Tekstovi sa tagom: filmovi

priča naših smešnih i nespretnih autsajdera preko trnja do zvezda ispunjena melodramom, začinjena romantičnom komedijom u pokušaju da napravi satiru svog okruženja i ubere lake parodijske poene. Problem je, međutim, mehanika svega toga koja se svodi na pokušaje, pogreške i slučajne uspehe, pa su ikakva koherentnost i potencijalno dubinski uvidi žrtvovani zaradi malo jeftinog smeha

Uz dva Oscara osvojio je i četiri Grammyja te šest nagrada Bafta, a prodao je više od 70 milijuna albuma. S obzirom na to da se globalno etablirao glazbom za Leoneove vesterne, a Oscara primio za “Mrsku osmorku” Tarantina, koji je obožavao Morriconea te njegovu glazbu koristio kao “semplove” za ranije filmove “Kill Bill”, “Django Unchained” i “Inglourious Basterds”, zgodno je komparirati Ennia “kod Leonea” i Ennia “kod Tarantina”

Calm With Horses deluje kao polovično, pomešano filmsko iskustvo i to donekle stoji. Međutim, ovde se pre svega radi o potencijalu: ovo je jedan od onih "prvih filmova" i "ranih radova"  i neke fantastične rezultate i doteranu poetiku nema smisla očekivati. Nick Rowland je jedan od nadolazećih reditelja na koje treba obratiti pažnju

Koliko god ja volela da slovenskoj braći film uspe (što svakako hoće finansijski) i da je, kao što sam prvobitno, a potpuno neosnovano mislila, reč o nekom bugarskom opskurnom art filmu, 365 dni je – dno. Koje će većinom gledati klinci bez predstave o normalnom, cool ili bar prihvatljivom ponašanju. Srećom, imaju vremena da odrastu i postide se filma, što se za autore ne može reći

Zaplet je zatrpan, rasplet možda previše uredan, pa deluje kao antiklimaks, a scenario koji potpisuju bivši glumac koji gradi karijeru kao reditelj Andrea Di Stefano, Matt Cook i Rowan Joffe prema romanu švedskog dvojca Hellström/Roslund pokušava da gomilanjem motiva prekrije nelogičnosti i bazičnu razradu

Jasno je, dakle, da je The Infiltrators važan film, ali to ne odgovara na pitanje kakav je. Ibarra i Rivera su se u svom filmu odlučili za "docu-fiction" pristup, odnosno za spoj dokumentarnog i igranog, što i nije neka naročita novost i što bi teoretski filmu odgovaralo u smislu naglašene autentičnosti. Međutim, u njihovoj izvedbi to nije baš najsrećnije rešenje

Anestezirani tempo, radnja svedena na minimum i opaske po pravilu banalne i opštepoznate čine film I'm No Longer Here suviše zahtevnim za prosečnog gledaoca, ali se Frias iskupljuje strpljivim i posvećenim studiranjem jedne sasvim autentične kulture. Film bi svakako profitirao od bioskopske distribucije koja bi istakla njegova dostignuća na polju tehnike i poetike, dok na manjem ekranu bolje funkcioniše kao pozadina nego kao nešto što će zaokupiti sva čula

Priča prati istiniti događaj i lik Oskara Schindlera (Liam Neeson) koji je spasio tisuće Židova zaposlivši ih u svojoj tvornici u doba holokausta. Liam Neeson ostvario je u ovom filmu briljantnu ulogu čovjeka koji je na strani nacista, željan moći i novca, ali je ipak u sebi uspio pronaći djelić ljudskosti, shvativši da nema pravo odlučivati o nečijem životu i žrtvovati ga radi vlastitog hira. Odlično profilirani lik s gradacijom svoje unutarnje borbe koja je rezultirala najboljim mogućim ishodom spašavanja ljudskih života,  svijetli je element koji vas neminovno uvlači u ovu mučnu, tešku priču

The King of Staten Island se oslanja na scenaristički rad njegove zvezde nafilovan autobiografskim elementima. Razlika je pak u tome da se Apatow ovde ipak malo umešao i pride angažovao Davida Sirusa kao ispomoć. Određeni pozitivni pomak u ograničavanju glumca je primetan jer The King of Staten Island ne pati toliko od "stand-up" logike inflatornog gomilanja fora i fazona, nego je tempo konstantniji i filmskiji, iako je struktura labavija i u teoriji životnija, a lokacija i njen milje, što radnički, što blejački, postali su jednako bitni kao i protagonista

Legenda kaže da je Kubrick "nasekirao" Nicholsona kao nijedan redatelj, nazivajući i njega usred noći kao Kinga te budeći ga pitanjima o Bogu. Preko dana bi se, pak, redateljev perfekcionizam otimao kontroli u ponavljanju pojedinih kadrova preko stotinu puta do kronične iscrpljenosti glum(a)ca. Nicholson, Duvall i ekipa bili su metafilmski zarobljeni na setu s njime gotovo kao Wendy i Danny s Jackom u hotelu. Nije isključeno da je ovdje Kubrickov perfekcionizam bio samo "paravan" da izvuče ludilo glumaca van, najviše Nicholsonovo. Mentalne smicalice su urodile plodom: Nicholson je apsorbirao stvarno ludilo u ulogu zatočen na jednom mjestu s još većim "luđakom" od sebe samoga, bacio glumačku logiku kroz prozor i uzeo sjekiru u ruke. Here's Johnny!

Nećemo mi kao gledaoci nakon gledanja ovog filma biti išta pametniji u životnim situacijama ma koliko nam se činile običnim ili čak banalnim. Hilary Brougher, međutim, prilično dobro zna o čemu i kako govori. South Mountain zaista podražava život na koji često ne obraćamo pažnju dok nam se ne dogodi

Izbor karakternih glumaca koji igraju stavom i ekspresijom čak i kada izgovaraju rečenice savršeno pogođenim tonom i dikcijom je tu takođe ključan. Kao i likovi koje portetiraju, oni sa sobom ne nose ni zrnce glamura, ali je njihovo prisustvo u kinematografiji, kao i u stvarnom svetu, neophodno. Ovde konačno dobijaju priliku da zasijaju punim sjajem i pokažu svoj talenat na prostoru koji im se otvorio i to čine sjajno

"Mississippi Burning" je igrani film, kombinacija proceduralnog trilera i (kriminalističke) drame, ne dokumentarac, premda sadrži kvazidokumentarne kadrove prilikom TV reportaže o stavu lokalca spram crnaca. Redatelj se branio da je posrijedi fikcija na jednak način kao što su "Platoon" i "Apocalypse Now" fikcije (iz) Vijetnamskog rata, ali nije ni trebao. Ionako moćan film s godinama je postao upravo dokumentaristički životan. Portret Amerike koja izgara. Portret za vječnost

Nema inflacije sentimentalnosti koju možemo očekivati od tipa izvornog romana, za šta možemo zahvaliti Haleyu kao reditelju. To ne znači da nema emocija, a Haley audio-vizuelne elemente poput muzike Keegana DeWitta i fotografije Roba Givensa koja se topi u bojama kasnog proleća i ranog leta sjajno slaže u film koji se ne boji zalaska u mračnije vode

Ni na jednom planu Official Secrets ne pomera kinematografske ili pripovedačke granice, ali je zato sasvim pristojan podsetnik na jedno ne tako davno prošlo vreme u kojima su mehanizmi sile preuzeli kontrolu nad transparentnošću i javnim interesom