Tekstovi sa tagom: crna gora

Nakon ovog putovanja dobila sam novi pogled prema vlastitoj kulturi, uspjela sam osjetiti raznolikost i ljepote Balkana, ali i međusobnu povezanost koju uzrokuju razaranja i siromaštvo. Koliko god se pokušavamo odmaknuti od samih sebe, mjesta u kojima provodimo život nas obilježavaju više no što bismo željeli priznati, pa je tako i Balkan veći dio mene no što sam do sada znala

Je li Front šovenski postao juče, kada se ostrvio na Pavićevića, ili je to bio i ranije – recimo onda kada je na nacionalnoj i vjerskoj osnovi vrijeđao Azru Jasavić? Je li Front postao šovenski juče, ili su to bili i kada su veličali Mladića i Karadžića i negirali genocid u Srebrenici? Uzgred, znaju li u Crnogorskoj stav Demokrata o Ratku, Radovanu i Srebrenici? Ili je takvo što, iako osnovni parametar za prosudbu o šovinizmu političkih partnera iz prosrpskih (ili iz prosrpskih partija izniklih) partija – nepristojno pitati, kako su to ne tako davno poručile “Vijesti” i “Odupri se”? Misle li da Frontove falange ne bi zlostavljale, tukle i hapsile – najprije mene i meni slične, a potom, kada im više ne bi bili potrebni, i njih?

Profesor Bartoš piše kako su Karađorđevići uzurpirali imanja i dvorce širom novouspostavljene države „putem pljačke“. Dvorac princa Vindišgreca na Bledu, Suvobor, koji je tobože dobio džabe „za ratne zasluge“, Han Pijesak, dvorac i lovište, bivši dvorac nadvojvode Fridriha na Belju, koji mu „poklanja“ ministar finansija, opština Zagreb mu kupuje dvorac na Tuškancu, država mu poklanja dvorac na Demir Kapiji, plus 500 hektara vinograda i ziratnog zemljišta, država mu kupuje šumu u Moroviću, kraj Beograda, Oplenac… Radna snaga u svim objektima je plaćana o trošku države

„Osećam se poraženo. Nadala sam se da ću danas moći da izađem pred LGBTIQ zajednicu i podelim radost što je ovaj zakon usvojen. Ovakav ishod glasanja nije samo poraz za civilno društvo, već i za demokratiju i demokratski proces u Crnoj Gori. Očito je da Crna Gora nije spremna da stane u red razvijenih, demokratskih zemalja Evrope, te da radije bira put diskriminacije i predrasuda, koji vodi u mržnju i netoleranciju."

Iako zamoriše nevladine organizacije pričom o doprinosu poštovanja ljudskih prava, spriječavanja korupcije, krađe, otimanja državne imovine, nijedna od njih, tako uspješnih, ni slova ne prozbori o nezakonitom, kriminalnom upisu imovine na SPC, bez ikakvog osnova. Valjda ti borci za ljudska prava moraju poznavati osnove vlasničkih prava? Kako se može upisivati državna imovina na SPC bez ijednog dokumenta kojim se potvrđuje vlasništvo?

Budući da živimo u kapitalizmu, koji visoko vrednuje privatno preduzetništvo, zašto vlada građanima, umjesto da se stave u ulogu doušnika i inspektora-volontera, ne bi ponudila da razviju svoj poduzetnički potencijal tako što bi se stavili u ulogu gazde plaže, gazde fabrike vode, gazde banke, gazde hotela… napokon, i poslanika. Da se oni koji su siromašni malo stave u ulogu bogatih pa da malo upravljaju bogatstvom, a oni bogati da malo, koju godinu recimo, glume siromašne. I to, ako je moguće, po method acting sistemu Stanislavskog: dakle da se toliko užive sa siromašnima da praktično žive siromašno

Problem je kad ti istoričari, koji sa naukom imaju vrlo malo veze, gostuju na crnogorskim televizijama i kad se sretnu sa konkretnim pitanjima i faktima. Lako je po Srbiji prodavati „Srbiju do Tokija“ i kako srpska vojska ne može biti osvajač i okupator teritorija druge države, muka je kad se podastru naučne definicije i činjenice koje ogoljuju svu suštinu. Dovoljno je ono što je Darko Šuković uradio u Živoj istini. Mislim na poniženje „istoričara“ i socijaliste koji se bavi time ko je đe pokopan, valjda misleći, kao pravi ljevičar, da onaj ko je pokopan uz „Miraša“, kako ga tendenciozno naziva, neće stići do raja. Ne zna čo’ek da ključevi raja nijesu tamo đe on misli, već, naprotiv, tamo su samo ključevi pakla

Klasična Crna Gora, hoću reći, bila je snažan vojni logor i ni izbliza tako impresivna civilizacija. Zajednice koje, iz ovog ili onog razloga, više vjeruju oružju nego kulturi, jednom, kada njihovo oružje bude poraženo, trajno su poražene. Crna Gora kao država nestaje 1918. a Crnogorci na mučan način saznaju da jedina odbrana od asimilacije nije oružje, nego kultura

Pošto priča oko imovine slabo pije vodu zato što SPC nema nijedan dokaz da se imovina vodila na njihovo ime prije 1918.godine, jer svakome ko se bavio tim pitanja je poznato da su crkve i manastiri u Crnoj Gori svaki za sebe bili pravna lica sa obavezom „čuvanja i dobrog gazdovanja sa imovinom kojom Crkva upravlja“, kako to piše u Ustavu pravoslavnih konsistorija u Knjaževini Crnoj Gori od 14. januara 1904. godine, krenulo su u osporavanje autokefalnosti CPC. Mada bi svaki dobar pravnik pitao – kakve to veze ima sa vlasništvom: jedno je kanonsko pravo, a sasvim drugo svjetovno

Kao civilizovan čovjek morate se složiti da se ovakva pitanja rješavaju pravnim putem, ili u crnogorskom pravosuđu, ili, ako treba, pred međunarodnim sudovima. Termini „svojim životima“, „svim sredstvima“, pripadaju nekim drugim vremenima, ovo je XXI vijek. Dodatnim dolivanjem ulja na vatru samo se vraćamo u period od prije tri decenije kada su mnogi odgovrni za prolivenu krv, sličnom retorikom, kao da nijesmo ništa naučili

Šovinisti iz Beograda nameću Crnoj Gori model države koja bi doprinosila sukobima na Balkanu, države koja ne bi imala unutrašnjeg spokojstva i bila strašilo za svoje građane i komšije. Kao što je mrziteljska politika Beograda i Srpske pravoslavne crkve uspjela da načini od Srbije: državu bez jasnih granica, bez definisane politike, punu bijesa i mržnje, sa ideologijom koja nakon svih poraza i dalje sanja svoje hegemonističke košmare o teritorijalnom proširanju i dominaciji

CPC se po svom Ustavu iz 1903. godine zvala Crnogorska pravoslavna crkva. Ne SPC! Srpska crkva je bila registrovana u Beogradu. Slično je i sa Ustavom knjaževine Crne Gore 1905! Pod tim imenom je CPC registrovana i postojala u pravnom prometu knjaževine i kraljevine Crne Gore! Mogao je bilo ko smatrati da je Crna Gora srpska zemlja, da je CPC „srpska crkva“, da je more „srpsko more“, to je isključivo njegov problem koji ne proizvodi nikakve pravne posljedice. Bitan je pravni status. Taman koliko je more koje je pripadalo i koje pripada Crnoj Gori bilo, ili je vlasništvo države Srbije, toliko je imovina CPC pripadala, ili pripada SPC

U državi u kojoj postoji vladavina prava, nadležno tužilaštvo bi moralo po službenoj dužnosti da sprovede istragu, jer postoji i više od osnova sumnje da se radi o izvršenju krivičnog dela. Za početak bi morali biti saslušani autori teksta iz Informera, koji je i neka vrsta „poziva na linč“ fudbalera i trenera, a svakako i oštećeni, odnosno žrtve, u ovom slučaju Tumbaković, Ivanić i Stojković, koji bi ukazali na izvore pritisaka i pretnji kojima su bili izloženi

Taj način ispiranja mozga da se van Srbije ne može niko od Srba uhapsiti, ili procesuirati zbog kršenja zakona zemlje u kojoj žive ili su gosti, a da se ne predstavi kao napad na srpski narod, počinje da poprima razmjere opšte histerije. I političke i medijske. Tako svakodnevno se po medijima pojavljuju likovi koji bez pardona znaju, „na neviđeno“, da je proces za tzv. Državni udar u Crnoj Gori „namještaljka“, „suđenje Srbima“, „Milova namještaljka“, „sramota pravosuđa“ itd. Nije im nikada palo na pamet da bace pogled na proces, vladala je opšta neizanteresovanost za sam tok suđenja, jer, naravno, ta vrsta neobjašnjive nadobudnosti nema potrebe da provjerava što je istina. Oni unaprijed sve znaju

Srbija bi trebalo da se preispita kakve su to okolnosti unutar nje dovele do tog nivoa asimilacije jednog naroda, jer nemam sumnje da bi zvečalo do neba da se to dešava srpskom narodu u nekoj drugoj zemlji. Vjerovatno su u pravu oni koji govore da se mnoge stvari u Crnoj Gori dešavaju na nivou provizorijuma, da se mnoge stvari formalno „trse“ i da se veoma malo pozivaju na odgovrnost ljudi koji se bave nekim stvarima, a nijedan problem ne rješavaju