Tekstovi sa tagom: lgbt

Neki dan me sin, u nekom tinejdžer – omraženi roditelj-autoritet verbalnom okršaju pokušao uvrijediti govoreći mi da po cijele noći buljim u kompjuter. Nakon kraće tišine, čekajući da tenzija opadne i primiri se zatalasani okean, nasmijala sam se i rekla mu: Znaš, sine, moram da ti se autujem: mama ti je ovisnica o Netflixu. Zaigrao mu je osmijeh u kutu usana, krio ga je, dakako, bio bi izdajnički da ga je realizovao do kraja, a onda ozbiljnim glasom upitao: Šta moraš da mi se?!

Evans se od samog početka trudio da kroz svoj fotografski rad obezbedi istorijski materijal koji bi osigurao i prisustvo drugačijih u razvojnim tokovima društva. Tako je donekle podržao ono što feministička, te kvir teorija odavno pokušavaju, te se pridružio stvaranju drugačijih rodnih modela, čija je uloga pre svega preispitivanje pozicije belog cis muškarca, koji je sveprisutan, te je osnovno oruđe u pravdanju, te jačanju postojećeg patrijarhalnog sistema. Fotografije životnih partnera ostaće kao svetla tačka i pošto društvo bude prigrlilo evoluciju koja mu je neophodna, i kao priča o ljubavi i zajedništvu koje nije znalo, niti prihvatalo, malograđanske komentare.

U konačnici, pitanje klasne borbe nije nimalo naivno pitanje, niti je fenomen siromaštva pojava koja ostavlja ljude ravnodušnim i bez posljedica. Siromaštvo predstavlja jedinstven proces osnaživanja nemogućnosti djelovanja i reagiranja protiv nepravde koja se događa. Socijalna isključenost i politička izolacija zapravo su komponente koje subverzivno podrivaju svaki ljudski potencijal i dostojanstvo, te dovode do potpune nemoći iznad koje se teško izdići. Kada takve stvari prate i promišljanja seksualnog identiteta, te nemogućnost artikulisanja i manifesta, onda situacija sama po sebi postaje znatno kompleksnija.

Ako potražimo istorijsku paralelu strahu od istopolnog braka, naći ćemo je u istoriji pogleda na rasno mešotive brakove. U vreme slučaja „Laving protiv Virdžinije“, godine 1967. šesnaest država je ne samo zakonom zabranjivalo, nego i kažnjavalo brakove između pripadnika različitih rasa. Virdžinija je tipičan primer: u njoj je takav brak bio tretiran kao krivično delo koje se kažnjavalo zatvorom u trajanju od jedne do pet godina. Baš kao i istopolnim brakovima, međurasnim zajednicama su se suprotstavljali različitim argumentima, kako političkim, tako i teološkim. Iz današnje perspektive uviđamo da je na delu bilo gnušanje. Ono se nije preterano ni krilo – ideja rasne čistoće se ponosno iznosila (primer je virdžinijski zakon o rasnom integritetu iz 1924), a ideje o nečistoći i kontaminaciji bile su sveprisutne.

Mark Regnerus je nakon detaljno argumentirane kritike o metodološkim pogreškama svog istraživanja (vidi: Gates i sur., 2012) priznao da su njegovi zaključci i interpretacije nespretne, ali rad ipak nastavlja braniti (Regnerus , 2012b). Američka sociološka organizacija zaključuje da njegovo istraživanje nije uspjelo dokazati da djeca i mladi iz istospolnih obitelji imaju negativne posljedice zbog homoseksualne ili biseksualne orijentacije roditelja. Regnerusov rad kritiziraju i drugi autori i autorice (npr. Perrin, Cohen i Caren, 2013).

Premda nisam veliki ljubitelj anglizacije svega zamislivoga, ponekad se dogodi da taj engleski jezik funkcionira bolje no hrvatski. S obzirom da nismo izvorni govornici engleskog jezika, „Horny Dyke“ zvuči puno benignije no što bi zvučao hrvatski ekvivalent – Napaljena Lezbača. Premda se hvatskoj varijanti ne može poreći određena doza zvučnosti i slikovitosti, takav bi naslov čitatelja namjernika mogao navesti na potpuno krivi put.

Patristički spisi, od kojih većina pretpostavlja kanonski Novi zavjet, ako ne i njegove apokrife, hrišćanski su tekstovi iz perioda od 2. do 7, ili čak do 13. stoleća, od kada preovlađuje sholastika. Izuzetak predstavlja Tajno Jevanđelje po Marku, koje je, čini se, govorilo o Isusovoin homoerotskom odnosu sa katihumenom pre nego što je ta tema izbačena iz kanonskog Markovog jevanđelja. Kakvim ih poznajemo, jevanđelja su vrlo suzdržana po pitanju Isusove seksualnosti, tako da se još uvek vode žestoke rasprave oko toga da li je Isus preporučivao čednost, do koje je očito držao, pre negoli brak, koji je hvalio.

Nevjerojatna priča o dvije žene koje su nasamarile španjolsku Crkvu i sklopile brak 1901. uskoro će biti ekranizirana. Na taj će se način povećati vidljivost lezbijki u španjolskom društvu koje je stoljećima brisalo lezbijsku prisutnost iz javnog života.

Ta Goranova šala tih kasnih osamdesetih, zapravo je prvi put da sam čula riječ peder. I da sam, tu i tamo, počela razmišljati o njenom značenju.

Numere se pre svega bave različitošću, ali i jednakošću , te Touré peva o svemu – od ljubavi, preko samoprezira, do smrti i, konačno, samoprihvatanja. Album se kao celina ističe i po kompleksnosti koja je obogaćena jednostavnom iskrenošću koja onoga kojem se obraća potpuno razoružava, a da bi ga pripremila na ono što ima da mu kaže, te dovela do zaključka do kojeg se dolazi tek posle poslednje numere. Zanimljivo je da je album, i pored državne homofobije, nominovan za četiri južnoafričke muzičke nagrade, što je možda najbolji način da se opšta populacija suoči sa sopstvenim predrasudama.

Stripovi Fun Home Alison Bechdel i Horny Dyke Helene Janečić međusobno su u mnogočemu krajnje disparatni. Janečić samu sebe relativno neozbiljno shvaća, insistirajući na ponekad i prvoloptaškim dosjetkama, bez puno samoanalize; ako Bechdel u svom stripu nešto čini, to je opsesivno, i krajnje ozbiljno promišljanje. Dok je strip Alison Bechdel bestseler koji je doživio i brodvejsko uprizorenje i kojemu su posvećivane cijele konferencije, strip Helene Janečić poznat je uskom krugu ljudi, uglavnom unutar LGBT zajednice u Hrvatskoj. No istovremeno imaju i puno toga zajedničkog. Za početak radi se o stripovima koje su radile žene, lezbijke, feministice, koje tematiziraju žensku i queer perspektivu, čije su protagonistice također lezbijke.

Zbogom, zbogom, voljeni (mi charissime), molim se i molim da me se setiš. A ako ti stvaram teret, zaboravi me i slobodno pamti nekog drugog.

Na prvi pogled se doista činilo da taj stereotip afirmira procvjetalu gej, a i queer kulturu, prihvaćali/e su ga i gej muškarci, i heteroseksualne žene. Odrasli/e smo gledajući Will and Grace (Karen i Jack), Sex i grad (Carrie i Stanford), misleći da su upravo takva prijateljstva politički snažno oružje u borbi i protiv patrijarhata i protiv homofobije. Nije bilo jasno dok LGBTI pokret nije ojačao, i feminizam stigao u veći broj domaćinstava, da je upravo taj koncept rezultat patrijarhata i homofobije.

Kada taj proces jednog dana postane legalan, desiće se ono što će se desiti. Čak se i u najnormalnijim slučajevima dešava ono što se moralo desiti: postoje i takozvane normalne porodice čija su deca u veoma nesrećnom položaju. Proces adaptacije na nove porodične strukture već je započet i nastaviće se i u budućnosti. Mislim da se on više ne može zaustaviti, bez obzira na sporadične prepreke, protivljenja i usporavanja na koje će sigurno nailaziti. Te su promene u našim društvima veći izazov za decu usvojenu od strane homoseksualnih parova.

U jednoj epizodi serije The Fosters, Lenin otac, nakon više od 10 godina od autovanja i bezuslovnog prihvatanja u jednom razgovoru sa njom govori sljedeće, parafraziram: sjećaš li se kad si mi se autovala i kada sam ti ja rekao da te i dalje volim? Nisam smio to reći, to je užasno. I dalje te volim. Šta to znači? Volim te i dalje uprkos činjenici da si gej? To je pogrešno. Ono što je trebalo da kažem jeste da sam jako ponosan na tebe što znaš ko si, i da jedva čekam da upoznam osobu sa kojom si odlučila provesti život.