Tekstovi sa tagom: film

Ako se uzmu podaci iz Sjedinjenih Američkih Država, prema kojima je broj LGBTIQ+ beskućnika između 25 i 40%, jasno je da se radi o ozbiljnom problemu. Mladi pripadnici populacije najčešće završavaju na ulici nakon gubitka podrške porodice zbog homofobije ili transfobije, a taj gubitak nije samo emocionalni (što je dovoljno da ostavi trag na mladoj osobi koja tek počinje život) nego i egzistencijalni u najužem smislu i podrazumeva gubitak sigurnosti, krova nad glavom i najosnovnijih resursa za preživljavanje, kao što su hrana i odeća.

"Fatalna privlačnost" je sagledana iz muškog očišta i postavlja gledatelja na stranu Dana koji je načelno "nice guy", daleko od mračnijih Douglasovih likova ako ne računamo da ga baš i ne izjeda krivnja što je prevario ženu spavajući s drugom, iako izričito daje do znanja da ne želi izgubiti obitelj od vanjske prijetnje u tijelu Alex, koja vreba njegovu familiju u nedostatku vlastite. Međutim, Lyne pokazuje dosta razumijevanja prema Alex, koju Close čini kompleksnim trodimenzionalnim ženskim likom, daleko od psihopatkinje i luđačke negativke

Američka nas je fikcija odgojila i s ove strane bare. Nema generacije koja ne zna za obitelj Addams, a svaka generacija voli verziju iz svojeg vremena, iz svog djetinjstva. Dva sirova akorda na klaviru i dva pucketanja srednjaka i palca svi znaju, pa čak i oni koji nisu upoznati s obiteljskim stablom i povijesti moderne gotičarske obitelji

Na šta je sve to moglo da ispadne, još smo i dobro prošli s Fall koji ispunjava svoju video-misiju da određeni vremenski period ispuni atraktivno snimljenim, na momente čak i napetim sadržajem koji zahteva suspenziju neverice za emocionalni efekat. Opet, mnoge su tu pouke koje bi reditelj i koscenarista mu tu mogli izvući, od onih zanatskih u smislu karakterizacije likova i „sidrenja“ priče bilo u realnost, bilo u fantaziju (a nikako u oboje istovremeno), pa do maksime da je manje često – više

Osamljen, junak se moli da se vreme vrati i da se kataklizma ne desi. U nekom trenutku on zaspi, a kada se probudi, počinje da sumnja da li je sanjao strašnu poruku...

Mnogo je vremena prošlo otkad se u domaćim predanjima pravampir opisivao kao „zborana mešina, koju umesto kostiju i kičme uspravno drži zgrušana krv. Koža mu je tanka, žuta, providna kao da će se svaki čas raspasti, na njoj nema malja. On je bez kose, obrva, brade i brkova. U licu je crven, poput bulke. Noge su mu kratke i podbule. Kreće se kao da se valja, a žrtve opčinjava svojom mlitavošću, tromošću i težinom iz čijeg je stiska nemoguć beg“ (Milenko Bodirogić, Buntovnici). Krvopije su se u međuvremenu pretvorile u holivudske lepotane, čuvare potisnute seksualnosti.

Kečin film je poetski dokumentarac koji manje polaže na kontekst i informaciju, a više na emociju i vizualnu poetičnost. U tom smislu, Kečin film sliči na filmove sjajnog talijanskog Amerikanca Francesca Minervinija, ili na "Hale County, jutros" RaMella Rossa. Film čudesno izgleda, a to je tim više zadivljuje ima li se na umu da ga je snimao sam redatelj. Kao da je vizualnom ljepotom Keča pokušao pomalo dati mitske aure svojim junacima, suprotstavljajući veći-od-života vizualni pristup njihovoj besprimjernoj bijedi

Polič je umro u četvrtak, imao je 80 godina, dvaput je dobio Prešernovu nagradu, najveće priznanje u slovenskom kazalištu, dobio je i Sterijinu nagradu i još bezbroj drugih priznanja. Bio je jedan od najvažnijih glumaca s ovih prostora, ali o tome, na žalost, svjedoče samo filmovi i televizija

Na kraju, I Am Zlatan ostaje film više namenjen fanovima Zlatanove fudbalske igre koji će se kroz njega na „fast forward” upoznati s crticama iz njegove biografije, nego fanovima Zlatanove persone na terenu i van njega, te njegove simboličke težine

Dali smo sebi redakcijsko obećanje da ćemo uoči svakog vikenda čitaocima ponuditi nešto da gledaju, umesto što im samo nudimo da čitaju. Umesto tabloidnih video-užasa koji posvuda imaju zajednički naslov „Da se naježiš“ ili „Da se smrzneš“ ili „Skandalozno: ovo morate videti“, odabrali smo YouTube spotove koji, čini nam se, prijaju formatu našeg portala, a bogami i nama

Prije više od 40 godina snimljen je film ”Dečko koji obećava”. Osim što je hommage jugoslovenskom novom valu i beogradskoj post punk sceni s početka 80-ih, ”Dečko koji obećava” propituje društvo utemeljeno na okoštalim normama, konzervativizmu i malograđanštini, te individualistički koncept slobode u takvom društvu. Film je bio inspiracija i lajtmotiv za tekst koji slijedi.

Sa EO Skolimowski i česta mu koscenaristkinja Ewa Piaskowska nastavljaju s nestandardnim, a opet ne nužno eksperimentalnim pripovedanjem, prateći putešestvije naslovnog dugouhog kopitara kroz seriju vinjeta, često napetih, neretko brutalnih, a ponekad i gorko-slatkih, uz povremene meditativne relaksacije. Ono što Skolimowskog zanima i više od avantura jednog magarca je ono što ih pokreće, usmerava i odvija se u pozadini: ljudsko ponašanje, ljudski postupci i ljudsko društvo, čime EO pokazuje ambiciju da postane nekakva metafora ili makar hronika. Uspeh tu nije zagarantovan

„Neka zemlja je civilizovana onoliko koliko mudrost njenih građana, te uređenost zakona, sprečavaju slabe da postanu još slabiji i moćne da budu nadmoćni“. (Primo Levi)

"To je osjećaj, kao otkucaji srca, tik-tak", Johnny podučava Baby tajnama plesnih ritmova. Njihova srca kucaju kao jedno u nezaboravnoj završnici koja utjelovljuje duh osamdesetih kad ples i romansa postanu jedno, spajajući "Flashdance" i "An Officer and a Gentleman". Johnny ulazi u plesnu dvoranu, uzima za ruku Baby koja sjedi u kutu, vodi je na podij i podiže da poleti doslovno i simbolično iznad svih. Nobody puts Baby in the corner!

„Kad spavaš u pećini u potpunom si mraku. Kad se probudiš i otvoriš oči, kao da su i dalje sklopljene. Počinješ da sumnjaš da si se uopšte probudio, bojiš se da si ostao zarobljen unutar sebe“. (Michelangelo Frammartino)