Zbirka pisama kao ukoričene emocije

                                      Koga nema - brišu mu se stope

                                      Prazni minuti njegov prostor pune

                                                                             Milan Milišić

Niko racionalan ne očekuje da će se pesnika stradalog u ratu setiti društvo koje ne želi da pamti vlastito učešće u gašenju hiljada života; Milana Milišića sećaju se njegova saputnica Jelena Trpković, koja je priredila deo njihove prepiske, svojevrsnu zbirku emocija i faktografije Sisak-Dubrovnik, Pisma ljeta 1980. (Udruga kultura vrijednosti Sisak) i prijatelji Mile Stojić iz Sarajeva, Đuro Tadić, urednik izdanja, iz Siska i Predrag Čudić iz Beograda, koji su o knjizi i pesniku govorili 3. marta u Ustanovi kulture Stari grad. I posetioci koji su došli da ih čuju, među njima Milišićevi brojni poštovaoci.

Milan Milišić (Dubrovnik, 1941 - 1991), bio je pesnik, dramaturg, prevodilac, autor je i nedovršenog romana Oficirova kći, eseja, putopisnih reportaža. Jedna je od prvih žrtava opsade JNA, varvarskog napada na Dubrovnik. Ni danas se ne zna pouzdano da li je poginuo od minobacačke granate branitelja, ili od projektila ispaljenog sa topovnjače Ratne mornarice.

Prepiska Jelene Trpković i Milana Milišića iz vremena Jeleninog boravka na Likovnoj koloniji koju je organizovala Željezara Sisak donosi zanimljive zapise i nadasve zanimljivo svedočanstvo vremena, susret sa fabrikom u kojoj je radilo 14 hiljada radnika, upoznavanje sa teškim poslovima i osećanjem da je iz visokih peći “procurelo sunce”.

U pismima koja su putovala na relaciji Sisak-Dubrovnik zabeležene su emocije i druženje mladih umetnika iz bivše Jugoslavije, u, zabeležiće Đuro Tadić, “burnim osamdesetim godinama jugoslovenskog društva”.

“Iz Jeleninih sjećanja vidljivo je, s jedne strane, uvažavanje i veliko poštovanje radnika visokopećara i slikara, kipara, onih koji nešto stvaraju, i, s druge strane, bahatost nabujale parazitske birokratske kaste koja 'braneći tekovine revolucije', grčevito brani svoj parazitski život”, kazao je Tadić.

Predrag Čudić emotivno je govorio o adresama na kojima je posećivao Jelenu i Milana, o dugogodišnjem druženju sa Milišićem, studentskim danima i njegovoj poeziji.

Autorka Jelena Trpković, slikarka i antiratna aktivistkinja, rekla je da je Milišić svakodnevno pisao pisma prijateljima, istakavši da je ona u pismima koja mu je pisala iz Siska prenosila autentične utiske iz susreta sa radnicima Železare, građanima Siska i umetnicima koji su boravili na Koloniji.

Jedno od pisama nadahnuto je pročitala glumica Nada Blam.

Mile Stojić, pisac i prevodilac iz Sarajeva, rekao je da bi se prepiska Jelene Trpković i Milna Milišića mogla označiti “markesovskim naslovom Ljubav u doba kolere”, budući da je reč o ”intimnoj prepisci dvoje istaknutih umjetnika uoči raspada Jugoslavije”.

“Beogradska slikarica i dubrovački pisac razmenjivali su pisma kao čisti rukopis ljubavi, dok se posvuda oko njih pripremao 'rukopis' mržnje, koji će uništiti jednu veliku državu, a cijelo jedno pokoljenje strovaliti u nesreću i propast”, kazao je Mile Stojić.

On je rekao i to da je pesnikova majka Olga Milišić umrla u opkoljenom Sarajevu, ne saznavši da joj je sin poginuo.

“Tako se spirala nasilja na relaciji Beograd - Dubrovnik - Sarajevo smrtno odrazila na čistu ljubav dviju žena prema čovjeku koji je i sam pisao o ljubavi, bio ljubav u vremenima kolere”, istakao je Stojić.