pjesničkih imena, i imena  bivših jugoslavenskih krajeva i pokrajina, penjemo se uz Konavljansku (koja bi, govorim, ustvari trebala biti Konavoska), prolazimo između vila, žutilo i rumenilo lišća oduzima nam dah, i sve je tu puno duhova, sjajne modernističke arhitekture, povijesti i pustoši. Na Dedinju kada se nađete, gdje nema ljudi na ulicama i uličicama, nego samo mine pokoji crni automobil, i netko šeće psa, učini vam se da ste iz Srbije upravo stigli na onaj komadić teritorija koji je nekim čudom ostao u Jugoslaviji

Video sam sebe kao profesora matematike, gde je sve racionalno i dokazivo, poput savršene formule po kojoj funkcioniše priroda, vasiona, društvo, industrija, saobraćaj, mikrosvet, želje i porivi, bez zamračenih i mističnih mesta, stvarčica i drangulija. Ipak, uzimao sam zdravo za gotovo svet umetnosti, mirio se s postojanjem dotične bulumente, raznobojnog društva ljudi koji pošto nisu sposobni ni za šta korisno, ili iz hobija i viška energije pišu, slikaju, komponuju, igraju; neka ih, mislio sam, valjda i oni imaju prava da žive

Kao inscenacija oproštaja ali i oprosta, kao tematizacija raspada jedne zajednice, pjesma E, moj druže beogradski je zadržala jugoslovensku formu i sadržaj: posljednje, nostalgično obraćanje jezikom koji bi trebali – bar još za kratko – svi da razumiju. Prvi put čuti  E, moj druže beogradski bilo je jednako kao pročitati dirljivu (o)poruku