Tekstovi sa tagom: filmovi

U odnosu na recentni repertoar filmova koji tematiziraju umjetnost, Syms i Borgli ističu se nijasnsiranim pristupom temi. Fokusirajući se upravo na svakodnevne situacije i probleme umjetnika_ca više nego na njihovu umjetničku praksu, a ujedno naglašavanjem isprepletenosti, čak zavisnosti suvremenog umjetničkog polja o poduzetničkim i marketinškim strategijama, njihovi filmovi suptilno, ali efektno podcrtavaju činjenicu da umjetnički rad nije individualna ekspresija kreativnosti nego da je određen socio-ekonomskim kontekstom u kojem se odvija

To Leslie je potresna studija karaktera, donekle zasnovana na istinitim događajima i ličnostima, ali je toliko univerzalna i prepoznatljiva da je pozadinska priča nepotrebna. Nakon što je osvojila 190 hiljada dolara na lutriji, Leslie planira da kupi kuću, otvori lokal i pomogne sinu tinejdžeru da uspe kao muzičar. U sledećoj sceni zatičemo je šest godina kasnije u svratištu iz kojeg je izbacuju, ogrezlu u alkoholu, dugovima i nemaštini

Temelje “novog Hollywooda” položio je upravo “The Graduate” zajedno s “Bonnie&Clyde”, također iz 1967. godine. Osjećaj nesigurnosti, rezignacije, razočarenja i neizvjesnosti sveprisutan je u priči o 21-godišnjem diplomcu Benjaminu Braddocku (Dustin Hoffman u probojnoj ulozi) koji se nalazi na raskrižju između posljednjih trenutaka mladosti i postfakultetske trajnosti svijeta odraslih

Ovaj horor želi nešto reći o roditeljstvu današnjice i pogubnom utjecaju moderne tehnologije koja odgaja djecu, preokupiranu pametnim telefonima/društvenim mrežama i odvaja ih od roditelja i okoline, pomaže nerijetko krivo procesuirati osjećaje i pojmiti svijet

“After Hours” izgleda kao da je Scorsese organizirao susret Hitchcocka i Kafke te tako kumovao stvaranju apsurdističkog “wrong man” trilera. Praktički sve (lude) žene koje Paul sreće su plavuše (Teri Garr, Catherine O’Hara), Scorsese se i sam pojavljuje pred kamerom u trepni-i-propustit ćeš ga “cameu” za reflektorom punk kluba “Berlin”, gdje će protagnist zamalo biti ošišan na “irokezu” dok proživljava najgoru noć u životu i, među ostalim, biva zamijenjen za provalnika i progonjen od bijesne rulje

„Garbura“, osim što je kontinentalcima sama riječ pomalo nepoznata, odaje misterioznu crtu prije gledanja jer se nije točno moglo naslutiti u kojem bi smjeru radnja mogla krenuti. Je li u centru zbivanja stavljanje u prvi plan youtuberskih, novim generacijama bližih tema ili se nešto drugo krije ispod površine? Film se bavi različitim društvenim problemima, sa svakim od njih ne pada u vodu već uspješno leti u zrak kao i sama garbura – jedino s manje opasnosti za okolinu

Činilo se kao da je bilo jučer kad smo u prvim danima siječnja 2022. gledali “Mračnu kći” i “Kings’Man: Početak”, a u međuvremenu smo dočekali “Avatara 2”, došli do kraja godine i zakoračili u 2023. Godina je proletjela brzinom mlažnjaka iz “Top Guna 2” kojim je Maverick napravio “comeback”

Problem je, međutim, pristup vođen krilaticom „svega mi daj“ zbog čega Something in the Dirt na kraju krajeva deluje kao poprilična „papazjanija“ ne samo ideja, nego i štoseva, finti, krivih tragova, prolaznih misli i autorskih pristupa koja u isti „lonac“ trpa i banalnost i nenormalnost, i nedogađajnost i jake senzacije, uz dozu repetitivnosti. Taj haos nije vidljiv samo na širem planu celog filma ili od scene do scene, nego po pravilu u istoj sceni, a ponekad i u istom kadru

Usamljenost je osjetna u filmu režiranom na razmeđi cinizma i humanizma, posvećenom (ne)uzvraćenim ljubavima i tužnim, usamljenim srcima koja kucaju snažnije u melankolično, pa i depresivno blagdansko doba, kad ljudi očajnički pristaju na ljubav za jednu noć samo da ne budu sami

Paulovi saborci jedva da imaju vremena da se razviju kao likovi pre nego što poginu u nekoj od elaborirano orkestriranih scena bitke, a našoj nemogućnosti da ih propisno razlikujemo dodatno doprinosi i taj namerno „zamuljani“ dizajn sivih i smeđih tonova kiše i blata. Tu je pre svega na delu razlika između medija (literature i filma), kao i razlika u formatima (film je zapravo pre pripovetka nego roman), ali i pored toga se All Quiet on the Western Front može uzeti kao vrlo dobar ratni film koji, u emotivnom smislu, udara dovoljno snažno

Sumiramo odlazeću 2022, govorimo o ličnim utiscima i doživljajima godine na izmaku, a usput biramo i događaj godine, te omiljene serije, filmove, muziku i knjige...

Pođimo od pojma iz prvog dela naslova koji označava budistički koncept, pustaru između smrti i reinkarnacije. Drugi deo naslova je pak naslov doku-fikcijskog uratka protagoniste Inárrituovog filma, zapravo fikcionalizovane verzije samog reditelja, Silverija (Cacho). Pre nego što upoznamo njega samog, videćemo njegovu senku kako se nadvija nad fizičkom peščanom pustinjom, pre nego što se vine u nebesa. Samog protagonistu pak upoznajemo u porodilištu u svojstvu oca koji čeka na porod svoje supruge Lucije (Siciliani), ali njihov plan polazi po zlu, jer beba doktorima i babicama saopšti da je „svet sranje“ i da ne želi da se rodi

Kada se bavi savremenim temama, novi nemački film najbolji je u oslikavanju života „običnog malog čoveka“. Neopterećen isuviše političkim i istorijskim nasleđem, finansijski dovoljno stabilan, u relativno predvidivom i sigurnom okruženju, taj obični mali nemački čovek okreće se sebi i ne dopada mu se ono što vidi. Otkriva da su mu prodali laž i da čezne za nečim drugačijim, samo je problem što ne zna šta je to i što se svog malograđanskog komfora ne bi odrekao ni po koju cenu

Gledajući opet "Sliding Doors" teško je ne razmišljati o vlastitim prijelomnim trenucima, sudbinskim mimoilaženjima i upoznavanjima, životima koje (ne) vodimo, što se bi i ne bi dogodilo da (ni)smo uhvatili neki svoj vlak, da (ni)je bilo ovo, da (ni)je bilo ono... Film potencira takva razmišljanja, ali i podsjeća na to što kažu Monty Pythoni. Nitko ne očekuje španjolsku inkviziciju

„Jok“ je, premda se čini drugačije, neverovatno zabavan i duhovit film, u kojem će se mnogi prepoznati na ovaj ili onaj način. Uz sav humor, poigravanje žanrovima, nekad i farsične elemente, adresira i ozbiljne teme poput problematičnih porodičnih odnosa, zlostavljanja, traume, odakle zapravo i potiče ta nemogućnost samospoznaje, a potom i povezivanja s drugim