Tekstovi sa tagom: film

Kako cyberpunk trenutačno proživljava svoju renesansu, pravo je vrijeme da se prisjetimo nekoliko filmova ovoga podžanra koji su vam možda promakli.

Jasno nam je da je on gubitnik, stalno na istom dosadnom poslu, stalno u istoj “lonac-plavoj” jakni, sa izbezumljenim i izmučenim pogledom. I jasno da taj gubitnik neće dobro završiti, ma kako se svi oko njega trudili da mu pomognu. Ili možda čak zbog toga

Službeni glasnik objavio je prošle godine knjigu “Tito – neispričano” čiji je autor Blažo Mandić. Kloneći se svake isključivosti, rukovodeći se odgovornošću prema istini, događajima kojima je lično prisustvovao, ličnim zabeleškama i dokumentacijom, Blažo Mandić, dugogodišnji savetnik za štampu predsednika republike, osvetljava sliku državnika koji je na mnoga netipična pitanja imao originalne odgovore, čoveka koji se, uz sve ostalo, interesovao za umetnost ali i u zvaničnim i nezvaničnim razgovorima i istupima brinuo o međunarodnoj poziciji svoje zemlje. Pozicija lične iskrenosti neposrednog svedoka i učesnika čini tekstove u ovoj knjizi autentičnim, bez suvišnih autorskih komentara. Mnogi tekstovi i fotografije pojavljuju se prvi put, izoštravajući pogled na vreme, događaje i ličnost o kojoj smo mislili da znamo sve. Iz knjige Blaža Mandića prenosimo nekoliko odabranih delova u vidu feljtona

Nekadašnja Jugoslavija bila je zemlja premrežena festivalima; muzičke happeninge organizovali su Opatija, Split, Bled, Krapina, Zagreb, Beograd, Sarajevo – a negde se od 1961. umetnula Subotica svojim omladinskim festivalom gde su se sledećih decenija po prvi put pojavili mnogi pevači i grupe. Iz arhive dragog XXZ prijatelja i saradnika Dejana Mrkića, na svetlo dana izvukli smo svašta; stare slike Idola, grupe Film i Pekinške patke; sreli smo Zorana Predina, setili se Dejana Petkovića i Milutina Šobića; opet videli mladolike članove grupe Laboratorija zvuka... U ljubavnom skladu nostalgije i jedne prohujale mladosti, našlo se mesta za sećanja koja su ponekad varljiva – neke junake sa fotografija nismo prepoznali, te apelujemo za vašu pomoć. Ako znate ko su ljudi sa nepotpisanih slika, javite nam se na mail petar.lukovic@xxzmagazin.com da istoriju stavimo u pravi okvir. Zbog istorije i činjenica.

Bizarnost ili licemerje (kako vam volja) i Rija kao sredine i karnevala kao institucije i Brazila kao društva očitava se u paradoksu da se i jedno i drugo i treće vide kao otvorene, tolerantne, “gay-friendly” sredine, a ispod te fasade se svejedno vidi potreba za etiketiranjem, normiranjem i deljenjem na grupe i grupice, što trans-osobe svaka za sebe (kao “krojači” sopstvenog tela) negiraju samim svojim postojanjem

"Black Panther" režisera i koscenarista Ryana Cooglera neprijeporni je filmski i kulturalni fenomen koji je već obilježio 2018. godinu. Megahit Marvela i Disneya ujedno je i iznenađujuće politički slojevit film, koji je potaknuo objavu stotina članaka koji se bave ideološkim stavovima ključnih likovima. Gordan Duhaček u svojem tekstu za CroL "Black Panther" interpretira iz specifične gej perspektive, koja se reflektira i na stavove i iskustva unutar hrvatske LGBT zajednice (oprez – spoileri).

U čemu je onda tajna? Zapravo u onome na šta se Ortega fokusira: međusobnom odnosu dvoje ljudskih bića koja nastupaju s različitih pozicija i uticaju koje Paula i Jesus vrše jedno na drugo u čisto ljudskom smislu. Sa jedne strane, naravno da je reč o opštim mestima poput fine devojke koja će “smiriti žestokog momka”, kao i o tome da želja za osvetom jenjava jednom kada onog ko nam je naneo zlo počnemo percipirati kao ljudsko biće, a ne kao bezdušnog monstruma. Ali opet, sve je to tako ljudski i tako normalno, a i prati unutarnju logiku dramaturgije filma

Švicarska ljubavna drama "Mario" prikazuje što se događa kad se zaljube dva mlada nogometaša, nudeći pritom i nemilosrdnu ekonomsko-političku analizu gej života i ljubavi u raljama heteropatrijarhata i kapitalizma. Gordan Duhaček je oduševljen ovim filmom, a u tekstu za Crol.hr objašnjava i zašto.

Zahvaljujući ženskom pokretu feminizam je neizostavan dio društvenog dialoga, a dok je nekad biti feministkinjom bilo itekako odvažno, feminizam danas svoje mjesto nalazi i u popularnoj kulturi.

Iz provincijskog cirkusa „Adria“ mog detinjstva niko nije nikada izašao ponižen, uvređen, namagarčen, popljuvan. U njemu najpre istrčavaju glupi avgusti, klovnovi... Slede dresure konja (sa cirkuskim jahačicama opevanim u baladi Bijelog dugmeta), lavovi skaču kroz zapaljene obruče. Na kraju, eto letača na trapezima i hodača po žici, a gledalištu zastaje dah. Sve umetnici za poštovanje, borci za hleb nasušni. Cirkus je uvek imao svoju etiku i lepotu

Britanska glumica i dama, Helen Lydia Mirren, doista se može pohvaliti kraljevskom karijerom. Ona je jedna od rijetkih umjetnica koja je stekla tzv. trostruku glumačku krunu osvojivši Oscara za glavnu ulogu u filmu Kraljica, četiri nagrade Emmy za uloge u serijama Osumnjičeni, Elizabeta I. i film Strastveni život Ayn Rand te nagradu Tony za ulogu u predstavi Audijencija.

Radeći sa budžetom od oko 200.000 eura, sa glavnim glumcem bez prethodnog filmskog iskustva čija je uloga izrazito zahtevna, višeznačna i višeslojna, te ostatkom postave kojoj je primarni izraz uglavnom teatar ili televizija, reditelj Vardan Tozija izvlači najbolje što može

Prilično nepoticajna "Vlažna područja" zatukla su u korijenu naknadnu najavljivanu raspravu s publikom o seksualnosti i njenim tabuima, publikom koju su (u 95 postotnom iznosu!) činile - mlade žene. Kakogod, vrijedna grupa mladih Puljana, koja već dugo u noćnoj idili sjevernog dijela pulskog zaljeva entuzijastično 'gura' Kino Katarina, neovisno o dosegu izabranog posljednjeg igranog filma, svakako zaslužuju punu podršku svakog iole normalnog čovjeka. Ako takav uopće postoji. Ili je, kao i klitoris, u mraku.

Postoje tri aspekta u istoriji gej filmske produkcije: nevidljivi, zatvoreni i otvoreni. Prve dve kategorije su najčešće povezane sa mejnstrim (čitaj ''holivudskom'') produkcijom, dok se ova poslednja uglavnom vezuje za dokumentarnu, nazavisnu i avangardnu produkciju. Iako možda nikad nećemo znati ko su oni bili i kakav je tačno bio njihov doprinos, možemo slobodno reći da je na hiljade homoseksualaca učestvovalo u snimanju svih vrsta filmova tokom svih ovih godina. Ovi ljudi čine ''nevidljivu'' istoriju gej filmske produkcije. Najdalje što možemo otići u pokušaju da proniknemo u ovu nevidljivu, nezabeleženu istoriju je kada imamo ''čudan osećaj'' tokom neke scene, pa pomislimo: “Ovo je sigurno radio neki kvir umetnik”. Sve veći deo ove nevidljive istorije izlazi na videlo zauzimajući mesto u okviru istorije produkcije zatvorenog gej filma, zbog činjenice da se pojedinci javno deklarišu kao homoseksualci, odnosno autuju.

Glumačka heroina Milena Dravić, najveća zvijezda jugoslavenske kinematografije s iznimno bogatom gotovo 60-godišnjom filmskom, kazališnom i televizijskom glumačkom karijerom, najuglednija je gošća jubilarnog 65. Pulskog filmskog festivala, pod čijim je okriljem u SKUC-u otvorena izložba fotografija, a dan kasnije u kinu Valli predstavljena monografija ove velike umjetnice