Tekstovi sa tagom: homoseksualnost

Queer je upotrebljen kao eksplicitno nov društveni rod i društvena pozicija, kao nekakva politička trans/preko seksualna paradigma identiteta i pozicioniranja, koja uslovljava više različitih seksualnih identiteta, ne samo lezbejske, homoseksualne, niti isključivo samo heteroseksualne. Queer je dakle ’ono’ granično, što je između društvenog i biološkog pola, što omogućava opredeljenja ’ne - tačno’, ’ne - pravilno’, ’ne - žena ‘, ‘ne - muškarac’, i koji povezuje oba u smeru radikalne pozicije života kao i medija, umetnosti i kulture. Queer identitete zato ne smemo da pozicioniramo samo uz različite seksualne prakse i uloge, već je taj identitet važno ponovo promisliti i u vezi sa političkim opredeljenjem priče ali i stajalištem, koje je Homi Baba opisao kao ’ne - tačno/ne - pravilno’ (Michael Hardt, Antonio Negri, „Neka te sila prati“)

“U tri godine moje terapije naučio sam, prije svega, da volim i prihvatam sebe i da prepoznam u sebi internalizovanu homofobiju. Nisam volio sebe, svoje tijelo, stidio sam se i osjećao veliku krivicu. Nakon toga sam spoznao da je moje neprihvatanje sebe dolazilo od odbacivanja mog seksualnog identiteta kako u društvu, tako i u porodici. Za mene je tri godine psihoterapije predivno vrijeme i prostor susreta sa samim sobom što je meni veoma hrabar čin”, navodi O., korisnik geštalt psihoterapije.

LGBTIQ zajednica i dalje spada među najugroženije kategorije našeg društva, a nasilje, govor mržnje i homofobični ispadi imaju svoje korene upravo u obrazovanju, odnosno nedostatku obrazovanja o manjinskim zajednicama, što proizvodi stereotipe, te na kraju dovodi do nasilja.

Muharem Serbezovski je 1974. godine snimio pjesmu Ramo, Ramo koja govori o izgubljenoj ljubavi između dva muškarca: Kad sam sreo druga svog, prijatelja jedinog, najsrećniji beše dan jer ne bejah više sam/Pesma nas je tešila, sudba nam se smešila/Ali vihor sudbe zle od mene ga odvede/Ej, Ramo, Ramo, Ramo, druže moj, Ramo, Ramo, druže moj/Da li čuješ jecaj moj/U tami sad živim sam, k’o ugašen sunčev plam/Jer ti si otišao, bolji život našao/Ali ipak nadam se i zovem te vrati se, vrati mi se Ramo ti/Sudbine smo iste mi.

Izložba naziva "Desire, Love, Identity: Exploring LGBTQ Histories" postavljena u Britanskom muzeju, najposjećenijem muzeju u toj zemlji, objedinila je artefakte koji svjedoče o LGBT povijesti, a najstariji ima čak 11 000 godina.

Nedavno je na portalu Advocate osvanula serija fotografija, te pitanje: „Poznajete li osobe na ovim slikama?“ Naime, radi se o prizorima sa jednog gej venčanja koje se dogodilo daleke 1957. godine.

Osobe koje imaju HIV infekciju ili AIDS često pripadaju marginalizovanim zajednicama zbog čega su isključivane i nisu u potpunosti svesne svojih prava i načina ostvarivanja istih (nedostatak informacija, znanja i iskustva za suočavanje sa institucijama i pružaocima usluga, kome i na koji način izložiti slučaj, kako prići profesionalcu itd). Postoji i nedostatak poverenja prema opštoj zajednici i profesionalcima, te uverenje da će pretrpeti diskriminaciju ukoliko se budu žalili i tražili ostvarivanje svojih prava. I tako se stvara začarani krug koji je kompleksan i opasan po osobe koje žive sa HIV-om, a koji može da se razbije jedino javnim istupima, te dijalogom koji je odavno neophodan.

Danas je vjerovatno malo onih koji bi se usudili govoriti o tome da queer književnost oduvijek postoji u BiH, da ima svoj kontinuitet, a da je tek u neko novije vrijeme počela da se klasifikuje kao takva. Da li je neko od nas ikada pomislio da u Selimovićevoj Tvrđavi postoje queer motivi, ili recimo u Andrićevoj pripovijetci Mustafa Madžar? Vjerovatno ne, ali to je činjenica. O namjeri obojice autora da u njihovim djelima svjesno budu ugrađeni queer motivi vjerovatno nema smisla govoriti, ali ima smisla govoriti o tome zašto su baš tu prepoznati ovi motivi. Selimović i Andrić sigurno nisu imali namjeru da pišu queer književnost – naprotiv. Međutim, njihova djela su pročitana na jedan sasvim drugačiji način, te su u njima otkriveni drugačiji i za nas potpunio novi motivi.

U hrvatska kina uskoro dolazi holivudska teen romantična komedija "S ljubavlju, Simon", filmska adaptacija hvaljenog romana gej tematike za mlade "Simon vs. the Homo Sapiens Agenda" Becky Albertalli. Ovaj je zanimljivi roman objavljen u SAD-u 2015. godine i dio je rastućeg trenda young adult (YA) literature koja se bavi LGBT tematikom, odnosno ima LGBT tinejdžere u središtu radnje. Gej likovi tako više nisu sporedni, najčešće ograničeni na ulogu duhovitog frenda glavnih junaka, nego dolaze u centar pažnje.

zemlja se trese. zemlja se trese tako da se vidi. zemlja se trese tako da izgleda kao more. zemlja se trese tako da vidimo kuće koje se talasaju, drveće koje se diže i spušta, kao da zemlja diše. zemlja se trese. zemlja puca. zemlja puca u velikim, debelim krivudavim linijama. zemlja puca u munjama. munje se šire. munje gutaju. kuće u daljini. cvijeće. drveće. igrališta. eno, tamo, na istoku, gutaju i nebodere. eno ode i stadion. ode i džamija. ode i crkva. ode i šoping centar. ode i parking i sva auta. guta.

Postajem već dosadna s ovim velikim dozama tolerancije i razumijevanja, ali i ovaj je strah, zaista, opravdan. Jer, iskustva su gotovo svih roditelja, odnosi zaista po pravilu dožive stanovitu stagnaciju kada dođu djeca i glavnina energije usmjeri se na njih. Koliko je to dobro ili ne, racionalno ili intuitivno, ne treba ovdje propitivati. Ali je tačno i često.

Mnogi srednjovekovni učenjaci su tako ova štiva tumačili sa tačke na kojoj su bili zaslepljeni predrasudama prema homoseksualnosti, te su ih često cenzurisali i menjali, a kako bi bila u skladu sa njihovim uverenjima. Moderni kritičari polako usvajaju stavove po kojima srednjovekovna gej senzibilnost nije samo slučajnost ili imitacija, već lukavstvo kojim se davala legitimnost osećanjima koja su trpela opštu osudu.

Dokumentarni film "How we got gay" bavi se LGBT prajdom, prekretnicama pokreta za gej prava - seksualnom revolucijom, posledicama AIDS-a i borbom za ravnopravnost.

Holivudska legenda Robert De Niro je još na filmskom festivalu Sundance 2014 prikazao dirljiv dokumentarac o svom ocu slikaru koji je odbio da porekne samog sebe, te otvoreno živeo u skladu sa svojim gej identitetom kada je to bilo gotovo nezamislivo. Robert De Niro stariji se sa Virginiom Admiral venčao daleke 1941, a rastali su se četiri godine kasnije kad joj je konačno saopštio da je gej. Dokumentarac "Remembering the Artist Robert De Niro Sr.", De Niro mlađi je pre svega posvetio svojoj deci: "Napravio sam to zbog njih. Želeo sam da moja mlađa deca, rođena nakon njegove smrti, znaju ko im je bio deda. Sačuvao sam i njegov slikarski atelje da bi ona mogla da ga posećuju", ispričao je De Niro publici na panelu nakon projekcije.

Kada je otkrila da se može zaljubiti i u muškarca, jednako kao i u ženu, da može uživati u seksu i sa jednim i sa drugim, bila je već poprilično zrela i odrasla da ne bi znala kako se takva njena orijentacija naziva. Shvatila je da je biseksualka. Mada su mama i sestra već prihvatile njenu vezu s djevojkom, podržavajući njen izbor, ipak im je neki kamenčić pao sa srca kada im je jednog dana saopštila da je sada s dečkom. Upoznale su ga mnogo ranije nego prethodnu partnericu i davali mu mnogo više prostora u porodičnim okupljanjima, često s njim komunicirale i oslanjale se ne njega kada bi im trebala neka pomoć. Nakon sloma te veze, prijateljica je prolazila kroz teško razdoblje, srljajući iz odnosa u odnos, ponekad sa ženama, ponekad sa muškarcima, neprestano se plašeći da bude sama.