The Man Who Laughs (1928): Inspiracija za Džokera

Adaptacije onoga što je pisao Edgar Allan Poe bile su vrlo popularne te 1928. godine – pojavila su se čak dva filma snimljene po kratkoj priči The Fall of the House of Usher i jedan napravljen po uzoru na The Telltale Heart. Poe ipak nije jedini čije su priče inspirisale reditelje horor filmova, budući da se iste godine pojavio i The Man Who Laughs, adaptacija istoimenog romana Victora Hugoa.

The Man Who Laughs nije zamišljen kao horor, budući da se radi o pravom primeru ekspresionističkog filma koji je potpisao reditelj Paul Leni. Istina je i da ima više elemenata romantične drame nego horora. Za horor ambijent je najzaslužnija fotografija, pa je jezivo okruženje stvoreno skoro slučajno, što je ovaj film smestilo među horor klasike.

U pitanju je priča o junaku po imenu Gwynplaine, koji je ostao siroče nakon što mu je oca pogubio engleski kralj. Pošto završi u domu za nezbrinutu decu, biva otet od strane grupe lekara koji vole da eksperimentišu na ljudskim subjektima, pa ostane sa trajnim oštećenjem zbog kojeg „ne može da skine osmeh s lica“. Upravo će zbog toga postati atrakcija, pa će nastupati pod imenom „čovek koji se smeje“.

Kada se zaljubi u devojku koju je sreo prilikom bekstva, počinje da se oseća „neadekvatno“, budući da veruje da ne zaslužuje ljubav zbog unakaženog lica. Upravo je taj ljubavni zaplet u središtu filma, ali kao glavni utisak ipak ostaju scene koje su snimljene tako da duboko uznemiravaju, između ostalog i zbog „osmeha“.

Danas se veruje da je ovaj film poslužio kao inspiracija za Džokera, Betmenovog glavnog neprijatelja, pa je Gwynplaine svoje „poremećeno“ lice pozajmio jednom od najvećih antiheroja svih vremena.

The Man Who Laughs nije jedini horor junak koji se rodio te godine, pa su zanimljive i pomenute adaptacije priče The Fall of the House of Usher, potom A Daughter of Destiny, The Terror, te The Telltale Heart.