Tekstovi sa tagom: domaći film

Želimir Žilnik (rođen u Nišu, 1942. godine, živi i radi u Novom Sadu), autor je brojnih igranih i dokumentarnih filmova, jedan od začetnika žanra doku-drama, nagrađivan na domaćim i internacionalnim filmskim festivalima. Od samog starta profesionalnog rada na filmu, okrenut savremenim temama, koje uključuju društvenu, političku i ekonomsku kritiku svakodnevice. Svojim najnovijim filmom "Destinacija Srbistan" ponovo je "predvideo" tešku problematiku emigranata koja je izbila na površinu ovih dana. To se dešava samo onim umetnicima koji se bave neposrednim životom i ideologijom u njemu na iskren i direktan način. Ovom prilikom dajemo nekoliko prvih filmova Želimira Žilnika koji su i dan danas sveži i aktuelni, na našu žalost, i govore o počecima ovog jedinstvenog umetnika. Uživajte u slikama pravog života, tog za naš establišment oduvek prezrenog fenomena. Živeo Žilnik! (Dragoljub Stanković)

Filmski režiser Đorđe Kadijević, čiji se film „Praznik“ iz 1967. godine smatra jednim od deset najboljih srpskih filmova svih vremena, priznat je kao pionir horor filma u Srbiji, budući da je poznat u svetu po svom kultnom filmu „Leptirica“ iz 1973. godine

Ako je hvaljen, odbija pohvale i odmah nalazi reči kojima bi ih umanjio. Ne opušta se ni kada peva. U Skadarliju je "doneo" "U ranu zoru", "Bolujem ja, boluješ ti", a kad se povede reč o pesmi kaže: "Ljudi su to znali i pre mene, možda sam ih samo podsetio na njih. Ima u meni sevdaha... Pravi očajnici su nasmejani ljudi"

Filmski režiser Đorđe Kadijević, čiji se film „Praznik“ iz 1967. godine smatra jednim od deset najboljih srpskih filmova svih vremena, priznat je kao pionir horor filma u Srbiji, budući da je poznat u svetu po svom kultnom filmu „Leptirica“ iz 1973. godine

Pročula se i vijest: "Strani glumci su otputovali, ali ih je na Ivan-sedlu zahvatila mećava. Ne mogu ni naprijed ni nazad." Među onima koje su spasioci zatekli i vratili u Sarajevo bila je i barunica Ira Fürstenberg. Sto crvenih ruža nije imala uza se, niti smo kraj nje primijetili neutvrđenog - obožavaoca

Dugometražni igrani film 'Deveti krug' slovenskog redatelja France Štiglica iz 1960., snimljen u produkciji zagrebačkog Jadran filma, prikazat će se u sklopu programa Cannes Classics Filmskog festivala u Cannesu, priopćeno je u četvrtak iz HAVC-a, a prenosi agencija Hina

Dali smo sebi redakcijsko obećanje da ćemo uoči svakog vikenda čitaocima ponuditi nešto da gledaju, umesto što im samo nudimo da čitaju. Umesto tabloidnih video-užasa koji posvuda imaju zajednički naslov „Da se naježiš“ ili „Da se smrzneš“ ili „Skandalozno: ovo morate videti“, odabrali smo YouTube spotove koji, čini nam se, prijaju formatu našeg portala, a bogami i nama

Filmski režiser Đorđe Kadijević, čiji se film „Praznik“ iz 1967. godine smatra jednim od deset najboljih srpskih filmova svih vremena, priznat je kao pionir horor filma u Srbiji, budući da je poznat u svetu po svom kultnom filmu „Leptirica“ iz 1973. godine

Filmski režiser Đorđe Kadijević, čiji se film „Praznik“ iz 1967. godine smatra jednim od deset najboljih srpskih filmova svih vremena, priznat je kao pionir horor filma u Srbiji, budući da je poznat u svetu po svom kultnom filmu „Leptirica“ iz 1973. godine

Radio drama je akustična dramatizacija nekog događaja, naravno bez vizuelne komponente. Tvorci se oslanjaju isključivo na dijalog, muziku i zvučne efekte kako bi dočarali slušaocu atmosferu, likove i priču

Film "Mi nismo anđeli" je uspeo da stvori svoj jedinstveni svet (i u njemu kao u kakvom mehuru opstane), uspešno prenoseći tek odjek društvene atmosfere i sliku urbanog Beograda koji nije svestan ili pak zatvara oči pred sopstvenim raspadom

"Dečko koji obećava" predstavlja Radivojevićev kultni film generacije osamdesetih u kojem autor nizom referenci piše posvetu svojim filmskim uzorima od francuskog novog talasa (Godar, Trifo...) do holivudskog žanrovskog filma... Uloga scenariste Nebojše Pajkića pri tom nije ništa manje značajna. U priči o Slobodanu, studentu medicine i uzornom sinu uglednih i imućnih roditelja te vereniku devojke iz ništa manje ugledne porodice, koji nakon udarca u glavu iskače iz ustaljenog obrasca i ulazi u sukob s ocem i društvom, iščitavamo modernog jugoslovenskog buntovnika bez razloga

Potom su nestašice, benzinski bonovi i redukcije struje počeli suptilno skidati krinku s famozne "složene situacije", tako da smo je vrlo brzo naučili zvati krizom. Gotovo da i nije bilo čovjeka koji nije sa zebnjom pratio izvještaje o "alarmantnoj" inflaciji od nekoliko desetaka posto, ne sluteći da će desetljeće ispratiti uz stopu od dvije i pol tisuće. No već smo tada šale pobrkali s prognozama, jer su nas osamdesete naučile još nečemu: da današnji vic u našoj zemlji sutra postaje stvarnost

Ono što, pak, najviše iritira u ovom ispodprosečno sklepanom pokušaju gangsterske drame s društvenim angažmanom je uporno insistiranje na formuli koja naprosto ne radi na duže staze: kombinaciji vrlo neurotične ručne kamere i oštrih montažnih rezova. To donekle ima smisla u montažnim sekvencama i masovkama kojima Nikitović kupuje vreme i film razvlači na preko 100 minuta trajanja, ali vrlo brzo postaje zamorno i od Četiri ruže pravi zapravo prolongirani video-spot. Postoji razlog zašto se oni snimaju za pojedinu pesmu, a ne za dupli album

Ne moramo da se zovemo Jugoslavija, ako to nekome smeta, neka se skidaju i petokrake ako to nekom smeta, ali da ostanemo zajedno. A ne da se, na najnižem nivou, uz pucnjavu i bratoubilački rat razilazimo i rasprčakavamo