Urlik

I

Vidio sam najbolje umove moje generacije uništene ludilom, histerično izgladnjele gole,

dok se vuku kroz crnačke ulice u zoru  tražeći bijesni fiks,

Hipsteri anđeoskih glava žude za antičkom  rajskom vezom sa zvjezdanim dinamom u

mašineriji noći,

koji u siromaštvu i u dronjcima i praznim očima sjede naduvani u natrpirodnoj

tami hladnovodnih stanova lebdeći vrhovima gradova zamišljenog džeza,

koji su ogolili svoje mozgove Raju pod Elom i vidjeli Muhamedove anđele kako posrću

po osvijetljenim krovovima oronulih zgrada,

koji prolaze kroz univerzitete sjajnih očiju halucinirajući o Arkanszasu i Blejkovskoj

tragediji među učenicima rata,

koji su izbačeni iz akademija zbog ludila i objavljivanja bestidnih oda na prozorima

lobanje,

koji šćućureni u neobrijanim sobama u donjem vešu, pale svoj novac u kantama za smeće

i slušaju Teror kroz zidove,

koji su uhapšeni u svojim stidnim bradama vraćajući se kroz Laredo zbog marihuanskog

kaiša na putu za Njujork,

koji su jeli vatru u ofarbanim hotelima ili pili terpentin u Rajskoj Aleji, mrtvi, ili čistili

torzoe iz noći u noć

sa snovima, drogama, hodajućim noćnim morama, alkoholom, kurcem i beskrajnim mudima,

neuporedivim slijepim ulicama nemirnih oblaka i munja uma koji poskakuje ka

polovima Kanade i Patersona, osvjetljavajući među njima nepokretni svijet

Vremena,

čvrsti pejotski hodnici, zore u dvorištu groblja sa zelenim drvećem, pijanstva od

vina na krovovima, izlozi u predgrađima u naduvanoj vožnji ukradenim kolima,

saobraćaj pod neonskim svjetlucanjima, vibracije sunca i mjeseca i drveća u

prašini režuće bruklinske zime, bezvrijedne kletve i nježna kraljevska svjetlost

uma,

koji su se vezivali za metroe za beskrajnu vožnju od Baterija do svetog Bronksa pod

benzendrinom[1] sve dok ih buka točkova i djece ne spusti drhtave ispucalih

usana opuštenog i pretučenog i turobnog mozga koji je sav isušen brilijantnošću u

sumornom svijetlu Zoološkog vrta,

koji su cijelu noć tonuli pod svjetlom podmornice Bikforda koja je isplovljavala i sjedjeli

cijelo popodne u napuštenom Fugaciju uz ustajalo pivo slušajući prasak ukletog na hidrogenskom džuboksu,

koji su pričali bez prestanka sedamdeset sati od parka do otirača, do kafea, do Belevjua

do muzeja, do Bruklinskog mosta,

koji su izgubljen bataljon platonskih govornika što skaču sa praga pomoćnih požarnih

stepenica sa prozorskih simsova Empajer Stejt Bildinga,

koji su  na mjesecu brbljali vrištali povraćali šaputali činjenice i uspomene i anegdote i

primali udarce u oči i šokove iz bolnica i zatvora i ratova,

čiji je razum ispovraćan u potpunom opozivu sedam dana i noći sa  sjajnim očima,

mesom za Sinagogu razbacanom po pločniku

koji su nestali u ništavilu Zena Nju Džersija ostavljajući trag u dvosmislenim

dopisnicama sa Atlantik Siti Hola,

pateći od Istočnog znoja i tangerinskog[2]  mljevenja kostiju i migrena Kine od

“skidanja” sa droge u sumorno sređenoj sobi u Njuvarku,

koji su lutali tuda i svuda u ponoć na željezničkoj stanici pitajući kuda ići i koji su

išli, ne ostavljajuci slomljena srca za sobom,

koji bi upalili cigarete u teretnim vagonima, teretnim vagonima, teretnim vagonima koji

bi stvarali buku kroz snijeg ka usamljenim farmama u ostarjeloj noći,

koji su proučavali Plotinus Poa na krstu Svetog Džona, telepatije i rokabili ‘"bipbopa” ,

kabale zato jer univerzum instinktivno vibrira za njihovim stopama u Kanzasu,

koji su lutali kroz ulice Ajdaha tražeći vizionarske indijanske anđele koji su bili

vizonarski indijanski anđeli,

koji su mislili da su jedini ludaci dok je Baltimor sijao u natprirodnoj ekstazi,

koji su uskakali u limuzine sa Kinezom iz Oklahome na impulsu ulične svjetiljke na

provincijskoj kiši u ponoći zime,

koji su bili lijeni gladni i usamljeni kroz Hjuston tražeći džez, seks i supu i pratili sjajnog

Španca da bi razgovarali o Americi i Vječnosti, što je beznadežan zadatak i

tako su se ukrcali na brod za Afriku

koji su nestali u vulkanima Meksika ne ostavljajući ništa iza sebe sem sjenke farmerki i

lave i pepela poezije rasijane po kaminu Čikaga,

koji su se ponovo pojavljivali na Zapadnoj obali istražujući FBI sa bradama i u

šortsevima sa krupnim pacifističkim očima seksi tamne kože dok dijele

nerazumljive letke,

koji su palili rupe od cigareta na svojim rukama protestujući protiv narkotičke duvanske

izmaglice kapitalizma,

koji su distriburirali pamflete Superkomuniste na Junion skveru, plačući i skidajući se

dok sirene iz Los Alamosa jadikuju nad njima, jadikuju nad Volom i ferijem

Stejten Ajlenda koji isto jadikuje,

koji su slomljeni od plača u bijelim vježbaonicama goli i drhtavi ispred mašinerije drugih

kostura,

koji su ujeli detektive za vrat i stresli se od zadovoljstva u policijskim kolima zbog

ne počinjenog kriminala, već zbog svoje divlje uzavrele pederastije i intoksikacije,

koji su urlikali na svojim koljenima u metrou i bili odvučeni sa krova mašući genitalijama

i rukopisima,

koji su pustili svete motocikliste da ih jebu u dupe i da viču od zadovoljstva,

kojima su pušili i kojima su pušili ljudski anđeli, mornari, naučeni milovanju u atlantskim

i karipskim ljubavima,

koji su se kresali ujutru i uveče u ružičnjacima i na travi javnih parkova i na grobovima

dok su slobodno rasipali svoje sjeme svakome ko bi došao i ko može,

koji beskrajno štucaju pokušavajući da se nasmiju ali su završavali jecajem iza dijela

hamama dok  plavi i goli anđeo dolazi da ih probode svojim mačem,

koji su izgubili svoje ljubavnike zbog tri stare suđenice, a jednooka suđenica

heteroseksualnog dolara namiguje iz materice, jednooka suđenica ne radi ništa

već sjedi na svom dupetu i kida razumne zlatne niti majstorovog razboja,

koji su se ekstatično nenasilno jebali sa bocom piva draganom pakle cigareta svijeće i pali su sa kreveta, i nastavili na podu i nastavili duž hodnika i završili dahčući na zidu uz

viziju posljednje pičke i svršili izbjegavši zadnju spermu svijesti[3],

koji su se zasladili hvatanjem miliona djevojaka koje drhte u zalasku sunca, i bili crvenih

očiju izjutra ali i bili spremni da se zaslade grabljenjem izlaska sunca, guzovima

koji sijaju pod ambarima goli u jezeru,

koji su izlazili kurvajući se kroz Kolorado u ukradenim kolima mučenika, N.C., tajni

heroj ovih pjesama, kuronja i Adonis Denvera, radost sjećanja njegovih

bezbrojnih tucanja djevojaka na praznim parcelama i u dvorištima ekspres restorana, ofucanim redovima bioskopa, pećinama planinskih vrhova ili suvonjave kelnerice zadignutog kombinezona u porodičnim svratištima, i naročito na tajnim benziskim pumpama gdje postoji solipsizama džonova i takođe na ulicama rodnog grada,

koji su isparili u praznim gadnim filmovima, koji su bili promijenjeni u snovima, budili

se na neočekivanom Menhetnu, i pokupili se iz podruma mamurni od bezdušnog

Tokaja[4] i horora Treće Avenije, čeličnih snova i posrćući do kancelarija za

zapošljavanje,

koji su hodali cijelu noć u cipelama punim krvi po snježnim dokovima čekajući na

širom otvorena vrata sobe Ist Rivera,  koja je ispunjena toplim isparenjima i

opijumom,

koji su stvorili velike samoubilačke drame u stanovima na liticama Hadsona tokom

rata na izmaglici reflektora mjeseca i njihove glave biće krunisane lovorom i

zaboravom,

koji jedu jagnjeći paprikaš mašte ili vare krabu na muljevitom dnu rijeke Boveri,

koji plaču za romansom na ulicama dok guraju svoja kolica puna luka i loše muzke,

koji sjede na kutijama dišući pod mostom u mraku i izdižu se da sagrade čembala u

svojim potkrovljima,

koji kašlju na šestom spratu u Harlemu krunisani plamenom tuberkuloznog neba

okruženi narandžastim gajbama teologije,

koji su cijelu noć švrljali i rokali se kroz plemenita bajanja koja su žutim jutrima bile

strofe brbljanja,

koji su kuvali boršč i tortilje od pluća srca repova gnjilih životinja sanjajući o čistom

vegetarijanskom kraljevstvu,

koji su se zavlačili pod kamione koji prevoze meso tražeći jaje,

koji su bacali svoje satove sa krovova da bi licitirali za Vječnost van Vremena, a

budilnici im padali na glavu svakog dana sljedeće decenije,

koji su rezali svoje ručne zglobove tri puta uspješno bezuspješno, i odustali primorani da

otvore antikvarne radnje u kojima su mislili da ostare i plaču,

koji su živi spaljivani u svojim nevinim somotskim odijelima na Medison Aveniji

pod vatrom olovnih stihova ispunjeni gomilom gvozdenih odreda mode i

nitroglicerinskim vriskom pederčića iz reklame i iperirom inteligentnih paklenih

urednika, ili su ih pregazili pijani taksiji Apsolutne Stvarnosti,

koji su skočili sa Bruklinskog mosta, to se zapravo i  desilo, i odšetali nepoznati i

zaboravljeni u ulice sablasnih isparenja od supa Kineskog grada i vatrogasnih

kola, čak i bez jednog besplatnog piva,

koji su pjevali u očaju sa prozora, padali sa prozora metroa, skakali po prljavom Pasijuku,

bacali se na crnčuge, plakali po ulicama, bosonogi plesali na slomljenim vinskim čašama, gnječili fonografske ploče nostalgičnog evrposkog njemačkog džeza tridesetih, ispijali viski i bacali se režući u krvavom toaletu, sa jecajima u njihovim ušima od eksplozije džinovskih sirena,

koji su jezdili auto-putevima prošlosti putovali jedno ka drugom u oldtajmerima Golgote

zatvoreničke usamljenosti i gledali uskrsnuće birmigenskog džeza,

koji su se vozili duž zemlje sedamdesetdva sata da bi prokljuvili da li sam ja imao viziju

ili da li si ti imao viziju  ili da li je on imao viziju do prolaska Vječnosti,

koji su putovali do Denvera, koji su umrli u Denveru, koji su se vratili iz Denvera i

uzaludno čekali, koji su nadgledali Denver i sakupljali se i samovali u Denveru i

konačno pošli da pronađu Vrijeme i sada je Denver napušten od svojih heroja

koji su padali na koljena u beznadežnim katedralama moleći se za međusobni spas i

svijetlo i grudi, sve dok duša ne osvijetli njihovu kosu na trenutak,

koji su se sudarali kroz svoje umove u zatvoru čekajući nemoguće kriminalce sa zlatnim

glavama i bajalicom stvarnosti u svojim srcima koji su pjevali sladak bluz do

Alkatraza,

koji su se penzionisali i u Meksiku njegovali naviku, ili u Roki Mauntu da njeguju Budu

ili u Tangeru do dječaka ili Južnom Pacifiku do crne lokomotive ili Harvardu do

Narcisa do Vudlavna cvjećnog vijenca ili groba,

koji su tražili razumna suđenja optužujući radio za hipnotisanje i napušteno ludilo i svoje

ruke i obješenu porotu,

koji su bacali krompir salatu na predavače CCNY[5] – a o dadaizmu, a kasnije se

predstavljali na granitnim stepenicama ludnice obrijanih glava i govorili poput

arlekina o samoubistvu, tražeći hitnu lobotomiju

i koji su umjesto toga dobijali opiljivo ništavan insulin Metrazol električnu hidroterapiju i

psihoterapiju radnu terapiju stonog tenisa i amnezije,

koji su u neduhovitom protestu simbolično prevrnuli sto za stoni tenis, nakratko se

odmorivši u katatoniji,

vratiće se nekoliko godina kasnije skoro sasvim ćelavi izuzimajući periku od krvi i suza i

prstiju ludaku prokletih bolničkih soba u ludim gradovima Istoka,

Pigrim Stejt Roklandovim i Grejstounovim smrdljivim hodnicima čiji svadljivi eho duše,

u ponoć roka na usamljenoj klupi u carstvu ljubavi kamene grobnice[6], san o

životu noćne more, tijela koja se okamene teška poput mjeseca,

S majkom koja konačno *****, i posljednjom fantastičnom knjigom koja leti sa prozora

stana, i posljednja vrata zatvorena u  četiri izjutra, i posljednji telefon razbijen o

zid kao odgovor i posljednja namještena soba ispražnjena do posljednjeg komada

metalnog namještaja, žuti papir se diže presavijen preko žice u plakaru,

čak i to djeluje izmišljeno, i to nije ništa drugo do nada za malo

halucinacije –

oh, Karl, dok god nisi bezbjedan nisam ni ja bezbjedan, sada si prepušten životinjskoj

supi vremena

i koji su stoga trčali kroz ledene ulice opsjednuti iznenadnim bljeskom alhemije zbog

korišćenja kataloga elipsi promjenljivih mjera i  vibrirajućih ravni,

koji su sanjali i stvarali ovaploćene šupljine u Vremenu i Prostoru kroz slike poređane

jedna uz drugu, i zarobljavali arhanđela duše između 2 optičke slike i udruživali

osnovne glagole i propisanu imenicu i povlaku svijesti zajedno skačući sa senzacijom Pater Omnipotens Aeterna Deus[7]

da ponovo stvaraju sintaksu i mjeru za jadnu ljudsku prozu i stoje ispred tebe nijemo i

inteligentno i tresu se od srama, odbijajući i uz to i priznavši duši odgovarajući

ritam misli  u njegovoj goloj i bezgraničnoj glavi,

ludak skitnica i anđeo daju ritam Vremenu, nepoznati, ipak ovdje ostavljaju što bi se

moglo kazati u vremenu koje dolazi nakon smrti,

i vaskrsli u sablasnoj odjeći džeza u sjenci orkestra zlatnih truba koji su oduvali patnju

američkog golog uma za ljubav eli eli lamma lamma

plač sabacthani saksofona naježio je gradove sve do posljednjeg radija

u apsolutnom srcu pjesme života koja je iskasapljena iz njihovih tijela koja će biti

dobra za jelo hiljadu godina.

II

Koja sfinga od cementa i aluminijuma je jakim udarcem otvorila lobanje i pojela im

mozgove i maštu?

Moloh![8] Samoća! Prljavština! Ružnoća! Pepeljare i pribavljeni dolari! Djeca vrište ispod

stepenica! Dječaci jecaju u vojskama! Starci ridaju u parkovima!

Moloh! Moloh! Košmaru Moloha! Moloh bez ljubavi! Mentalni Moloh! Moloh težak

porotnik ljudima!

Moloh neshvatljiv zatvor! Moloh izukrštan kostima bezdušan zatvor i Kongres tuge! Moloh čije su zgrade osuda! Moloh ogroman kamen rata! Moloh preneražene vlade!

Moloh čiji je um čista mašinerija! Moloh čija je krv novac! Moloh čiji su prsti deset

vojski! Moloh čije grudi su ljudožderski dinamo! Moloh čije su uši zadimljeni

grob!

Moloh čije su oči hiljade slijepih prozora! Moloh čiji neboderi stoje u dugačkim ulicama

poput beskonačnih Jehova! Moloh koji proizvodi snove i grakti u magli! Moloh

čiji dimnjaci i antene krunišu gradove!

Moloh čija je ljubav bezgranično ulje i kamen! Moloh čije su duše električna energija i

banke! Moloh čije je siromaštvo avet genija! Moloh čija je sudbina oblak

bespolnog hidrogena! Moloh čije je ime Um!

Moloh u kome sam sjedim! Moloh u kome sanjam Anđele! Ludilo u Molohu! Pušači

kurca u Molohu! Nedostatak ljubavi i muževnosti u Molohu!

Moloh koji je rano ušao u moju dušu! Moloh u kome sam svjestan bez tijela! Moloh koji

me plaši rođenom ekstazom! Moloh koji sam napustio! Probudi se u Molohu!

Protok svjetlosti na nebu!

Moloh! Moloh! Robotski stanovi! nevidljiva predgrađa! Blaga kostura! slijepi kapital!

demonske  industrije! sablasne nacije! nepobjedive ludnice! granitni kurčevi!

monstruozne bombe!

Slomili su kičmu dižući Moloh do Raja! Pločnici, drveće, radio-aparati, tone! podižu grad

do Raja koji postoji i svuda je u nama!

Vizije! kob! priviđenja! čuda! ekstaze! odnešene američkom rijekom!

Snovi! obožavanja! prosvijetljenja! religije! cijela hrpa prefinjenog sranja!

Proboji! preko rijeke! izlaki udarci i raspijeća! odneseni bujicom! Ushićenja!

Epifanije! Očaji! Deset godina životinjskih krikova

i samoubistava! Umovi! Nove ljubavi! Luda generacija! Bačeno na stijene

Vremena!

Pravi sveti  smijeh u rijeci! Sve su to vidjeli! divlje oči! sveti povici! Licitirali su

oproštaje! Skočili sa krova! u samoću! mašući! noseći cvijeće! Do rijeke! Na

ulicu!

III

Karl Solomon! S tobom sam u Roklandu

Gdje si luđi od mene

S tobom sam u Roklandu

Gdje se osjećaš čudno

S tobom sam u Roklandu

Gdje imitiraš sjenku moje majke

S tobom sam u Roklandu

Gdje si ubio dvanaest svojih sekretarica

S tobom sam u Roklandu

Gdje se smiješ nevidljivom humoru

S tobom sam u Roklandu

Gdje smo veliki pisci na istoj užasnoj pisaćoj mašini

S tobom sam u Roklandu

Gdje je tvoje stanje jako loše i javljeno je na radiju

S tobom sam u Roklandu

Gdje moć lobanje nije više priznata od crva razuma

S tobom sam u Roklandu

Gdje piješ čaj sa grudi usedjelica Utike

S tobom sam u Roklandu

Gdje se praviš dosjetke na tijelima medicinskih sestara harpija Bronksa

S tobom sam u Roklandu

Gdje vristiš u ludačkoj košulji  u kojoj gubiš trenutni meč stonog tenisa u ambisu

S tobom sam u Roklandu

Gdje udaraš po katoničnom klaviru a duša je nevina i besmrtna i ne smije da umre bez boga u naoružanoj ludari

S tobom sam u Roklandu

Gdje još pedeset elektro-šokova neće više nikada ponovo vratiti tvoju dušu svome tijelu sa njenog hodočašća krstu praznine

S tobom sam u Roklandu

Gdje si optužio doktore za ludilo i zavjeru Jevrejske socijalističke revolucije protiv fašističko – nacionalističke Golgote

S tobom sam u Roklandu

Gdje si pljuvao raj Long Ajlanda i uskrsao tvog ljudskog živog Isusa iz superljudske grobnice

S tobom sam u Roklandu

Gdje je dvadesetpet hiljada ludih zapovjednika zajedno pjevalo posljednje stihove Internacionale

S tobom sam u Roklandu

Gdje grlimo i ljubimo Sjedinjene američke države pod našim čaršavima, Sjedinjene američke države kašlju cijelu noć i neće da nas puste da spavamo

S tobom sam u Roklandu

Gdje su nas elektricifirane probudili iz kome avioni naših duša koji grme iznad krova jer su došli da bace anđeoske bombe  bolnice koja će osvijetliti samu sebe;

imaginarni zidovi se ruše

O, mršave legije što trčite vani

O, zvjezdama posuti šoku milosti   vječni rat je ovdje

O, slobodo koja si zaboravila veš slobodni smo.

S tobom sam u Roklandu

U mojim snovima šetaš sav mokar od plovidbe morem američkih auto – puteva u suzama na vratima moje kolibe u Zapadnoj noći

San Francisco, 1955—1956

FUSNOTA URLIKU

Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto! Sveto!

Sveto! Sveto! Sveto!

Svijet je svet! Duša je sveta! Koža je sveta! Nos je svet! Jezik i kurac i ruka i šupak su

sveti!

Sve je sveto! svako je svet! svuda je sveto! svaki dan je svet!

Svaki čovjek je anđeo!

Svaka skitnica je sveta poput serafima! ludak je svet kao što si ti moja dušo sveta!

Pisaća mašina je sveta pjesma je sveta glas je svet slušaoci su sveti ekstaza je sveta!

Sveti Petar sveti Alen sveti Solomon sveti Lusijen sveti Keruak sveti Hakl sveti Borou sveti Kesedi sveti neznani peder i sveti patnik prosjak gnusni ljudski anđeli!

Sveta moja majka u ludom skloništu! Sveti kurčevi otaca Kanzasa!

Sveti jecaji saksofona! Sveti bop apokalipse! Sveti džez bendovi mariuhanskih hipstera mirovnog pejota i bubnjeva!

Sveta samoća nebodera i pločnika! Svete kafiterije pune milionima! Sveta misteriozna rijeka suza ispod ulica!

Sveti usamljeni idol! Sveto ogromno jagnje srednje klase! Sveto ludilo pastira pobune! Koji kopa Los Anđeles JE Los Anđeles!

Sveti Njujork sveti San Francisko Sveta Piorija[9] i Sijetl Sveti Pariz Sveti Tangerin sveta Moskva sveti Istambul!

Sveto vrijeme vječnosti! sveta vječnost u vremenu sveti sati u prostoru četvrte dimenzije sveta peta Internacionala sveti Anđel u Molohu!

Sveto more sveta pustinja sveta željeznička pruga sveta lokomotiva svete vizije svete halucinacije sveta čuda svete očne jabučice sveti ambis!

Sveto opraštanje! milost! milosrđe! vjera! Sveto! Naše! tijela! patnja! plemenitost!

Sveta natrpirodna izuzetno brilijantna blagost duše!

Berkeley 1955

[1]  vrsta amfetamina

[2]  Tangerija – grad u Maroku u kome je jedan od „bitnika“ Vilijem Barou proveo neko vrijeme

[3]  gyzym, spelovanje ove riječi potiče i jedino postoji u ovoj pjesmi

[4]  Tokay – vrsta vina

[5]  Gradski koledž Njujorka (The City College of New York)

[6]  dolmen – vrsta primitivne grobnice oblika poput kamenog stola

[7]  Svemoćni Otac Vječni Bog

[8]  Moloh – feničanski bog sunca, uništenja, suše, bolesti i gladi kojem su žrtvovana djeca vjerujući da će se umilostiti. U prenesenom značenju označava proždirujuću neman

[9]  dio Ilinoisa

Prevela Mirjana Velimirović Lekić