Zašto Putinu nije značajna Oktobarska revolucija

Stota godišnjica Ruske (Oktobarske) revolucije bila je 7. novembra. I dalje se smatra pitanjem koliko je proces nasilnog preuzimanja vlasti zapravo bila revolucija. Istoričar Ričard Pajps je smatrao da je to ustvari bio proces puča jer „revolucionari“ nisu imali političku podršku od većine populacije. Na primjer, na izborima krajem novembra 1917. godine, Vladimir Lenjin i njegova boljševička partija su osvojili oko četvrtinu glasova. Štaviše, može se reći da su baš događaji tokom kraja februara  1917. godine bili revolucionarni jer su doveli do poraza carskog režima. Dešavanja su obuhvatala liberale, socijaldemokrate, komuniste, seljake, radnike, vojnike, mornare, žene, intelektualce kao i mnoge druge. Argumenti poput Pajpsovih nikada nisu bili dio sovjetskog pisanja istorije. Tokom većinskog perioda SSSR-a bilo je zabranjeno proučavati proces dešavanja koja nisu bila u skladu sa pogledima komunističke partije. 

Ono što je interesantno jeste da proslava i obilježavanje 100. godišnjice revolucije tokom 2017. godine uopšte nije imala toliko veliki značaj kao tokom perioda početkom 2000-ih. Naime, očekivalo se da će razne proslave i obilježavanja biti organizovani od strane vlasti, formalnih aktera i institucija. Jedno objašnjenje zašto se to nije desilo govori o tome da je sovjetska istorija današnje Rusije i dalje na razne načine kontroverzna tema u kojoj se traži balans između veličanja sovjetske prošlosti i priznavanja ljudskog stradanja za vrijeme SSSR-a. Istoričar Robert Konguest je smatrao da je SSSR tokom svoga postojanja na jedan ili drugi način izvršio ubistvo najmanje 15 miliona ljudi. Može se reći da Rusija još nije u potpunosti izvršila suočavanje s prošlošću u vezi toga perioda.

Istovremeno se navode i druga tumačenja vezana za politički razvoj Rusije. S obzirom na Majdansku građansku revoluciju koja ja imala podršku većine ukrajinske populacije, može se reći da Putinovom režimu nije puno u interesu da se slave revolucije. Boljševici i Lenjin su bili uglavnom finansirani „sa strane“, to jest od tadašnje njemačke vlade. Takav narativ i činjenica idu nasuprot političkoj komunikaciji koja se vrši od strane Putina i drugih političara kada se radi o suverenosti države i unutrašnjem integritetu. Također, političarima nije baš u interesu da slave nešto što se smatra negativnim u očima Ruske Pravoslavne Crkve koja veliča posljednju rusku carsku porodicu i konzervativne ideje oko ruske identifikacije. 

U Rusiji su simboli revolucije poput spomenika Lenjinu i dalje prisutni, ali revolucija nije više značajna na isti način za današnje ruske političare i vlasti kao što je revolucija bila značajna za sovjetske ili za nostalgične glasače tokom 1990-ih i 2000-ih godina. Proslava i obilježavanje revolucije su trenutno na nižem nivou dok je 9. maj (Dan pobjede) za vrijeme Putinove vladavine postao praznik broj jedan što se tiče veličanja, ponosa i profilisanja Rusije kao države i nacije. Revolucija, koja je za carsku Rusiju bila poraz,  ipak je u očima političara poput Putina danas  „loša riječ“, za razliku od pobjede.