Tekstovi sa tagom: nacizam

Dali smo sebi redakcijsko obećanje da ćemo uoči svakog vikenda čitaocima ponuditi nešto da gledaju, umesto što im samo nudimo da čitaju. Umesto tabloidnih video-užasa koji posvuda imaju zajednički naslov „Da se naježiš“ ili „Da se smrzneš“ ili „Skandalozno: ovo morate videti“, odabrali smo YouTube spotove koji, čini nam se, prijaju formatu našeg portala, a bogami i nama

Dokumentarni film „The Celluloid Closet“ iz 1995. godine objasnio je vezu između filma i identiteta, ali i vidljivosti bez koje pojedinac/ka lako može da poveruje u to da ne postoji. Brojni spiskovi sa LGBTIQ+ filmovima opsedaju internet, ali su vrlo često identični, budući da okupljaju kultne i popularne filmove sa manje ili više vidljivim kvir junacima. Na mnoge se zaboravilo, a filmske liste su ipak bogatije – od Kennetha Angera do Pier Paola Pasolinija, od Gus Van Santa do Bruce LaBrucea i mnogih drugih. Tom temom ćemo se pozabaviti u potpunoj slobodi, bez hronološkog reda

Za one koji još uvijek nisu vidjeli kuda sve ovo vodi, Hitlerovo gotovo momentalno kršenje Munchenskog sporazuma od 29. rujna 1938. godine je moralo učiniti stvari jasnijima. Ali kada je Hitler sastavio novi popis nemogućih zahtjeva za Čehoslovačku te izrežirao odcjepljenje Slovačke, Chamberlain je konačno izgubio strpljenje s… Čehoslovačkom, naravno: čemu garantirati teritorijalni integritet zemlje koja se nije u stanju održati u jednom komadu? Jednom kada je britanska fiktivna garancija uklonjena, Hitler je pregazio ostatak češkog teritorija i pretvorio Slovačku u nacističku marionetu. Na kalendaru je bio zaokružen 15. ožujak 1939, do Drugog svjetskog rata je ostalo manje od šest mjeseci

Teroristički napad na Al-Noor džamiju u Oslu pokrenuo je niz pitanja. Napadač Philip Manshaus je provalio u zgradu, i zapucao, ali nikoga nije pogodio. Kasnije je u porodičnoj kući pronađena mrtva njegova usvojena sestra, te su ga vlasti optužile za terorizam i ubistvo. Napad je opisan kao posledica ponovnog uspona onih koji veruju u superiornost bele rase, a Thee Yezen Al-Obaide, asistent generalnog sekretara organizacije Salam (organizacija za kvir osobe muslimanskog porekla u Norveškoj) je u ovom tekstu pokrenuo i problem seksualnog identiteta napadača, te započeo debatu o odnosu pojedinih belih kvir ljudi prema moći i tvrđim ideologijama, a kako bi na vreme moglo da se razmisli o ovom, te drugim srodnim problemima u okviru kojih se iz osećaja inferiornosti beži u lažni, i vrlo opasan osećaj superiornosti

Za razliku od Nemačke koja je raskidom sa zločinačkom prošlošću, suočavanjem i preuzimanjem odgovornosti, postala razvijeno, demokratsko i uspešno društvo, lišeno frustracija poraženog, građani Srbije procesima negiranja odbijaju svaku mogućnost da se osvrnu na zlo počinjeno u njihovo ime. Naprotiv, velikodržavna ideja koja je bila u osnovi agresivnih ratova protiv suseda živi i danas, sa zavidnom mobilizacijskom snagom, gotovo kao i pre dve i po decenije. U toj konstanti, u toj nepromenjenoj konstelaciji treba tražiti uzrok masovnog poistovećivanja demokratske i antifašističke Nemačke sa Trećim Rajhom

Bez sumnje, svaki građanin mora osećati saodgovornost u političkom smislu za postupke države kojoj pripada. No, ne nužno i u moralnom smislu faktičkog ili duhovnog učestvovanja u zločinima. Da li nas Nemce treba načiniti odgovornim za nedela koja su Nemci počinili nad nama samima ili koja su nas kao nekim čudom zaobišla? Da – utoliko što smo dozvolili da kod nas postoji takav režim. Ne – utoliko što su mnogi od nas s najdubljim uverenjem bili protivnici sveg tog zla i nisu počinili ništa zbog čega bi sebi priznali tu moralnu sakrivicu. Utvrditi nečiju odgovornost ne znači utvrditi i njegovu moralnu krivicu

Danas je opšte prihvaćeno da je konferencija održana januara 1942., u skromnoj vili u berlinskom predgrađu Vanze, bila ključni događaj u pokretanju ”Konačnog rešenja”. Kratko Heydrichovo izlaganje stavilo je u pogon administrativni proces genocida. Od tog trenutka se za "Konačno rešenje", kao za formalnu državnu politiku, može reći da je počelo

Hitler je prepoznao Goebbelsov dar i spretno ga vezao uza se. Ubrzo se Goebbels podvrgnuo „Većemu, političkom geniju“, kako je to povjerio svome dnevniku i dodao: „Hitleru, ja te volim, jer si velik i jednostavan istovremeno.“ Ta povezanost trajala do njihove gotovo zajedničke smrti. Goebbels, kao govornik istog ranga i snažnog djelovanja, ali bez karizme vođe, instinktivno je znao da može biti samo sluga, izvikivač, propagandist onog koji je Prvi. U tom smislu je on je Hitlerov uspon demagoški podupirao i učvršćivao sve do kraja

Početkom 2017. godine je njemačka vlada prihvatila zakon koji će izbrisati osude desecima tisuća Nijemaca koji su pod anti-gay zakonom, poznatim kao Paragraf 175, osuđeni zbog homoseksualnih činova. Riječ je o zakonu koji je donesen 1871. godine, kada je stvoren prvi moderni njemački zakonik.

Kako je jednom narcistički naduvanom, sadomazohistički predisponiranom psihopati sa paranoidnim idejama ludosti, kao što je Hitler, moglo da pođe za rukom da nađe pristalice. U trenutku u kome je kao neograničeni gospodar života i smrti svojim podanicima ili sunarodnicima obećavao apsolutno oslobođenje od kazne, i to i za najneljudskije zločine, iz društva su iznenada iznikle sluge mučitelja i dželati, kakvi su na hiljade mogli da se nađu u nacionalsocijalističkim koncentracionim logorima i zatvorima Gestapoa

Kao „neprirodni osećaj“, nacionalsocijalistički lekari su homoseksualnost smatrali „izlečivom“ , no u praksi homoseksualci nisu upućivani u bolnice već u koncentracione logore (oznaka: ružičasti trougao), gdje su u pojedinim slučajevima sprovođeni „ispiti odricanja“ (npr. 1944. u Ravensbrücku), prilikom kojih je ustanovljavano ko „je dopuštao da ga golicaju devojčure“ nakon čega je mogao da bude otpušten iz zatvora kao „ne stvarno homoseksualan“.

Kasnije je u svojim memoarima zapisao da je tokom boravka u logoru bio u ljubavnim vezama sa dva mlada Poljaka – čija su imena bila Tadeusz i Zbigniew. Kao nadzornik bloka imao je odvojenu sobu, te je u njoj, kako je kasnije zabeležio, proveo neke od najsrećnijih dana sa Zbigniewim. Dalje piše da je ono što se naziva „pravom ljubavlju“ doživeo samo jednom u životu, i to u logoru, i da je ljubav svog života sreo baš u Aušvicu. I Tadeusz i Zbigniew su izgubili živote u tom istom logoru.

Uradila je kao što joj je rekao i preživela, da bi iz fabrike u koju su je poslali bila oslobođena u maju 1945. godine. Nakon toga je otišla u Australiju gde je radila u nekoliko trgovačkih objekata sve dok se nije preselila u Kings Cross u okolini Sidneja, a u vreme kada je počela epidemija HIV-a. Ostatak života je provela pružajući psihološku i emotivnu podršku osobama koje žive sa HIV-om. Preminula je 2001. godine, a da nikada ništa nije saznala o čoveku koji joj je spasio život.

Kao „neprirodni osećaj“, nacionalsocijalistički lekari su homoseksualnost smatrali „izlečivom“ , no u praksi homoseksualci nisu upućivani u bolnice već u koncentracione logore (oznaka: ružičasti trougao), gdje su u pojedinim slučajevima sprovođeni „ispiti odricanja“ (npr. 1944. u Ravensbrücku), prilikom kojih je ustanovljavano ko „je dopuštao da ga golicaju devojčure“ nakon čega je mogao da bude otpušten iz zatvora kao „ne stvarno homoseksualan“.

Službeni glasnik i Zavod za udžbenike objavili su Sabrana dela Stanislava Vinavera u 18 knjiga. Ovo kapitalno delo koje je priredio Gojko Tešić dobilo je priznanje za izdavački poduhvat godine na Međunarodnom sajmu knjiga u Podgorici 2015. Prvo kolo Vinaverovih Sabranih dela dobilo je priznanje za izdavački poduhvat godine na 57. Međunarodnom sajmu knjiga u Beogradu. Nakon mnogo decenija, konačno je celokupno delo jednog od naših najvećih pisaca i jezičkih volšebnika dostupno čitaocima. U petanestom tomu “Ukrotitetlji haosa” skupljeni su neki Vinaverovi eseji o umetnosti, kulturi i nauci. Iz ove knjige prenosimo nekoliko odabranih tekstova. Ovaj tekst objavljen je u listu “Vreme” 15. jula 1933. godine