Tekstovi sa tagom: amfilohije

Otvoren kovčeg srpskog mitropolita umrlog od korone, ljubljenje njegove mitre i ruku najbolji je pokazatelj civilizacijskog posrnuća crnogorskog naroda. Nekada su se rugali stanovnicima zemalja sa sličnim iracionalnim ponašanjem i zatucanošću, da bi danas bili najizrazitiji predstvanici opskurantizma u Evropi. Ružna slika o Crnoj Gori kao primitivnoj državi u kojoj ni ljekari ne poštuju svoju profesiju i u kojoj ljekari pretpostavljaju Hipokratovoj zakletvi svoja vjerska ubijeđenja, povrijedila je sve ono što je ostalo u Crnoj Gori pri zdravoj svijesti

Zapitajmo se kakva je to ta nova sloboda koju kroji Amfilohije Radović? Kakva je to sloboda koja od jedne sekularne države pravi teokratiju i u kojoj popovi kade vodovodne cijevi i zgrade opštine? Kakva je to nova većina čiji kandidat za mandatara retorički uporno izjednačava četnike i partizane (pri čemu su mu ovi prvi posred srca)? To su sve pitanja koja ovih dana postavljaju zabrinuti crnogorski građani

Iako to odlično zna, Radović potiskuje činjenicu da su 34 popa Mitropolije crnogorsko-primorske učestvovala u Narodnooslobodilačkoj borbi, a da su čak šestorica od njih nosioci Spomenice učesnika rata od 1941. godine. Priznanje te istine porušilo bi vavilonsku kulu koju je mitropolit Amfilohije sazdao od velikosrpskih laži o Titu i partizanima kao antisrpskome i antipravoslavnome pokretu, iako se zna da je u redovima Titove vojske brojčano najviše bilo Srba i pravoslavaca, te da je pri partizanskim jedinicama postojalo i mjesto za popa koji je mogao vršiti službu ukoliko borci ili narod to zatraže

Antena M je napadnuta upravo iz političkih razloga! Jedini razlog je što njeni ideološki neprijatelji, pristalice političke organizacije SPC u Crnoj Gori i njenog političkog lidera Rista Radovića, hoće da uguše slobodnu crnogorsku riječ i uvedu svoju omiljenu boju mraka i ikonografiju kostiju i lobanja u medijski, politički i javni prostor Crne Gore

Śećam se da su u socijalističko vrijeme, čak, mladi Englezi dolazili u crkve u Srbiji, govoreći da je u njima „pravo hrišćanstvo“, jer u njegovoj zemlji i cijeloj Evropi sveštenici žive u luksuzu, dok su se zavjetovali na siromaštvo. Danas im ne pada na pamet slično nešto, jer ne bi stigli dalje od parkinga ispred vladičanskih domova i ostalih popovskih objekata. Može li ijedan iskreni hrišćanin da zamisli Crkvu koja priređuje svadbarske pijanke u vladičanskim domovima, bavi se stanogradnjom za tržište, podiže hotele? Potpuno eskulpirani od odgovornosti za aktivnosti koje nijesu u saglasnostima sa zakonima Crne Gore, kojima podliježu svi ostali subjekti. I u tome, što je najvažnije, leži suština čitave ove frtutme oko Zakona o slobodi vjeroispovjesti. Očito se ušlo u pregovore o milionskim ciframa sa imovinom, rentiranjem, oko ulaganja u turističke kapacitete uz obalu mora, pa se zato priziva i odbrana krvlju tih miliona!

Izvođenjem na ulice sebi lojalnoga naroda, tipatnik Amfilohije poručuje da njegova moć nije samo simbolička, a da njegov odnos nipodaštavanja i negiranja Države Crne Gore nije tek ekscentrični hir vremešnoga starca. Taj svijet koji hrli ulicama za njim i njegovim šegrtima, najčešće u neznanju i strahu, legitimiše zapravo njegovu izvornu misiju – nestanak Crne Gore kao građanske, sekularne, multikulturalne i na antifašizmu utemeljene države

Moskovljani imaju neke geopolitičke interese, to je zaista velika država, bivša supersila koja pokušava da povrati svoj izgubljeni ugled... I, kako je vaskolika Vaseljena sada shvatila: Moskva koristi religiju kao oružje i sredstvo da širi politički uticaj. Ali vi? Šta vi očekujete u maloj Srbiji od oko 7.000.000 stanovnika da postignete pridruživanjem jeretičkoj eklesiologiji Moskve? Kako će vam ovo teološko odstupanje i duhovni pad biti od koristi?

Mnogi koji misle slično meni ne bi voljeli da postoje razmimoilaženja u vlasti i da je više nego neophodno jedinstvo i podrška aktuelnom predśedinku, koji je založio samog sebe u ostvarenju projekta nezavisne, evroatlanske Crne Gore, i koja će biti, možda po prvi put u svojoj istoriji, dio modernog, zapadnog, demokratskog, civilizovanog svijeta. I ovo što se dešava po Crnoj Gori, u više mahova, posebno posljednih mjeseca dana, jeste sukob dvije koncepcije Crne Gore. Prva je već naznačena, a druga je retrogradna, u kojoj se nepismeni popovi više cijene od doktora nauka, u kojoj popovi diktiraju društvene „vrijednosti“, antagonizovana prema nauci, prosvjeti, progresu, evropskim vrijednostima, zemlja mračnjaštva, primitivizma, u kojoj se milioni eura bacaju u temelje već prećeranog broja crkava i manastira, umjesto u naučne ustanove, škole, bolnice, domove zdravlja, … Jer oni koji vjeruju u isceljiteljske moći moštiju, ipak dolaze da se liječe u državne zdravstvene ustanove

Amfilohije Radović mnogo je puta dosad svojim izjavama objasnio ideološki repertoar Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori: ksenofobija, mržnja prema svemu Drugom, antiislamizam, anticrnogorstvo, homofobija, istorijski revizionizam i promocija profašističkih snaga iz Drugoga svjetskog rata, iracionalne predstave o nebeskom narodu kao analogon arijevskoj rasi i sl. Ako pośetioci aktuelnih protesta, makar oni iskreno privrženi svojoj zemlji, u njegovoj poruci crnogorskim vlastima da „države dolaze i prolaze“ nijesu kadri da vide kakvu sudbinu ovaj žrec vijeta Crnoj Gori, čiju je državnu obnovu svojevremeno propratio riječima „Ne pravi se pita od g...“, svjesno se identifikuju s opasnim namjerama destrukcije temeljnih pretpostavki građanske i sekularne crnogorske države

Amfilohije je duhovni brat Radovana Karadžića, koji je devedesetih svojim guslanjem, svojim govorima i činjenjem sokolio rušitelje Jugoslavije, agresore na Dubrovnik i ostale jugoslovenske gradove. Danas saveznike za svoj nečasni naum pokušava da pronađe među žrtvama krvoprolića koje je podržavao. Otkako je 1990. na Cetinju ustoličen kao mitropolit, Amfilohijeva zavjetna misao je da ukine Crnu Goru i sve crnogorsko i da je prisajedini Srbiji. Kako bi to sproveo u djelo, Amfilohije se ne libi da se udruži sa „Turcima“, Latinima“ i „Šiptarima“, sa svima koje je kleo i proklinjao, kojima je prijetio i protiv kojih je huškao

Što se to događa u Crnoj Gori? Što država hoće s vjerskim zajednicama, zašto su neke stale na stranu države, dok se Srpska pravoslavna crkva opire, pokušava pobunu, makar bezuspješno? Možda se treba malo udaljiti od sadašnjice

Nema svetinje u Crnoj Gori koju Amfilohije Radović do sada nije zloupotrijebio političkim i ideološkim radom i djelovanjem. Ne zaboravite da je to čovjek koji je Arkana i zločinačke, paravojne trupe uvodio u najveću crnogorsku svetinju Cetinjski manastir, da ga “čuvaju” od Cetinjana. Ima li većeg poniženja, moralnog prekršaja i političke zloupotrebe religije u modernoj istoriji Crne Gore?

SPC je već u fazi javne rasprave organizovala fizičke napade na vladiku i predstavnike CPC. Uostalom, ja vjerujem da je SPC bila spiritus movens svih uličnih protesta u posljednje četiri godine, bilo zbog Zakona, bilo zbog članstva u NATO. Takođe vjerujem da je umiješala prste u skandalozno javno objavljivanje neformalnog dokumenta Venecijanske komisije na njenom sajtu prije par godina. Ne zabopravimo da je SPC u Crnoj Gori finansijski moćna organizacija. Manipulativno šetanje mošti Sv. Vasilija po ulicama Nikšića, kako bi se okupio što veći broj i tako predstavila snaga SPC na njegovom značaju za vjerujuće, plač kopije pećke bogorodice u Baru, naprasno nazivanje „lažnih ljudi sa lažnom vjerom“ braćom, pozivanje „volova“ na bratstvo i jedinstvo, manipulacije pismom Svete Stolice, ... i još mnogo toga što očekujem govori da nema te granice u moralnom posrnuću koju Amfilohije Radović i SPC neće preći

Nije problem u tome što jerarsi SPC-a u Boga ne veruju, već u tome što ne veruju ni u Božje zapovesti, ni u elementarne etičke postulate, ni u empatiju, ni u to da se prema ljudskim bićima ne treba odnositi kao prema krpama. Ukratko – problem je u tome što ne veruju ni u šta. Osim, eventualno, u sopstveno blagoutrobije i lično zadovoljstvo, u luksuz, skupa kola, posede i ostale ovozemaljske tričarije. I u boginju Naciju koja im dostavlja sve te nepotrepštine u ogromnim količinama

Amfilohije mrzi Tita zato što je Titova politika bila odveć slična onome što piše u Novom zavjetu. Tito je Hristov nauk iz “metaistorije”, “čežnje” i “istorijske potrebe” preselio ravno u živu istoriju. To je ono što mu Amfilohije ne može oprostiti