Tekstovi sa tagom: film

Niko nije pokušao da ospori to da je Mercurijeva prva partnerka bila Mary Austin, te to da mu je bila velika podrška i nakon što su se rastali, ali se Freddie nakon toga identifikovao kao gej muškarac (ne biseksualan), te život proveo sa nekoliko partnera čija je uloga bila podjednako važna.

Snimao je filmove pre svega da bi se ljudi u njima pronašli, da bi osetili nešto dok gledaju film, da bi taj film nešto u njima promenio. Kao, na primer, kod jedne žene koja je dugo bila u svađi sa ćerkom - kada su zajedno pogledale "Kratki film o ljubavi", ćerka je prvi put nakon više godina poljubila majku.

Portret jedne samoće svedočanstvo je o kulturi koja polako nestaje, budući da manjinski identiteti u razvijenim zemljama polako ulaze u mejnstrim, te usput brišu sve one podgrupe čije se ponašanje ne uklapa u želju da se pripada većini.

A Private War nije ni film o jednom partikularnom ratu ili više njih, niti je film o suštini reporterskog posla, već je pre svega ljudska priča o Marie Colvin i onome što je ona radila, kako je to radila i kako se sa time nosila. I u tom smislu smo mi od početka do kraja uz nju ili čak u njenoj glavi i proživljavamo ono što je ona proživljavala

Monografija „Šezdesete u Hrvatskoj – mit ili stvarnost“, zbirka eseja o književnosti, filmu, muzici, likovnim umjetnostima i kulturi svakodnevice, objavljena je uz istoimenu izložbu u Muzeju za umjetnost i obrt (MUO), kojoj je suizdavač Školska knjiga. Sa dozvolom izdavača i autora, u nekoliko nastavaka objavićemo delove iz ove dragocene monografije

Film se doima kao fusnota biografije, dio u velikoj slici koji se preskače. To je ujedno njegova najveća vrlina. Tenzije između dvojca namjerno su podigrane pa su Stan i Ollie dva lica istog novčića naviknuta na to da jedan bez drugog ne funkcioniraju, čak iako im to baš nije najdraže. Skečevi su savršeno reproducirani i umetnuti u film kao svojevrsni metakomentar odnosa onih koji ih izvode

Film se gradi na temelju seks komedije, te uzima osnovne heteroseksualne stereotipe da bi ih pretvorio u nešto sasvim drugo. Tako se gej muškarci pretvaraju da su strejt, što mnogi koji sazrevaju unutar heteropatrijarhalnih granica čine i u stvarnom životu, ali je na filmu to ipak retkost, budući da je zarad „dobre šale“ obično obrnuto. Na taj način se preispituju kulturološke norme, te postavljaju pitanja poput „šta uopšte znači biti muškarac?“, te gde se završava podnošljiva, a gde počinje toksična muževnost.

"Kao glumica, menjam svoj izgled iz filma u film, što stalno ima različite fizičke implikacije. Gledam na to na paletu, alat kojim se služim, tako da tome ne poklanjam posebnu pažnju. Pa šta ako ljudi smatraju da sam zgodna? lma puno ljudi koji izgledaju mnogo bolje je od mene, a i umeju da glume ribu mnogo bolje..."

Posebnu pažnju treba obratiti na glumačku postavu koju predvodi Nicole Kidman i shvatiti da ovde nije reč o kalkulantskoj deglamurizaciji u lovu na nagrade, već u bazičnoj fizičkoj slici unutrašnje psihološke drame, ili pre konstantne traume, sa kojom se njen lik nosi. Usuđujem se da ustvrdim da Nicole Kidman nikada nije bila bolja, istovremeno krhkija i opakija, uverljivija nego što je to ovde kao majka shrvana brigom, kao "hard boiled" policajka koja trpi udarce, fizičke i metaforičke, na svakom koraku i kao ruina od žene koja mora da se nosi sa gadošću sveta, ali i sa svojom krivicom.

Pročitajte kako se o filmovima Crnog talasa pisalo sada već daleke 1973. godine: Ta činjenica nedvojbeno govori da se počela svladavati jedna tabu-barijera, kojom je osjetljivo područje kulture bilo dugo godina ograđivano, i strpljivo stvarana klima u kojoj "svatko tko se usudi posumnjati u neku kulturnu ili drugu duhovnu tvorevinu zbog njenih idejnih tendencija automatski bude kvalificiran i klasificiran kao čovjek koji nije dostojan ni najmanjeg ljudskog poštovanja" (dr Stipe Šuvar).

Jasno je da su kvir seks scene potpuno skrajnute u mejnstrim kinematografiji, te su LGBTIQ junaci uglavnom lišeni seksualnosti, a kako bi se privukla većinska publika, i kako heteroseksualni beli muškarci ne bi nailazili na neprijatna iskustva ispred velikog platna i malog ekrana. Kvir junaci tako ne gube samo seksualnost, već ostaju i bez karaktera, tela, sitnih „nastranosti“, obojenih tela, te svega drugog što vladajuća većina smatra neukusnim.

Prikazati život francuske književnice Sidonie-Gabrielle Colette u nekoliko sati težak je zadatak – kako odabrati najvažnije događaje njezina života, od siromašnog djetinjstva, preko više brakova i ljubavnih afera do uspješne literarne karijere? Wash Westmoreland na to je pitanje odgovorio izborom najpikantnijih dijelova Coletteina života, strateški tajeći njezin kasniji konvencionalni život, kako bi učitao neupitan emancipatorni potencijal u daleko kompleksnije konstelacije moći.

Da film od nas traži samo da bezuvjetno stanemo na stranu dvoje otmjenih klošara s osjećajem neutemeljene privilegiranosti, bilo bi u pitanju poprilično naporno iskustvo. Srećom, nije u pitanju (samo) panegirik boemskom New Yorku.

Kada držite kameru imate izuzetno veliku odgovornost. Naravno da ste odgovorni za novac, za ljude kojima se obraćate... Za mene je najvažnije – ako snimate filmove molim vas nikada ne lažite. Morate da pokažete sebe, vaše viđenje sveta, vaš odnos prema svetu. To je osnovna tačka. Mislim da je snimanje filmova mnogo više moralno i etičko pitanje nego tehničko (Béla Tarr, 2011)

Iako priča izgleda dovoljno strašno da bi se poverovalo u to da je utemeljena u realnosti, premisa na kojoj se film zasniva je više nego stvarna, budući da gej ljudi u Rusiji žive u konstantnom strahu od kada su 2013. godine na snagu stupili zakoni protiv „gej propagande.“