Tekstovi sa tagom: crna gora

Da budem sasvim precizan: smatram da je Zakon o slobodi vjeroispovijesti odbrana sekularne Crne Gore pred snažnim udarom opšte klerikalizacije koja se sprovodi posljednjih 30 godina. To je glavni politički značaj Zakona. Neće se tim Zakonom napraviti neka nova Crkva, niti obnoviti stara, niti nešto treće… Zakon to ne reguliše. Mene zanima da se država Crna Gora njime pozicionira kao vlasnik kulturnih dobara koja se nalaze na njenoj teritoriji, i da se zaustavi jedan, od davnih dana, rastući trend klerikalizacije društva, i da se učvrsti institucionalni okvir sekularne države Crne Gore – građanske, multikonfesionalne, multikulturalne. A u ovaj dio za obnavljanje Crkava, ili njihovo stvaranje, u to se ne bih upuštao. I ne bih ukrštao dvije različite argumentacije. Jednostavno, držao bih se odbrane sekularne Crne Gore, a crkvu bih prepustio vjernicim

Sposobnosti da sve neupitne užase života, sve dok nam se ne zalijepe za lice, tretiramo kao apstrakciju, dugujemo vlastiti opstanak. Inače bi se pred jezom koja je svuda oko nas isti čas razbili u svemirsku prašinu, kao Nietzsche pred konjem, u Torinu. Koronavirus je učinio da ono što je obično apstraktno postane vrlo konkretno

Miodrag Perović ignoriše činjenicu da SPC nije bila, nego jeste duboko nacionalistička, antizapadna, revizionistička organizacija koja je najdosljedniji branitelj ratnih zločinaca. Tvrditi da je tu crkvu reformisalo nekoliko taktičkih, ambivalentnih, efemernih izjava Gojka Perovića, izrečenih pod portretom Draže Mihailovića koji sa zida svjedoči o autentičnosti Perovićevih građanskih težnji - nije čak ni vic. To ne izaziva smijeh, nego podsmijeh

Osokoljena brojnošću litija, SPC u Crnoj Gori pokazuje očite ambicije da od Crne Gore napravi svetosavsko utočište, svetu srpsku zemlju, ili, kako reče najpoznatiji ratni profiter u jednoj opskurnoj beogradskoj televiziji, „nebeskom srpskom Spartom“, sa najbrojnijim vjerskim objektima po glavi stanovnika i „vjerujućim narodom“ kao najuzvišenijim idealom. Sve ono što oni smatraju svojim uspjehom, to je poraz Crne Gore i njene budućnosti

Nadahnuto pravoslavno stvaralaštvo Dragane D. Mirković i Beogradskog sindikata nije ostalo neprimećeno niti nenagrađeno. Odmah su postali prave zvezde među svetosavcima, akatist “Ne damo svetinje” pevaju desetine hiljada ljudi, a tropar “Sviće zora” već ima oko milion i po pregleda na Youtubu. Našim poetama njihovo duhovno tvoraštvo nije donelo samo popularnost kod široke publike, već i nagradu od mitropolita Amfilohija koji je i Draganu D. Mirković i Beogradski sindikat odlikovao Zlatnim likom Svetog Petra Drugog Lovćenskog Tajnovidca

Gotovo svakodnevno bi čovjek morao da reaguje i dekonstruiše obmane koje se plasiraju iz tog carstva laži, falsifikata, eskapizma i izmišljanja nepostojećih stvari i događaja. Samo se nižu suze bogorodice, krilato dijete, kosti Rastkove, Nemanjin grad, ukazanje Amfilohijevo, osam stoljeća nečega što je bilo pola milenijuma dio osmanskog carstva i obnovilo se ispočetka tridesetih godina XIX stoljeća. Kao na fabričkoj traci. Manjak istorije i trajanja nadoknađuje se krađom i bezgraničnom maštom

Na ulicama Crne Gore se odvija, verovatno, poslednja bitka za njen opstanak. Onaj ko ne shvata istorijsku i prekretnu važnost pružanja otpora aktuelnom ruskom i srpskom udaru na državu Crnu Goru – taj ili ništa ne razume ili se nalazi na strani suprotnoj od one koja se zalaže za opstanak ove i ovakve crnogorske države, sa korpusom vrednosti i identitetskim karakteristikama koje je prate

Antena M je napadnuta upravo iz političkih razloga! Jedini razlog je što njeni ideološki neprijatelji, pristalice političke organizacije SPC u Crnoj Gori i njenog političkog lidera Rista Radovića, hoće da uguše slobodnu crnogorsku riječ i uvedu svoju omiljenu boju mraka i ikonografiju kostiju i lobanja u medijski, politički i javni prostor Crne Gore

Matematika nam je slaba, jer brojimo samo ono što očima vidimo. Tako nas komunisti učili. Srećom, pa kad pobijede crne mantije u škole će ponovo ući brojanje sa „one strane“. Đeca će se iz škole vraćati takođe u litiji (dva po dva) i umjesto latica dobijati ocila. Radosno će prenositi roditeljima kako su na času likovnog crtali trobojku, na vjeronastavi učili razliku između moštiju i kostiju, a na kontrolnom iz matematike dobili sasvim lak zadatak

Drugi svjetski rat na prostoru bivše Jugoslavije bio je oslobodilački rat, ali i integralni dio revolucije. Ratovi u bivšoj Jugoslaviji devedesetih godina bili su, između ostalog, i integralni dio kontrarevolucije. Koja je uspjela. U ekonomskom smislu, ona je dovršena na cijelom ex-YU prostoru: sve što su komunisti sagradili već je prodato, ili će prodato biti uskoro. U ideološkom smislu, kontrarevolucija nije dovršena jedino u Crnoj Gori. Pod patronatom vlasti opštinske i državne institucije kulture i dalje organizuju ovakve manifestacij. No i u Crnoj Gori u toku je konačni kontrarevolucionarni udar: vodi ga Amfilohije, uz pomoć Srbije i Republike Srpske

Śećam se da su u socijalističko vrijeme, čak, mladi Englezi dolazili u crkve u Srbiji, govoreći da je u njima „pravo hrišćanstvo“, jer u njegovoj zemlji i cijeloj Evropi sveštenici žive u luksuzu, dok su se zavjetovali na siromaštvo. Danas im ne pada na pamet slično nešto, jer ne bi stigli dalje od parkinga ispred vladičanskih domova i ostalih popovskih objekata. Može li ijedan iskreni hrišćanin da zamisli Crkvu koja priređuje svadbarske pijanke u vladičanskim domovima, bavi se stanogradnjom za tržište, podiže hotele? Potpuno eskulpirani od odgovornosti za aktivnosti koje nijesu u saglasnostima sa zakonima Crne Gore, kojima podliježu svi ostali subjekti. I u tome, što je najvažnije, leži suština čitave ove frtutme oko Zakona o slobodi vjeroispovjesti. Očito se ušlo u pregovore o milionskim ciframa sa imovinom, rentiranjem, oko ulaganja u turističke kapacitete uz obalu mora, pa se zato priziva i odbrana krvlju tih miliona!

Izvođenjem na ulice sebi lojalnoga naroda, tipatnik Amfilohije poručuje da njegova moć nije samo simbolička, a da njegov odnos nipodaštavanja i negiranja Države Crne Gore nije tek ekscentrični hir vremešnoga starca. Taj svijet koji hrli ulicama za njim i njegovim šegrtima, najčešće u neznanju i strahu, legitimiše zapravo njegovu izvornu misiju – nestanak Crne Gore kao građanske, sekularne, multikulturalne i na antifašizmu utemeljene države

Amfilohijev izliv Titomrzije za Glas Srpske očigledno nije bio dovoljan. Juče je, na dan Sveta Tri jerarha prilikom sasluženja u Budvi, mitropolit ponovo udario na avnojevske tekovine koje predstavljaju stub današnje Crne Gore. Očigledno je da mitropolit ne može prežaliti bitku na Neretvi i vojni slom četničkoga pokreta, a još očiglednije da on otvoreno promoviše ravnogorsku doktrinu. Izgleda da bi po njegovom shvatanju Čičadražomora bila najbolji penicilin za današnju Brozomoru

Moskovljani imaju neke geopolitičke interese, to je zaista velika država, bivša supersila koja pokušava da povrati svoj izgubljeni ugled... I, kako je vaskolika Vaseljena sada shvatila: Moskva koristi religiju kao oružje i sredstvo da širi politički uticaj. Ali vi? Šta vi očekujete u maloj Srbiji od oko 7.000.000 stanovnika da postignete pridruživanjem jeretičkoj eklesiologiji Moskve? Kako će vam ovo teološko odstupanje i duhovni pad biti od koristi?

Mnogi koji misle slično meni ne bi voljeli da postoje razmimoilaženja u vlasti i da je više nego neophodno jedinstvo i podrška aktuelnom predśedinku, koji je založio samog sebe u ostvarenju projekta nezavisne, evroatlanske Crne Gore, i koja će biti, možda po prvi put u svojoj istoriji, dio modernog, zapadnog, demokratskog, civilizovanog svijeta. I ovo što se dešava po Crnoj Gori, u više mahova, posebno posljednih mjeseca dana, jeste sukob dvije koncepcije Crne Gore. Prva je već naznačena, a druga je retrogradna, u kojoj se nepismeni popovi više cijene od doktora nauka, u kojoj popovi diktiraju društvene „vrijednosti“, antagonizovana prema nauci, prosvjeti, progresu, evropskim vrijednostima, zemlja mračnjaštva, primitivizma, u kojoj se milioni eura bacaju u temelje već prećeranog broja crkava i manastira, umjesto u naučne ustanove, škole, bolnice, domove zdravlja, … Jer oni koji vjeruju u isceljiteljske moći moštiju, ipak dolaze da se liječe u državne zdravstvene ustanove